Ευτυχώς δεν είδα το παιχνίδι και γλίτωσα το εγκεφαλικό ή το καρδιακό επεισόδιο, έχω και μια ηλικία βλέπετε… Μία αποβολή, δύο πέναλτι, δύο δοκάρια, τρία γκολ και ένας γερμανός διαιτητής, απεσταλμένος της τρόικας για να μας ρίξει στα τάρταρα… Είναι πολλά μαζεμένα για να τα αντέξει το άσπρο κεφάλι μου και η κόκκινη καρδιά μου, δεν νομίζετε ;
Αλλιώς φανταζόμουν την πρώτη μας επαφή, ρε μάγκες… Αλλά, έτσι είναι η π… (beep, άρχισε η λογοκρισία, ακόμα δεν ξεκινήσαμε) η ζωή και η πόρνη η μπάλα (αυτό δεν είναι δικό μου, οπότε φαντάζομαι ότι θα περάσει, έστω και χωρίς εισαγωγικά). Ένα πράγμα δεν έχω μάθει να κάνω και δεν σκοπεύω να το μάθω ποτέ : μνημόσυνα !
Δεν παίξαμε καλά, δεν μας ήθελε, μας έσφαξαν και ό,τι άλλο έγινε, στο διάολο να πάνε. Ο μεγάλος Eddie Johnson το είχε πει : κανένας και ποτέ δεν άλλαξε τη χτεσινή μέρα… Η ζωή συνεχίζεται, ψηλά τα κεφάλια και πάμε παρακάτω. Και επειδή ένας άλλος μεγάλος, σε ηλικία, δηλαδή εγώ, συνηθίζει να λέει ότι το μοναδικό πράγμα που είναι οριστικό στη ζωή είναι το…τέλος της, θα συνεχίσω να ελπίζω μέχρι τη στιγμή που θα τελειώσει και το δεύτερο παιχνίδι κόντρα στους Ισπανούς. Νομίζω ότι αυτό αρχίζει στις 10:05μμ, οπότε θα μπορέσω να το παρακολουθήσω. Στηριχτείτε πάνω μου και όλα μπορούν να συμβούν, εκτός από το να φυτρώσουν του…σπανού τα γένια. Αυτό είναι αδύνατον, χρόνια τώρα !
Πήρα φόρα και ξέχασα τα προκαταρκτικά… Όχι, αυτά που εννοείτε, ρε γαμώτο !
Αυτά και να θες να τα ξεχάσεις, δεν μπορείς… Ξερό χωράφι, δεν γίνεται να το οργώσεις !
Εύχομαι, ελπίζω και πιστεύω ότι ετούτος εδώ ο διαδικτυακός χώρος θα μαζέψει σιγά-σιγά πολλούς, τρελούς και παλαβούς σαν εμένα, καλή μου ώρα, θα μεγαλώσει και θα ευδοκιμήσει. Αρκεί να το θέλουμε πολύ και να το θέλουμε πολλοί… Δουλειά και υπομονή χρειάζεται, όπως πάντα και όπως όλα στη ζωή. Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μία μέρα και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ !
Ξέχασα και να συστηθώ, όχι με το ονοματεπώνυμο, ούτε με το χρώμα οφθαλμών και το ανάστημα, αλλά γράφοντας μερικά πράγματα για μένα, έτσι για να ξέρετε με ποιον έχετε να κάνετε ή, έστω, με ποιον μπλέξατε στα καλά καθούμενα… Λοιπόν, το όνομα είναι πραγματικό, μα την Παναγία, το επώνυμο θα μπορούσε να είναι πραγματικό, αλλά δεν είναι, επειδή έκανε κάποιο λάθος ένας γραμματέας κάποιας κοινότητας πριν καμιά 60αριά χρόνια και το άλλαξε στον μακαρίτη τον πατέρα μου.
Το καλοκαίρι κλείνω τα 57 χρόνια μου και σε λίγους μήνες συμπληρώνω 51 χρόνια από τη μέρα που ασπάσθηκα την ερυθρόλευκη θρησκεία. Γεννήθηκα από φτωχά αρχ… (beep, δεν χρειάζεται να το γράψω ολόκληρο, αφού το καταλάβατε όλοι) και είμαι στο μεροκάματο από 8 χρονών παιδάκι, έμαθα πέντε γράμματα και βγάζω τον επιούσιο δουλεύοντας μέρα-νύχτα και προσπαθώντας να ξεστραβώσω τα παιδάκια του κόσμου, κάνοντας μαθήματα σε φροντιστήριο. Δεν είμαι φιλόλογος, θετικές επιστήμες σπούδασα και δεν έχει σημασία να αναφέρω περισσότερα για μένα…
Σε ό,τι αφορά την ομάδα μας, την υποστηρίζω πάντα και παντού, σε όλα τα σπορ, αφού θεωρώ ιερό πρόσωπο όποιον φοράει τα ερυθρόλευκα και αγωνίζεται ή την κόκκινη φόρμα και κάθεται στον πάγκο. Κριτική σε όλους, γκρίνια ποτέ… Αυτή είναι η δικιά μου επιλογή, έτσι είμαι σαν άνθρωπος, έτσι είμαι και σαν οπαδός. Γουστάρω τις αντιπαραθέσεις με επιχειρήματα, σέβομαι τις αντίθετες απόψεις, αλλά πετάω τη σκούφια μου και φεύγω όταν μυρίζομαι εμπάθειες και όταν ακούω άναρθρες κραυγές και υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς. Δυστυχώς, η μάνα μου δεν ζει, για να με γεννήσει ξανά και να…είμαι αλλιώς !
Δεν είναι κατάλληλη η στιγμή να επεκταθώ περισσότερο… Ελπίζω να έχουμε σύντομα την ευκαιρία να τα πούμε ξανά, πιο ήρεμα και πιο αναλυτικά. Μπορείτε να σχολιάσετε ό,τι τραβάει η ψυχή σας, χωρίς φόβο και με όσο πάθος θέλετε. Δεν θέλω χαζές ευγένειες, πληθυντικούς και τέτοιες αηδίες. Θέλω να είμαστε μια παρέα και να εκφραζόμαστε ελεύθερα. Με τις πλάκες μας και με τα σοβαρά μας…
dp11 – Δημήτρης Παπαχρήστος
