Αυτοί είμαστε . . .

Δουλειά δεν είχα και δουλειά βρήκα, αφού βάλθηκα να ξεκαθαρίσω το ρόστερ της ποδοσφαιρικής ομάδας ενόψει της νέας αγωνιστικής περιόδου. Έχουμε 32 παίχτες, χωρίς να υπολογίζω τους μικρούς που δεν έπαιξαν φέτος στην πρώτη ομάδα (Καραγκούνης, Διαμαντάκος, Ρουγκάλας, Ιωαννίδης κλπ) και συνυπολογίζοντας τους δανεικούς και τους τρεις νεοαποκτηθέντες, χωρίς να βάζω στην εξίσωση τον Σαλίνο και τα δύο παιδιά (Μπουχαλάκη και Τζανακάκη) του Εργοτέλη. Δεν είναι εύκολο το πράγμα, αλλά μ’ αρέσουν τα δύσκολα και είπα να γράψω τις σκέψεις που έχω κάνει μέχρι τώρα.

Για να μην κουράζεστε, σας λέω ότι στον παρακάτω πίνακα υπάρχουν 12 παίχτες με την ένδειξη “ΟΚ”, που σημαίνει : παραμένουν στην ομάδα, 6 παίχτες με την ένδειξη “back up”, 5 παίχτες-ερωτηματικά, 2 παίχτες προς παραχώρηση και 7 παίχτες για αποδέσμευση. Αν δεν πουληθεί κανένας από αυτούς που έχουν την ένδειξη “ΟΚ” και φύγουν οι 7 παίχτες που προτείνω για αποδέσμευση, θα έχουμε ένα ρόστερ 25 παιχτών. Κατά τη γνώμη μου, χρειαζόμαστε τουλάχιστον τόσους παίχτες, οπότε όλο το παιχνίδι πρέπει να γίνει με τα…ερωτηματικά (αφού όσοι φύγουν, άλλοι τόσοι πρέπει να έρθουν) και, φυσικά, με την αντικατάσταση του Κάρολ και του Μασάντο από καλύτερους, εφόσον αυτοί δεν μείνουν στην ομάδα μας.

Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Μασάντο δεν είναι “καμένο χαρτί”, αλλά έχει πολύ ακριβό συμβόλαιο και το κλίμα που έχει διαμορφωθεί για αυτόν δεν τον βοηθά καθόλου, οπότε καλύτερα θα είναι να φύγει, εφόσον υπάρξει κάποια καλή προσφορά. Να συμπληρώσω ότι προτιμώ τον Μάνταλο της Ξάνθης από τον Τάτο, αφού πιστεύω ότι μπορεί να μας βγει “λαχείο” σαν τον Στολτίδη, που ήρθε χωρίς πολλές περγαμηνές και πρόσφερε τα μέγιστα στην ομάδα μας. Επίσης, αυτός που μ’ αρέσει πολύ είναι ο Φούντας της ΑΕΚ και δεν λέω όχι για τον Ράγιο του Αστέρα Τρίπολης, ούτε για τον νεαρό τερματοφύλακα Λοντίγκιν της Ξάνθης.

Προσωπικά, δεν έχω καμία μεγαλομανία, δεν με εξιτάρουν τα μεγάλα ονόματα και τα ακριβά συμβόλαια, ειδικά σ’ αυτή τη δύσκολη οικονομική συγκυρία. Η ομάδα μπάσκετ έχει δείξει το δρόμο που οδηγεί στην επιτυχία : παίχτες με ταλέντο και δίψα για διάκριση, καλοί χαρακτήρες, ήρεμα αποδυτήρια και ομαδικό πνεύμα (το σύνθημα : “ένας για όλους και όλοι για έναν” πρέπει να κυριαρχεί).

Άσημοι παίχτες που προέρχονταν από μικρές ομάδες, όπως ήταν ο τεράστιος Τζόλε, ο γίγαντας Καραπιάλης, ο παιχταράς Γεωργάτος, ο φιλότιμος Κούλης, ο πολύτιμος Στέλιος, ο εκτελεστής Σίνισα, ο “είλωτας” Ιέρο και τόσοι άλλοι, έχουν προσφέρει πολύ περισσότερα από κάποιους άλλους, που ήρθαν σαν σωτήρες και σαν παίχτες παγκόσμιας κλάσης, αλλά δεν μπόρεσαν να κάνουν τη διαφορά ή πέρασαν σχεδόν απαρατήρητοι…

Δυστυχώς, η εποχή δεν προσφέρεται για μεταγραφές επιπέδου ενός Τζιοβάνι, ενός Ριβάλντο, ενός Καρεμπέ, ενός Ζάχοβιτς, ενός Προτάσοφ ή ενός Ντέταρι… Επομένως, πρέπει να κάνουμε έξυπνες και όχι ακριβές κινήσεις, παίρνοντας παίχτες με συγκεκριμένα αγωνιστικά χαρακτηριστικά, με υψηλό δείκτη νοημοσύνης, με φιλοδοξίες και με καλό χαρακτήρα. Η λογική που λέει : “παίρνουμε παίχτες για να μην τους πάρουν οι άλλοι” είναι επιεικώς αστεία και πρέπει να εγκαταλειφθεί πάραυτα…

Επικοινωνία και τμήμα scouting

Μάλλιασε η γλώσσα μας : χρειάζονται αλλαγές σε όλα τα επίπεδα, για να ξαναβρούμε τον δρόμο μας και την χαμένη ηρεμία μας, για να ξαναγεμίσει το γήπεδο και να αποκατασταθεί η σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στη Διοίκηση της ΠΑΕ και στον κόσμο της ομάδας. Η απόλυση του Ντάρκο Κοβάσεβιτς ελπίζω να ήταν μόνον η αρχή αυτής της διαδικασίας, αλλά πρέπει να ακολουθήσουν και άλλες κινήσεις από τη μεριά του Προέδρου…

Δεν μπορεί να στηρίζεται το τμήμα scouting στον Αμανατίδη, στον Βαμβακούλα, στον Κοκκολάκη και στον Μπαρμπαλιά, ρε γαμώτο. Ελπίζουμε στο πρόσωπο του Λορένθο να βρήκαμε έναν, τουλάχιστον, αξιόλογο άνθρωπο που θα ξέρει από ευρωπαϊκό και σύγχρονο ποδόσφαιρο, θα κόβει το μάτι του και θα έχει τον τρόπο να φέρνει καλούς παίχτες, αλλά και θα πουλάει όσους δεν χρειαζόμαστε. Καθένας πρέπει να ξέρει τη δουλειά του και δεν έχω καμία απαίτηση να τα ξέρει και να τα κανονίζει όλα ο Πρόεδρος. Όμως, αυτός έχει την ευθύνη να επιλέξει τους κατάλληλους ανθρώπους και να τους βάλει στις κατάλληλες θέσεις… Δικό του είναι το καρπούζι, δικό του και το μαχαίρι !

Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό το επικοινωνιακό χάλι, με δηλώσεις του Σάββα Θεοδωρίδη και του Κώστα Καραπαπά, οι οποίοι, κάθε φορά που μιλάνε, δημιουργούν προβλήματα και εξαγριώνουν τον κόσμο, αντί να τον συσπειρώσουν και να τον κάνουν μια γροθιά κόντρα σε ολόκληρο το αντι-ολυμπιακό μέτωπο. Δεν είναι Πυρηνική Φυσική, ρε γαμώτο. Ειλικρίνεια και καθαρές κουβέντες ζητάμε, δεν ζητήσαμε τον ουρανό με τα άστρα, ούτε την κατάκτηση του Champions League…

Θα κλείσω αυτό το κομμάτι του κειμένου, κάνοντας μία αναφορά στον Μίτσελ. Ξέρετε ότι δεν ανήκω στους βιαστικούς κα προσπαθώ να μην είμαι άδικος ποτέ και με κανέναν… Όμως, αυτά που έχουμε δει μέχρι σήμερα, δεν μου επιτρέπουν να είμαι αισιόδοξος. Μακάρι να αποδειχτώ κακός μάντης και όχι μάντης κακών, αλλά νομίζω ότι δεν κάναμε καλή επιλογή… Επειδή, όπως έχω γράψει πολλές φορές, θεωρώ τους προπονητές σαν συναδέλφους μου και πιστεύω ότι από τον προπονητή ξεκινάει μία καλή ομάδα, θα ήθελα κάποιον άλλο στον πάγκο της ομάδας μας.

Είναι κοινό μυστικό η αδυναμία που έχω στον Ερνέστο, αλλά δεν τρέφω αυταπάτες ότι μπορεί να επιστρέψει… Ίσως κάποτε στο μέλλον να γίνει και αυτό, αλλά όχι τώρα… Δεν θα καταθέσω κάποια εναλλακτική πρόταση, αφού δεν συνηθίζω να γράφω ονόματα και δεν είμαι ειδικός να το κάνω, ούτε έχω τις απαραίτητες γνώσεις, αφού δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και δεν μπορώ να κρίνω τη δουλειά που έχει κάνει κάποιος προπονητής. Μία άποψη καταθέτω, μαζί με την ευχή να μην πατήσουμε την πεπονόφλουδα, κάτι που θα ήταν πολύ οδυνηρό για την ομάδα μας…

Μαρινάκης : αυτός ο…άγνωστος

Άφησα τελευταίο, αλλά όχι στο…απυρόβλητο, τον Μαρινάκη. Όσοι παρακολουθούν τα σχόλιά μου, από την αρχή της δημόσιας παρουσίας μου, μάλλον πιστεύουν ότι είμαι ένας από τους…ανθρώπους του Προέδρου. Όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα και βρίσκω την ευκαιρία να το ξεκαθαρίσω…

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι αγαπάει την ομάδα, ότι έχει όνειρα για αυτήν και δεν πιστεύω ότι αγόρασε την ομάδα για να κερδίσει χρήματα. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά, δεν τον έχω δει ποτέ από κοντά και δεν έχω επικοινωνήσει ποτέ μαζί του, με κανέναν τρόπο, εκτός και αν…διαβάζει αυτά που γράφω. Μου κάνει εντύπωση που δεν χαμογελάει σχεδόν ποτέ και, στις σπάνιες φορές που το κάνει, το χαμόγελό του είναι πικρό και θλιμμένο, δεν είναι ποτέ εγκάρδιο… Για όσους από εσάς τυχαίνει να με έχετε γνωρίσει και από κοντά, θα πω : πώς είμαι εγώ… καμία σχέση !

Δείχνει να τον απασχολεί μονίμως κάτι σοβαρό και πολύ δυσάρεστο, σαν να πάσχει από μελαγχολία, ένα πράμα… Δεν έχει λάμψη το βλέμμα του, δείχνει σαν να μην βλέπει μπροστά του, δεν σε βοηθάει να καταλάβεις πώς σκέφτεται και πώς νιώθει… Αν ήμουν φίλος του ή αν ήταν μαθητής μου, θα του μιλούσα ιδιαιτέρως και θα του ζητούσα να μου ανοίξει την καρδιά του, να βγάλει από μέσα του ό,τι τον βαραίνει και να ξαλαφρώσει…

Και, αφού τελείωσε η…ψυχανάλυση του ανθρώπου, πάμε στις πράξεις και στις παραλείψεις του Προέδρου, αφού αυτές είναι που μας ενδιαφέρουν, αν και όλα τα προηγούμενα δεν μ’ αφήνουν καθόλου αδιάφορο… Ξέρετε, έχω τη συνήθεια να προσπαθώ, προκειμένου να καταλάβω καλύτερα κάποιον, να βάλω τον εαυτό μου στη θέση του. Όταν δεν μπορώ να το κάνω, επειδή τα δεδομένα που έχω είναι ανεπαρκή, είμαι πολύ επιφυλακτικός και δεν νιώθω καθόλου σίγουρος ότι μπορώ να κρίνω σωστά…

Οι πρώτες κινήσεις που έκανε, όταν ανέλαβε την ομάδα, ήταν να φέρει τον Ερνέστο και να του δώσει τα…κλειδιά, να διώξει τον Ντιόγκο και να αγοράσει πολλούς παίχτες, ανάμεσα σ’ αυτούς τον Ιμπαγάσα και τον Φουστέρ. Πάνω στον ενθουσιασμό του, έκανε το πρώτο σημαντικό λάθος, αγοράζοντας ακριβά τον Ριέρα και διαταράσσοντας τις ισορροπίες, προσφέροντας στον Ισπανό ένα πολύ ακριβό συμβόλαιο. Επίσης, πήρε παίχτες που δεν ήταν απαραίτητοι (Νέμεθ, Σουμπίνιο και, ίσως, Παπάζογλου) για να μην τους πάρουν οι άλλοι, έδωσε εμπιστοσύνη στον Κοβάσεβιτς και αγόρασε τους τρεις Σέρβους (Φέισα, Γκρίμπιτς και Κάταϊ), αλλά έφερε τον χειμώνα και δύο παίχτες που μας βοήθησαν πολύ στη συνέχεια (Τζεμπούρ και Μανιάτη).

Προσπάθησε να νοικοκυρέψει τα οικονομικά της ομάδας, πληρώνοντας τα χρέη προς το Δημόσιο και εξοφλώντας τα δάνεια που υπήρχαν. Αγόρασε τα δικαιώματα και υπέγραψε καινούργιο συμβόλαιο με τον Μιραλάς, ξεφορτώθηκε τον Ριέρα και πλήρωσε πολλά σπασμένα, προκειμένου να σπάσει τα συμβόλαια παιχτών που δεν βγήκαν (Ουρτάδο, Όσκαρ, Ρόμενταλ, Κοστάντζο, Χαβίτο κλπ). Δέχτηκε τις εισηγήσεις του Ερνέστο και έφερε δύο παίχτες που βοήθησαν πολύ (Μαρκάνο και Ορμπάιθ), ανανέωσε το συμβόλαιο του Αβραάμ, έφερε δανεικό τον Μακούν και πήρε τζάμπα τον Αμπντούν, τον Ζαραδούκα και τον Μόνχε. Τον χειμώνα έφερε δανεικό τον Καζίμ και αγόρασε τον Κάρολ, προσθέτοντας στο ρόστερ έναν παίχτη με πολλές εμπειρίες και ισχυρή προσωπικότητα. Το καλοκαίρι “έκλεισε” τον Τάτο, ενώ τον χειμώνα “έκλεισε” και τον Σιόβα. Ως εδώ, το πρόσημο είναι απολύτως θετικό…

Φτάσαμε έτσι στο περασμένο καλοκαίρι, μέσα σε ένα κλίμα όπου όλα “…τα ’σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά”. Ερνέστο δεν υπήρχε πλέον στην ομάδα και το σχέδιο της ελληνοποίησης άρχισε να βρίσκει πρόσφορο έδαφος. Μαζί με τους κλεισμένους Τάτο και Σιόβα, ήρθε ο Βλαχοδήμος, ο Μανωλάς, ο Γιαννιώτης και ο Καραγκούνης, επέστρεψε ο Μήτρογλου και προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα ο Λυκογιάννης. Ανανεώθηκαν τα συμβόλαια των…γερόντων (Ιμπαγάσα, Μοντέστο και Πάντελιτς), τραυματίστηκε ο Αβραάμ, έφυγε ο Μέλμπεργκ και όλοι οι δανεικοί (Μαρκάνο, Ορμπάιθ, Μακούν και Καζίμ), ήρθε ο Ζαρντίμ, πουλήθηκε ο Μιραλάς και ήρθαν ο Γκρέκο, ο Μασάντο, ο Κοντρέρας και ο Ντιακιτέ. Το πράγμα έδειχνε ότι ο πήχης κατέβηκε πολύ πιο χαμηλά απ’ όσο υπολογίζαμε !

Αν και πήραμε καθαρό προβάδισμα στη βαθμολογία, αν και κερδίσαμε 9 βαθμούς στον όμιλο του Champions League, όσο περνούσε ο καιρός, το γήπεδο άδειαζε και η γκρίνια φούντωνε όλο και περισσότερο. Μπήκε και ο Πίνο στο παιχνίδι, έφυγε ο Ζαρντίμ, πουλήθηκε ο Τοροσίδης, ανανεώθηκαν τα συμβόλαια του Φουστέρ, του Αμπντούν, του Χολέβα και του Τζεμπούρ, ήρθε ο Μίτσελ και οι σφαλιάρες από τη Λεβάντε. Ακολούθησαν οι νίκες με το…στανιό σε πρωτάθλημα και κύπελλο, οι ισοπαλίες με μπουγάτσες και βάζελους, τα χάλια στον τελικό κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης, το κάζο με τον Μπόατεγκ, οι απαράδεκτες δηλώσεις του Καραπαπά και του Θεοδωρίδη που έριξαν “λάδι στη φωτιά”, οι ανακοινώσεις για την απόκτηση του Ολαϊτάν, του Σάμαρη, του Τζανακάκη και του Μπουχαλάκη, ενώ αναμένεται και αυτή για τον Ντε Βινσέντι μετά το τέλος των play off.

Δεν είναι καθόλου εύκολα τα πράγματα αυτή τη στιγμή… Χρειάζονται γενναίες αποφάσεις για το αύριο της ομάδας μας. Ο Μαρινάκης μπορεί να έχει το “άλλοθι” της απειρίας, αλλά έχει φερθεί αφελώς σε πολλές περιπτώσεις, κάνοντας μεγάλη υπομονή και έχοντας επιδείξει τεράστια ανοχή σε ανθρώπους που δεν δικαίωσαν την εμπιστοσύνη του. Πρόεδρε, στο χωριό μου λένε : “σε υμνούμε, σε ευλογούμε, αλλά στον πάτο σε…παίρνει και ο διάολος” !

Αυτό δεν το λέω για σένα, αλλά το λέω σε σένα… Ακόμα και ο Χριστός όταν αγρίεψε, πήρε τον βούρδουλα και έδιωξε αυτούς που μετέτρεψαν τον Ναό σε οίκο εμπορίου, ενώ ο Απόστολος Παύλος είπε : “ο μη εργαζόμενος, μηδέ εσθιέτω”. Μην είσαι χαλαρός με όσους εκμεταλλεύονται την εμπιστοσύνη σου και κάνουν κακό στην ομάδα… Πάρε την κατάσταση στα χέρια σου και κάνε αυτά που πρέπει, τώρα αμέσως. Δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για χάσιμο !

dp11 – Δημήτρης Παπαχρήστος