Τα δύο πρόσωπα του Ολυμπιακού στον αγώνα με την Παρί Σεν Ζερμέν στο Καραϊσκάκη, οι προσδοκίες, το σκορ και η συνέχεια της πορείας του Θρύλου, σήμερα στην Κόκκινη Κάρτα!!! RedCard 18.
Πριν από λίγο καιρό, βιάστηκα να γράψω για τον απολογισμό της κλήρωσης του Champions League και τι αποτελέσματα θα ήθελα από τον Ολυμπιακό μας! Αμέσως μετά τον αγώνα με την Παρί συνειδητοποίησα πως υπάρχει ένα ακόμα ενδεχόμενο! Αυτό είναι το να μην κάνεις ούτε ένα αποτέλεσμα αλλά να έχεις τέτοια εικόνα που το χειροκρότημα του κόσμου να «πνίγει» το σκορ, το αποτέλεσμα, τη βαθμολογία, τα πάντα! Ναι, υπάρχει και αυτό και ήμουν ένας από αυτούς που στο ημίχρονο του αγώνα ήμουν μαγεμένος από την εικόνα της ομάδας μας, τράβαγα τη μπλούζα μου και δάγκωνα τα χείλια μου και δεν πίστευα αυτό που είδα! Όνειρο ζω και μη με ξυπνάτε τώρα τραγούδαγα!!!
Ποδόσφαιρο ολοκληρωτικό, καθολικό, υπεροχής, δημιουργίας, τρίγωνα, κάθετες, κυκλοφορία, κίνηση στο χώρο, ασφυκτικό πρέσινγκ, κερδισμένες μονομαχίες, κεφαλιές, κόντρες, τα πάντα! Τι είδα? Είδα την Παρί να έχει αρχικά την κατοχή και να κλείνει το πρώτο τέταρτο με 41-59%, αλλά να μην βρίσκει διαδρόμους, να γυρνάει την μπάλα αργά και πολλές φορές λανθασμένα από την ασφυκτική πίεση του γηπέδου και στο ημίχρονο η κατοχή να είναι μοιρασμένη, είδα 3 παίκτες να πέφτουν στην μπάλα και να την ανακτούν σε χρόνο dt από τη στιγμή που την χάναμε, είδα τους Γάλλους ξαφνιασμένους, χαμένους, να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του αγώνα, να κυνηγούν, να κάνουν χιλιόμετρα και να μην μας έχουν, να μην προλαβαίνουν να πιέσουν και την άμυνά τους σε αναμπουμπούλα καθώς ΄ταν τουλάχιστον 3 οι φορές που το λάθος το γλίτωσαν στο τσακ και μιλάμε για λάθος μισό γκολ!
Είδα 2 δοκάρια, συνολικά 10 τελικές με τις 4 στην εστία σε ένα ημίχρονο και μάλιστα με αντίπαλο την ομάδα που πέρσι έκανε πλάκα στην Μπαρτσελόνα. Είδα ενθουσιασμό, πάθος, εκπληκτικές συνεργασίες, επιθέσεις και αντεπιθέσεις, είδα να δεχόμαστε μόλις μία τελική από την καλύτερη ομάδα του Γαλλικού πρωταθλήματος, είδα… είδα… είδα… και για ακόμα μία φορά είδα αυτόν τον καταραμμένο θεό του Champions League να γελάει ειρωνικά μαζί μας, να μας κοροϊδεύει, να μας προκαλεί και να μας χλευάζει! Φώναζε από ψηλά : «ΑΚΟΜΑ ΔΕ ΒΑΛΑΤΕ ΜΥΑΛΟ ΜΑ@@@ΚΕΣ ΓΑΥΡΟΙ… ΑΦΟΥ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΒΑΖΕΛΟΟΟΟΟΣ… ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ….ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΜΙΑ ΦΑΣΗ – ΕΝΑ ΓΚΟΛ… ΤΙ ΠΑΛΕΥΕΤΕ???»
Και εξοργίζομαι γμτ… δεν μπορώ… ΜΙΑΑΑΑ ΠΟΡΝΗ ΜΠΑΛΑ, ΜΙΑΑΑΑ ΓΜΤ…. ΜΙΑΑΑΑΑΑ… δε θα μας κάνεις το χατίρι??? Μπες μωρή πριν κλείσι το 1ο λεπτό να δεις τι θα γίνει στο γήπεδο, ο Ναός θα έφτανε Γλυφάδα σηκωτός από τα βουητά, οι Γάλλοι θα έχαναν τα μαλλιά τους όπως στα καρτούν και το τι θα γινόταν μετά δεν το ξέρω… πχ… κάποτε από τη Λυών φάγαμε 4 αλλά ήμαρτον, για μία ακόμα φορά δεχόμαστε ΜΙΑ ΦΑΣΗ – ΕΝΑ ΓΚΟΛ και κλείνεις το ημίχρονο στο 1-1, έχοντας χάσει στο μεταξύ άλλο ένα δοκάρι, ένα σουτ του Βάις που περνάει λίγο άουτ, αρκετά στημένα κτλ. Ε δεν πάει άλλο! Θα σκάσω!
