“Η ομάδα μας χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα για να αποκτήσει ομοιογένεια και διάρκεια στο παιχνίδι της, για να μπορέσει να βγάλει στο γήπεδο αυτά που θέλουμε να βλέπουμε” γράφει ο dp11 στο σημερινό του κείμενο.
Τελικά, είναι αλήθεια ότι το φως και το σκοτάδι απέχουν ελάχιστα… Μπήκαμε όπως έπρεπε στο παιχνίδι της Τρίτης και πιάσαμε τους Γάλλους από το λαιμό, αλλά αφήσαμε τη δουλειά στη μέση και δώσαμε το δικαίωμα στα γνωστά κομπλεξικά παιδάκια να χαίρονται και να λένε διάφορα.
Ας είναι… Μακάρι να συνεχίσουμε όπως αρχίσαμε στο πρώτο παιχνίδι και δεν είναι καθόλου μακριά οι μέρες που θα είμαστε περήφανοι για την ομάδα μας και όλοι αυτοί, που φόραγαν ροζ και μετά φόρεσαν πράσινα, ενώ τώρα τελευταία προβάρουν και τα ασπρόμαυρα, θα ξαναμπούνε στα λαγούμια τους. Εμείς θα είμαστε εδώ, φανερά και επώνυμα, να γράφουμε και να σχολιάζουμε αυτά που βλέπουμε στα γήπεδα της Ευρώπης και όχι στα όνειρα που έγιναν εφιάλτες, όπως κάνουν αυτοί που κρύβονται πίσω από την ανωνυμία και από τα πληκτρολόγιά τους, προσπαθώντας να μειώσουν τους άξιους και τους ικανούς, αφού οι ίδιοι δεν έχουν ούτε μαντήλι για να κλάψουν…
Μπορούσαμε να πάρουμε το θετικό αποτέλεσμα κόντρα στους αστέρες της Paris S.G. αλλά κάναμε το λάθος να υπερτιμήσουμε τις δυνάμεις μας και το πληρώσαμε ακριβά. Η εικόνα του πρώτου ημιχρόνου ήταν πολύ όμορφη για να είναι αληθινή και, αφού η…πόρνη δεν μας έκανε το χατίρι και δεν πήραμε το προβάδισμα που δικαιούμασταν, δεν είχαμε τις δυνάμεις που απαιτούνταν για να συνεχίσουμε στον ίδιο ρυθμό και στο δεύτερο ημίχρονο. Δώσαμε πολύ χώρο στους αντιπάλους, δεν είχαμε καθαρό μυαλό, δεν μπορέσαμε να κρατήσουμε την μπάλα και να απειλήσουμε επιθετικά, κάναμε παιδαριώδη αμυντικά λάθη στις στημένες φάσεις και φάγαμε τρία γκολ βγαλμένα από το…replay !
Μας έμεινε να θυμόμαστε τη γκολάρα του Βλάντο, που μοίρασε σακούλες για…εμετό στους αμυντικούς των αντιπάλων και κόντεψε να μπει με την μπάλα στα δίχτυα τους, τη σουτάρα του Φουστέρ στο δοκάρι και το…ολίγον off-side γκολ του Καβάνι, κόντρα στη ροή του παιχνιδιού. Δεν θα μας θελήσει μια φορά αυτή η κωλόμπαλα και πάει στο διάολο…
Όμως, η ζωή συνεχίζεται και πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά. Αποκτώντας μεγαλύτερη διάρκεια στο παιχνίδι μας, συνεχίζοντας χωρίς τραυματίες και, κυρίως, με την επιστροφή του Αβραάμ στη βασική ενδεκάδα. Σιγά-σιγά μπαίνουν στην ομάδα όλοι οι νεοφερμένοι παίχτες και, δουλεύοντας σκληρά, μπορούμε να δούμε καλύτερα πράγματα στη συνέχεια των εγχώριων και των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Η ομάδα έδειξε ότι αρχίζει να βρίσκει τα πατήματά της, αλλά χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα για να αποκτήσει ομοιογένεια και να βγάζει στο γήπεδο αυτά που θέλουμε να βλέπουμε.
Απαράδεκτη εμφάνιση στο Αγρίνιο
Δεν είναι μόνον οι δύο βαθμοί που χάσαμε… Αυτό που με ενόχλησε ήταν η κακή εικόνα της ομάδας και ιδιαίτερα κάποιων παιχτών, που έδειχναν ανόρεκτοι και διστακτικοί σε ολόκληρο το παιχνίδι. Κάποιοι ίσως νόμιζαν ότι θα κερδίσουν μόνον με τις φανέλες και χωρίς να ιδρώσουν. Δεν υπήρχε ρυθμός, δεν υπήρχε διάθεση για δημιουργία φάσεων και, μέχρι την εκτέλεση του φάουλ από τον Χολέβα στο 95ο λεπτό, δεν είχαμε ούτε μία τελική προσπάθεια μέσα στην εστία των αντιπάλων.
Η απουσία του Φουστέρ ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής, αφού κανένας από τους χαφ δεν κατάφερε να δώσει ρυθμό στο παιχνίδι και να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στο κομμάτι της δημιουργίας. Ο Ντομίγκεζ ήταν τραγικός, ο Σάμαρης έδειχνε φοβισμένος μετά την κριτική που δέχτηκε για τα λάθη του στο παιχνίδι της Τρίτης και ο μόνος που κάτι προσπαθούσε να κάνει ήταν ο Μασάντο, χωρίς αποτέλεσμα όμως…
Η έμπνευση του Μίτσελ να δώσει όλη τη δεξιά πλευρά στον Μανιάτη και να παίξει με το επιθετικό δίδυμο Σαβιόλα και Μήτρογλου δεν του βγήκε, ο Χολέβας ήταν νωθρός και δεν έπαιρνε επιθετικές πρωτοβουλίες, οπότε έμεινε μόνον ο Βάις να προσπαθεί για κάτι καλό. Η ομάδα του Χάβου ήταν καλά οργανωμένη στην άμυνα, έκλεισε καλά τους χώρους και, αφού δεν καταφέραμε να σκοράρουμε στις πολύ καλές ευκαιρίες που είχαμε με τον Σαβιόλα και με τον Μανιάτη, ελπίζαμε μόνον στις στημένες φάσεις ή σε κάποια προσωπική ενέργεια.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ήρθε και ο τραυματισμός του Μασάντο για να…δέσει το γλυκό. Οι αλλαγές δεν βοήθησαν σχεδόν καθόλου, αφού οι δύο Αφρικανοί ψάχνονται ακόμα και δεν έχουν μπει στο κλίμα της ομάδας. Ο Κάμπελ προσπάθησε και με την παρουσία του έδωσε πλάτος στο παιχνίδι της ομάδας, όμως τα χάλαγε στην τελική προσπάθεια και δεν είχαμε το αποτέλεσμα που θέλαμε…
Ο χρόνος κυλούσε σε βάρος μας και, όσο δεν έρχονταν το γκολ, γεμίζαμε με άγχος και κάναμε βιαστικές ενέργειες. Από την άλλη, οι αντίπαλοι βρήκαν περισσότερους χώρους και μας απείλησαν σοβαρά σε κάποιες περιπτώσεις. Πάλι καλά να λέμε, αφού οι δύο στόπερ και ο Ρομπέρτο κατάφεραν να επέμβουν αποτελεσματικά σε κάποιες δύσκολες καταστάσεις που δημιουργήθηκαν μπροστά στην εστία μας.
Σενιόρ Μίτσελ, πρέπει να…τραβήξεις κάποια αυτιά !
Αναφέρθηκα παραπάνω σε κάποιους παίχτες, αλλά τώρα θα τους πάρω έναν-έναν και θα ακούσουν αυτά που πρέπει. Δεν πρόκειται να μαλώσω τον Ρομπέρτο, μια χαρά στάθηκε ο άνθρωπος. Όπως πολύ καλά στάθηκαν στην άμυνα και οι δύο στόπερ, ενώ δεν βοήθησαν στην ανάπτυξη του παιχνιδιού και στις στημένες φάσεις. Ο Μανιάτης δεν ήταν κακός, αλλά πρέπει να παίζει πιο ήρεμα και να μην επιτρέπει στο πάθος να μετατρέπεται σε εκνευρισμό. Αντίθετα, ο Χολέβας δεν ήταν καθόλου καλός και θα του συγχωρούσα την κακή εμφάνιση μόνον αν είχε σκοράρει με το φάουλ λίγο πριν λήξει το παιχνίδι.
Ο Σάμαρης και ο Μασάντο προσπάθησαν, αλλά κινήθηκαν σε πολύ ρηχά νερά και δεν μπόρεσαν να δώσουν κάτι ουσιαστικό στην ομάδα. Όμως, αυτός που ήταν σκέτη απογοήτευση είναι ο Ντομίγκεζ και, ίσως, θα ήταν μία λύση να υπήρχε ο Ιμπαγάσα στον πάγκο μας. Ξέρουμε ότι ο Τσόρι δεν είναι ο παίχτης που θα πιέσει την κυκλοφορία και θα κερδίσει μπάλες, αλλά περιμένουμε από αυτόν να δημιουργήσει φάσεις, να βγάλει μπαλιές στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας και να απειλήσει με κάποια σουτ. Δεν είδαμε τίποτα από όλα αυτά, παρά μόνον λάθη στις μεταβιβάσεις και μία άνευρη παρουσία στο γήπεδο…
Ο Βάις δεν έβρισκε χώρους για να τρέξει και να κάνει το παιχνίδι του, αλλά πήρε πρωτοβουλίες και έκανε ό,τι μπορούσε για να ανοίξει την αντίπαλη άμυνα. Όμως, ήταν απελπιστικά μόνος σ’ αυτή την προσπάθεια, αφού δεν τον βοήθησαν ούτε οι παίχτες της μεσαίας γραμμής, ούτε οι δύο επιθετικοί. Κάτι πήγε να κάνει ο Σαβιόλα, παίζοντας μία-δύο φορές με τη μία, όπως στη φάση που έβγαλε τον Μανιάτη απέναντι στο αντίπαλο τέρμα, αλλά ως εκεί… Έπρεπε να έχει σκοράρει στη φάση του δοκαριού και δεν έπρεπε να σουτάρει, αλλά να στρώσει την μπάλα στον Μήτρογλου, που έμπαινε μόνος από δεξιά, όταν βρήκαμε ανοιχτή την αντίπαλη άμυνα.
Ο Μήτρογλου ήταν σε…άλλο γήπεδο το βράδυ της Κυριακής. Δεν έκανε τίποτα σωστά, έδειχνε να βαριέται και να περιμένει τη μπάλα συστημένη στα πόδια ή στο κεφάλι για να την σπρώξει στα δίχτυα. Δεν επιτρέπεται να είναι δύο μέτρα οφσάιντ στη φάση του γκολ που δεν μέτρησε, τη στιγμή που η μπάλα είναι στημένη έξω από την περιοχή των αντιπάλων. Καλά είναι τα χατ-τρικ, αλλά η ομάδα περιμένει από τον γκολτζή να βρει τον τρόπο και να καθαρίσει σε τέτοια παιχνίδια…
Ο Γιαταμπαρέ πέρασε και δεν ακούμπησε, ενώ στο ντεμπούτο του Ν’Ντιγκά είδαμε έναν παίχτη που έτρεχε, αλλά έδειχνε φοβισμένος όταν είχε τη μπάλα και προσπαθούσε να την ξεφορτωθεί με σίγουρες πάσες στα πλάγια ή σε όποιον συμπαίχτη είχε κοντά του. Ο Κάμπελ έδειξε να είναι ορεξάτος, αλλά νομίζω ότι δεν έχει καλή ψυχολογία και αυτοπεποίθηση, ίσως επειδή δεν παίζει βασικός στα τελευταία παιχνίδια. Μην ξεχνάμε ότι είναι πιτσιρικάς και σ’ αυτές τις ηλικίες είναι πολύ σημαντικό να νιώθεις απαραίτητος.
Ο Μίτσελ δεν παίρνει καλό βαθμό σ’ αυτό το παιχνίδι, αφού η ομάδα έδειξε ανέτοιμη πνευματικά και δεν είχε την ψυχολογία που έπρεπε. Αποφάσισε να παίξει με δύο επιθετικούς, αλλά δεν μπόρεσε να τους αξιοποιήσει μέσα στο γήπεδο, αφού δεν μπόρεσε να τους τροφοδοτήσει σωστά. Βλέποντας την αρχική ενδεκάδα και έχοντας διαβάσει τις δηλώσεις που έκανε πριν το παιχνίδι, έβγαλα το συμπέρασμα ότι ήξερε πόσο δύσκολο θα είναι να νικήσουμε στο Αγρίνιο. Όμως, κρίνοντας από το αποτέλεσμα και από την κακή εμφάνιση της ομάδας, χρεώνεται ότι δεν βρήκε τον τρόπο να τα καταφέρει…
Κλείνοντας αυτό το κείμενο και με αφορμή τη φράση “εγώ είμαι το αφεντικό” του Μίτσελ προς τους παίχτες, θέλω να προσθέσω ότι έχοντας τόσο γεμάτο ρόστερ δεν είναι καθόλου εύκολο να κρατάει τις ισορροπίες. Μακάρι να κερδίσει την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό όλων των παιχτών, αφού μόνον έτσι η ομάδα θα έχει πειθαρχία και ηρεμία. Η Διοίκηση πρέπει να τον στηρίξει, να μην επεμβαίνει στο έργο του και να μην προσπαθεί να κάνει τα χατίρια των παιχτών. Επιτέλους, πρέπει να κάνουμε αυτό που θεωρείται αυτονόητο σε όλες τις σοβαρές ομάδες του πλανήτη.
dp11 – Δημήτρης Παπαχρήστος
