Ρε παιδιά, θα μας τρελάνετε εδώ ή θα…μας τυλίξετε για έξω ;
Τι πράγμα ήταν ετούτο πάλι σήμερα, ρε γαμώτο. Ενώ ξεκινήσαμε μια χαρά, με στρωτό παιχνίδι, με πίεση ψηλά, με κατοχή μπάλας κοντά στο 70%, με πολλές ευκαιρίες και δύο γκολ στο πρώτο ημίχρονο, μπήκαμε νωθροί και ασύνδετοι στο δεύτερο, χάσαμε το κέντρο, πουλούσαμε εύκολα τη μπάλα, χάναμε όλες σχεδόν τις προσωπικές μονομαχίες, πηγαίναμε συνεχώς δεύτεροι στις διεκδικήσεις της μπάλας, η κατοχή έπεσε κάτω από το 50%, λες και περιμέναμε να φάμε το γκολ, όπως και έγινε…
Κάτι πήγαμε να κάνουμε μετά, αφού οι αντίπαλοι ξεθάρρεψαν και βρήκαμε ελεύθερους χώρους να κινηθούμε, αλλά δεν είχαμε ρυθμό στο παιχνίδι, οι τελικές πάσες δεν ήταν καλές και ήμασταν άστοχοι στις τελικές προσπάθειες. Όσο δεν βάζαμε το τρίτο γκολ για να καθαρίσουμε τη…μπουγάδα, με έζωναν τα φίδια και τυχαίνει να έχω τις χειρότερες των σχέσεων με αυτά τα σιχαμερά ερπετά. Σκεφτόμουν ότι μπορεί να γίνει καμία στραβή, καλή ώρα όπως στην απομάκρυνση της μπάλας από τον Μέγκιερι, που έστειλε την μπάλα πάνω στην πλάτη του αντιπάλου, και άντε να πείσεις μετά τους…καλοθελητές ότι δεν ήταν στημένο το παιχνίδι.
Οφείλω να ομολογήσω ότι αυτή τη φορά ήταν φυσιολογική η ενδεκάδα που κατέβασε ο Μίτσελ και στο πρώτο ημίχρονο ήταν πολύ καλή η αριστερή πλευρά μας, με τις συνεργασίες και τις ατομικές προσπάθειες του Χολέβα και του Αμπντούν, ενώ έκανε και πολύ καλό παιχνίδι ο μικρός από δεξιά. Πώς του ήρθε να αλλάξει θέσεις στους πλάγιους και, παρότι ανέβηκε πολύ ο Παπάζογλου, να χαλάσει την καλή εικόνα που είχαμε μέχρι τότε, δεν ξέρω… Νομίζω ότι οι δοκιμές και τα πειράματα γίνονται όταν δεν σου βγαίνει αυτό που έχεις σχεδιάσει, δεν γίνονται έτσι για…να γίνουν.
Στον άξονα τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά, αν και ο Μανιάτης ήταν σε καλή μέρα, είχε πολλά τρεξίματα, δεν έκανε σοβαρά λάθη στο μοίρασμα της μπάλας, μέχρι και γκολ έβαλε… Όμως, Φέισα και Μασάντο δεν βοήθησαν και, παρότι ο Τζεμπούρ έδειχνε πολύ ορεξάτος, δεν τον τροφοδοτήσαμε αρκετά και δεν κάναμε φάσεις με αυτόν. Ας ελπίσουμε να μας βγει ο Μπόατεγκ σαν εξάρι, αφού είναι πασιφανές ότι ο Σέρβος δεν κάνει για αυτή τη θέση.
Το κεντρικό αμυντικό δίδυμο στάθηκε αρκετά καλά και, ειδικά, ο Μανωλάς έκανε μερικές καίριες επεμβάσεις. Όμως, στη φάση του γκολ, που βγήκε στα πλάγια για να καλύψει τον Τάτο, το κέντρο της άμυνας έμεινε ακάλυπτο και ο σκόρερ βρέθηκε μόνος απέναντι στην εστία μας. Ευθύνη του άλλου στόπερ, ευθύνη του αμυντικού χαφ, δεν ξέρω… Αυτό που ξέρω είναι ότι είναι απαράδεκτο να αμύνεσαι με αυτόν τον τρόπο και να βάζεις τον αντίπαλο στο παιχνίδι. Κάπως έτσι το φάγαμε και την Πέμπτη, με αποτέλεσμα να πέσει το ηθικό της ομάδας και να δούμε τα χάλια που είδαμε…
Κάτι δεν πάει καλά με τον Μέγκιερι, δείχνει να μην πατάει καλά και να μην εμπνέει εμπιστοσύνη, ακόμα και σε φάσεις που είναι δικές του και πρέπει να τις καθαρίζει αμέσως. Ίσως, το μεγάλο διάστημα αποχής από τα παιχνίδια της ομάδας να του στέρησε την αυτοπεποίθηση που είχε, ίσως δεν υπάρχει ο παίχτης που θα κατευθύνει την άμυνα και θα κάνει ευκολότερη και πιο αποτελεσματική τη συνεννόηση του τερματοφύλακα με τους συμπαίκτες του, ίσως και να είναι αυτές οι δυνατότητές του. Βλέπετε, εκτός από το ταλέντο, στο ποδόσφαιρο παίζει σημαντικό ρόλο το μυαλό και η προσωπικότητα του καθενός…
Στα θετικά του παιχνιδιού βάζω την αξιοπρεπή εμφάνιση του Παπάζογλου, σε μία θέση που δεν την ξέρει και προσπαθεί να την μάθει, τη συνέχεια στις πολύ ελπιδοφόρες εμφανίσεις του Βλαχοδήμου (πιστεύω ότι του λείπει ένα γκολ για να…λυθεί ακόμα περισσότερο), την επιστροφή του Χολέβα στις καλές εμφανίσεις και τη διάθεση που έδειξε ο Τζεμπούρ σε ολόκληρο το παιχνίδι. Επίσης, την ορθολογική ενδεκάδα που παρέταξε ο Μίτσελ, με τον Μανιάτη στη θέση που μπορεί να προσφέρει και την επιστροφή του Μανωλά και του Χολέβα στην ενδεκάδα της ομάδας μας.
Στα αρνητικά βάζω, εκτός από την μετριότατη εμφάνιση του Φέισα και του Μασάντο, την εσωτερική αλλαγή του Αμπντούν και του Βλαχοδήμου, τις πολλές και καλές ευκαιρίες που χάσαμε για να σκοράρουμε περισσότερο, την κοιλιά στην απόδοση της ομάδας στο πρώτο μισό του δευτέρου ημιχρόνου και τη διαπίστωση ότι, δυστυχώς, ο Ιμπαγάσα μας…τελείωσε. Προσωπικά, πιστεύω πολύ στον Ντε Βινσέντι και ελπίζω να μην με…δικαιώσει στον αγώνα της Τετάρτης για το Κύπελλο.
Άφησα για το τέλος την αποκρουστική εικόνα του άδειου γηπέδου και το ακόμα πιο θλιβερό φαινόμενο του καφενείου, στο οποίο βλέπω τα παιχνίδια μαζί με άλλους οπαδούς της ομάδας μας, να επιχαίρουν οι περισσότεροι από αυτούς για αυτό. Με το ζόρι κρατήθηκα και δεν τσακώθηκα με τους πιο εκδηλωτικούς, οι οποίοι έπιασαν κουβέντα για το ελικόπτερο στο ημίχρονο (ειλικρινά, δεν ξέρω τι έγινε… κάποια απόπειρα απόδρασης από φυλακές, αν κατάλαβα καλά) και μετά δεν παρακολουθούσαν το παιχνίδι, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που φάγαμε το γκολ, το οποίο σχεδόν πανηγύρισαν !
Μπορεί να έχω καταντήσει γραφικός, γράφοντας και ξαναγράφοντας κάποια πράγματα, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς… Η αγάπη μου για την ομάδα μας δεν μου το επιτρέπει … Αυτές οι καταστάσεις δεν μου αρέσουν καθόλου και τις θεωρώ προάγγελους επερχόμενων δεινών. Όταν κάποιος χώρος, είτε αυτός είναι το σπίτι μας, είτε είναι ο χώρος της δουλειάς μας, είτε είναι η ομάδα μας, είτε είναι το…κέρατό μου, δεν είναι μονιασμένος και κυριαρχεί συνεχώς η γκρίνια, η απαξίωση, η καχυποψία και όλα τα…σκατά που έχει καθένας στο κεφάλι του, σχεδόν πάντα ακολουθούν δυσάρεστες εξελίξεις… Μακάρι να αποδειχτώ κακός μάντης και όχι μάντης κακών…
dp11 – Δημήτρης Παπαχρήστος