Δεν σας κρύβω πως όταν έκλεισε το ημίχρονο και τα ψιλοκούβεντα στην κερκίδα έδιναν και έπαιρναν, ο ενθουσιασμός είχε καταβάλει τη λογική! Η ιδέα του ότι ο Θρύλος δεν μπορεί να βγάλει ένα ίδιο 45λεπτο σε αυτό το ρυθμό και μάλιστα σε αυτό το επίπεδο ήταν θαμμένη στο κεφάλι όλων αλλά δεν θέλαμε καν να της επιτρέψουμε να ανατείλει! Βρισκόμασταν ούτως ή άλλως σε παράλληλο σύμπαν από το οποίο επανήλθαμε άμεσα με την εκκίνηση του δεύτερου!
Η ομάδα φάνηκε από το ξεκίνημα κουρασμένη, καταβεβλημένη από τον μόχθο του 1ου ημιχρόνου! Οι Γάλλοι είχαν την ευκαιρία στην ανάπαυλα να διαβάσουν ξανά το παιχνίδι εκμεταλλευόμενοι την τύχη τους να μπουν στα αποδυτήρια με το 1-1 και όχι κάποιο εις βάρος τους σκορ (ίσως το πιο δίκαιο να ήταν το 2-0) και με την αλλαγή του Λαβέτσι που «μόνο παστίτσιο δεν κάνει» που λέει ο λόγος, να πάρουν τα ηνία του αγώνα! Δυστυχώς είχαμε πλέον παθητικό ρόλο, ήμασταν αδύναμοι να ελέγξουμε την κατοχή, να δημιουργήσουμε ευκαιρίες, ακόμα και περάσουμε το κέντρο του γηπέδου με οργανωμένη ανάπτυξη και όχι τυφλό γέμισμα!
Όσο και αν μας κακοφάνηκε η διαφορά, έπρεπε απλώς να συνειδητοποιήσουμε τελικά ποιος ακριβώς είναι ο αντίπαλος και πόση δουλειά χρειάζεται ώστε σε αυτό το επίπεδο να μπορούμε να έχουμε πρωταγωνιστικό ρόλο απέναντι σε πολύ μεγάλους αντιπάλους! Δεν σας κρύβω πως ο Μίτσελ μου είχε προκαλέσει τεράστια ανησυχία και ανασφάλεια πέρυσι, φέτος όμως δείχνει ένα άλλο πρόσωπο, σοβαρό, γεμάτο αυτοπεποίθηση, πιο «γεμάτο», με έλεγχο στα αποδυτήρια, ανάληψη και μοίρασμα ευθυνών που αντιστοιχούν στον καθένα, γενικά πιο αντρίκειο και είναι έτοιμος να “χτυπηθεί” αφού του επιτρέψουμε να παρουσιάσει τη δουλειά του!
Ομολογώ και δεν κρύβομαι πως βαδίζει σε καλά μονοπάτια, μονοπάτια επιθετικής πρωτοβουλίας εποχής Βαλβέρδε, με εκρηκτική ομάδα και ποδόσφαιρο που χαϊδεύει τους οφθαλμούς όταν η ομάδα βρίσκει ρυθμό! Δεν σας κρύβω επίσης πως έχει μπροστά του πάρα πολύ δουλειά, καλύτερη αμυντική λειτουργία, καλύτερη διαχείριση των δυνάμεων της ομάδας και ένα σωρό άλλα στοιχεία που φαντάζομαι ο ίδιος θα βλέπει όντας προπονητής και στους λοιπούς περνούν απαρατήρητα! Δεν μπορώ να παραβλέψω όμως πως σε δύο αγώνες ελληνικού πρωταθλήματος σκοράραμε 9 γκολ και σε ένα παιχνίδι με αντίπαλο την Παρί παίξαμε τέτοιο ποδόσφαιρο που οι ίδιοι οι Γάλλοι παραδέχτηκαν πως δεν πίστευαν στα μάτια τους!
Ας ελπίσουμε να συνεχίσει να βελτιώνει την ομάδα και να φτάσει στο επίπεδο που θέλει! Με αυτόν τον τρόπο, κάθε φορά που θα πέφτει η αυλαία στο Ναό, το χειροκρότημα θα πνίγει το αποτέλεσμα, τα αδιάθετα εισιτήρια θα λιγοστεύουν ανεξαρτήτως θεσμού και αντιπάλου και θα έχει μπροστά του όσο χρόνο θέλει να ταΐσει την διάθεση και τα μάτια μας με ποδοσφαιρικό θέαμα που ξεπερνάει τα ελληνικά σύνορα κατά πολύ!
P.S. Κλείνοντας θα αναφέρω ατάκα φίλου μου Παναθηναϊκού : «Μαλ@@@ αν παίξετε τέτοια μπάλα με εμάς, θα γράψει 10 ο πίνακας στο ημίχρονο»
Ας το ελπίσουμε!!!
Με υπογραφή,
ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΤΑ
