Ξέρω ότι δεν ανακάλυψα την Αμερική, με πρόλαβε ο Κολόμβος… Ούτε θα σας κάνω πιο σοφούς, λέγοντας πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει ένας ηγέτης στην ομάδα μας. Όμως, ο χρόνος είναι σκληρός και αδυσώπητος για όλους, οπότε δεν θα μπορούσε να κάνει κάποια εξαίρεση για τον μεγάλο κοντό που έλαμψε στα Χανιά και μας βύθισε στη μελαγχολία…
Δεν είμαι καθόλου χαρούμενος που δικαιώθηκε για άλλη μια φορά αυτό που έγραψα, βλέποντας την ομάδα στα φιλικά του περασμένου καλοκαιριού… Χωρίς τον Ιμπαγάσα, δεν έχουμε ομάδα !
Καλή είναι η τακτική, απαραίτητη είναι η φυσική κατάσταση, σημαντική είναι η τεχνική κατάρτιση… Όμως, πάνω απ’ όλα τα άλλα, υπάρχει αυτό που κάνει κάποιους ανθρώπους να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους και λέγεται μυαλό…
Είναι και η δουλειά μου τέτοια, που έχω και έναν λόγο παραπάνω για να το λέω… Μπορείς να δουλέψεις με κάποιον που δεν κόβει και πολύ η γκλάβα του, μπορείς να τον συμμαζέψεις, να του μάθεις τα βασικά, να τον βοηθήσεις να σταθεί αξιοπρεπώς, αλλά το “κάτι παραπάνω” δεν μπορείς να το δώσεις σε κανέναν, πρέπει να το έχει από μόνος του. Ακόμα και το…Άγιο Πνεύμα να φέρεις και να τον επιφοιτήσει, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα τα κάνει μούσκεμα μόλις βρεθεί μπροστά σε μια δύσκολη κατάσταση !
Είναι και το timing τέτοιο που με παρέσυρε στην παραπάνω αναφορά, αφού έχουν σπάσει τα νεύρα μου, όλη τη βδομάδα και όλο το Σαββατοκύριακο, καθώς διορθώνω γραπτά των μαθητών μου και βγάζω τα συμπεράσματά μου. Έχω την άποψη ότι πρέπει κάθε φορά να δίνω στους μαθητές την ευκαιρία να αυτενεργήσουν, να πάρουν πρωτοβουλίες και να…παίξουν μπάλα, έτσι ώστε να αποκομίσουν κέρδη, όχι μόνον ως μαθητές, αλλά κυρίως ως νέοι άνθρωποι, που θα κληθούν να επιβιώσουν μέσα στη ζούγκλα που φτιάξαμε για αυτούς. Στα δύσκολα και στα πρωτόγνωρα φαίνονται όλοι και όλα, μάγκες μου. Εκεί ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι…
Πάμε τώρα και στα δικά μας.
Πρώτο ημίχρονο : σούπα χωρίς λεμόνι, χωρίς αλάτι, νερόβραστη και αραιή, σαν αυτές που δίνουν στους ασθενείς μετά από…εγχείρηση (απ’ όσα ακούω, αφού με φύλαξε ο Θεός και μέχρι τώρα δεν έχω μπει ποτέ σε χειρουργείο). Ανύπαρκτο το κέντρο μας, Μασάντο και Γκρέκο ωσεί παρόντες, πολύ λίγα πράγματα από τα άκρα, Φετφατζίδης και Αμπντούν ήταν μπλοκαρισμένοι και ανήμποροι να δημιουργήσουν, οι πλάγιοι αμυντικοί έδειχναν να μην έχουν διάθεση να βοηθήσουν στην ανάπτυξη του παιχνιδιού, ο Μήτρογλου περίμενε το…μάννα εξ ουρανού και είχε μείνει μόνον ο Φέισα να προσπαθεί για κάτι καλό.
Ευτυχώς, ο Μίτσελ είδε νωρίς πού πάει το πράγμα και έβαλε το δίδυμο Ιμπαγάσα-Φουστέρ για να αλλάξει την κατάσταση και τα κατάφερε. Βοήθησε και το λάθος του Κάκου, που δεν έδωσε το πέναλτι του Μανωλά, ήρθε γρήγορα και το δεύτερο γκολ, για να δούμε μετά και λίγη μπαλίτσα… Η ομάδα βρήκε ελεύθερους χώρους και κατευθυνόμενη από τον μαέστρο Ιμπαγάσα, μας θύμισε πόσο ωραίο και απλό παιχνίδι είναι το ποδόσφαιρο, όταν κόβει το μάτι και δουλεύει το μυαλό. Αν βοηθούσε και το σώμα, δεν θα ζητούσαμε τίποτα άλλο…
Βάλαμε τέσσερα μπαλάκια, ακόμα και αν έχασαν τα…άχαστα, ο Μήτρογλου και ο Βλαχοδήμος. Χάρηκα που το κάρφωσε ο Φουστέρ, ο οποίος βοήθησε στην πίεση ψηλά και έκανε μερικές ωραίες ενέργειες στο παιχνίδι, δείχνοντας ότι παραμένει μία πολύ χρήσιμη μονάδα για την ομάδα μας. Προτιμώ να μην ασχοληθώ αναλυτικά με τα πολλά αρνητικά που είδαμε, από πολλούς και διάφορους σ’ αυτό το παιχνίδι. Έχω καλή διάθεση αυτή τη στιγμή, αφού επιτέλους τελείωσα με το…μαρτύριο του διορθώματος των γραπτών, και δεν θέλω να την χαλάσω με αναλύσεις επί αναλύσεων.
Επιγραμματικά και μόνον, θα πω ότι ο Μέγκιερι ήταν σταθερός στις επεμβάσεις του, ο Μοντέστο στάθηκε αξιοπρεπώς, ο Μανωλάς έκανε αρκετές γκάφες, ο Κοντρέρας έχει πολλά προβλήματα, ο Χολέβας έχασε φάσεις, ο Φέισα μου άρεσε και, αν δεν υπήρχε το φαινόμενο-Ιμπαγάσα και το λάθος που έκανε στο τέλος του παιχνιδιού, θα έλεγα ότι του αξίζει ο τίτλος του κορυφαίου παίχτη της ομάδας μας, ο Μασάντο δεν…έπαιξε σ’ αυτό το παιχνίδι, πολύ λίγα πράγματα από τον Γκρέκο, ο Φετφατζίδης δεν μου άρεσε, ο Αμπντούν δείχνει κορεσμένος και είναι εντελώς λογικό, αφού έχει τραβήξει πολύ κουπί όλη τη χρονιά, ο Βλαχοδήμος θέλει πολλή δουλειά ακόμα και ο Μήτρογλου πρέπει να είναι πιο σοβαρός και πιο συνεπής στα καθήκοντά του, αν θέλει να τον προτιμήσουν οι προπονητές αντί του Τζεμπούρ. Για τον Φουστέρ, είπα ό,τι είχα να πω, και για τον Ιμπαγάσα… είμαι πολύ μικρός (αν και του ρίχνω ένα κεφάλι στο ανάστημα και καμιά εικοσαριά χρόνια στην ηλικία) για να μιλήσω. Υποκλίνομαι στον…μπαγάσα και το δικαιούται εντελώς : είναι τεράστιος παίχτης !
Το πρόγραμμα λέει : Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, την επόμενη Κυριακή στις 7μμ. Εννοείται ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο, παρά μόνον μία καθαρή και εμφαντική νίκη, για να ικανοποιηθεί ο κόσμος της ομάδας που περιμένει πάντα αυτό το παιχνίδι… Πέρα απ’ το γόητρο, πέρα από τα βαθμολογικά ρεκόρ και άλλες τέτοιες αηδίες, υπάρχει και ένας πολύ σοβαρός λόγος : πρέπει να τους αφήσουμε εκτός Ευρώπης και χωρίς έσοδα από πιθανή συμμετοχή σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Να τους κάνουμε δώρο μόνον κανένα μαντήλι για να κλάψουν, αφού ούτε αυτό δεν έχουν πλέον !
Όμως, πριν από την Κυριακή, υπάρχει Δευτέρα, υπάρχει Τετάρτη και Παρασκευή. Περιμένουμε από τις κούκλες του Τέλη Σωτήρχου να κάνουν την ολική ανατροπή και να φέρουν στο λιμάνι την κούπα του πρωταθλήματος βόλεϊ γυναικών και από τους πρωταθλητές Ευρώπης να νικήσουν και στα δύο παιχνίδια τα…μεμέτια, για να πάρουμε το εισιτήριο που οδηγεί στο Λονδίνο. Περιμένουμε από όλους τους παίχτες της ομάδας να μιμηθούν τον Κώστα Παπανικολάου και τον Kyle Hines, να παίξουν με ασίγαστο πάθος και με αυταπάρνηση, να παίξουν γερά, να παίξουν με τσαμπουκά και ο κόσμος θα τραγουδά…
dp11 – Δημήτρης Παπαχρήστος
