Φαντάζομαι ότι κάποια στιγμή σε όλους έχει υποβληθεί η ερώτηση, σχετικά με αυτά τα παιδιά και ποιον είχαν πατέρα. Δεν ξέρω αν…είχε δώσει τίποτα δικαιώματα η μάνα τους και τότε δεν υπήρχαν τεστ DNA, για να αποδειχτεί η πατρότητα των παιδιών. Όμως, αυτό δεν μας απασχολεί…
Ξέρω… τρέλα πουλάει, θα έχετε ήδη σκεφτεί !
Μπορεί να είναι και έτσι, αν και δεν την πουλάω την τρέλα μου… Τη θέλω για μένα, ρε μάγκες. Όμως, αυτό μου ήρθε στο μυαλό, βλέποντας το πέμπτο παιχνίδι των play off της Euroleague κόντρα στους Τούρκους, το βράδυ της Παρασκευής. Και, αφήνοντας κατά μέρος τα…υπονοούμενα για τη μάνα των παιδιών του Ζεβεδαίου, σκέφτηκα : άραγε, τα άλλα παιδιά, τα δικά μας παιδιά, αυτά που κέρδισαν τους Τούρκους και μας έκαναν ξανά περήφανους, ποιον έχουν πατέρα ;
Ελπίζω να μην με μαλώσει ο Μιχάλης, που μπήκα στα δικά του χωράφια και εννοώ ότι γράφω για το μπάσκετ, αλλά δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω αλλιώς αυτό το κείμενο, όπως δεν θα μπορούσα να έχω κλείσει με κάτι άλλο το προηγούμενο κείμενο της στήλης. Λοιπόν, αυτά τα παιδιά φαίνεται ότι έχουν πατέρα έναν μάγκα Πειραιώτη και το δείχνουν σε κάθε ευκαιρία… Ελπίζω να μου επιτρέπει ο φίλος Μιχάλης να χρησιμοποιήσω και τον όρο-κλειδί για την περίσταση και εννοώ το DNA αυτής της παρέας.
Ελάτε τώρα… Να μην ακούω χαζές απορίες, όπως “ποια παρέα” ;
Μια παρέα είναι αυτά τα παιδιά, που παίζουν όλοι για έναν και ένας για όλους. Ακόμα και οι νεοφερμένοι στην ομάδα δείχνουν να το έχουν εμπεδώσει… Γι’ αυτό πάνε μπροστά και, επειδή από την εποχή που είχαμε τον Ιωαννίδη στον πάγκο της ομάδας μας, έχω αποκτήσει πολλά κουσούρια (με τα γούρια και όλα τα σχετικά), δεν προτίθεμαι να γράψω περισσότερα για Λονδίνο κλπ. Θα το κάνω το βράδυ της 12ης Μαΐου, σας το υπόσχομαι !
Όμως, θα σταθώ σ’ αυτά που είδαμε στο παρκέ του Σ.Ε.Φ. το βράδυ του θριάμβου, όταν ξεκινήσαμε μουδιασμένα και οι αντίπαλοι πήραν κεφάλι στο σκορ, εκμεταλλευόμενοι τη δικιά τους ευστοχία και τη δικιά μας αστοχία. Μην ξεχάσω : και τη…δικιά μου απουσία, αφού δούλευα μέχρι τις 10μμ και, μόλις γύρισα στο σπίτι, άνοιξα την τηλεόραση τη στιγμή που ο Powell έβαζε το απίθανο τρίποντο στη λήξη της πρώτης περιόδου.
Περίμενα να πάρουμε το προβάδισμα στο σκορ μόλις άρχισε η δεύτερη περίοδος, αλλά… Είδαμε το σκορ να πηγαίνει από το 21-23 στο 21-36 και να μην έχουμε σκοράρει καθόλου για πέντε ολόκληρα λεπτά. Αν έβλεπα άλλη εικόνα στο γήπεδο, θα με έζωναν τα φίδια… Όμως, βλέποντας όλα τα παιδιά της ομάδας να σκίζονται σε κάθε φάση και να διεκδικούν κάθε μπάλα, δεν φοβόμουν. Ένιωθα μία παράξενη ηρεμία μέσα μου και είχα μια σιγουριά ότι είναι ζήτημα χρόνου να επιστρέψουμε στο παιχνίδι και να νικήσουμε !
“Κόλλησε” ο Παπανικολάου τα δύο απανωτά τρίποντα στο τέλος του ημιχρόνου, κατεβάσαμε τη διαφορά στους οχτώ πόντους (33-41) και η κερκίδα άρχισε να παίρνει τα πάνω της. Μαζί της και η ομάδα, που μπήκε αποφασισμένη να καθαρίσει στο δεύτερο ημίχρονο και παρ’ ό,τι βρεθήκαμε ξανά στο -12 κάποια στιγμή, το νερό είχε μπει στο αυλάκι… Μπήκαν 2-3 μεγάλα σουτ, από Σπανούλη και Περπέρογλου, ισοφαρίσαμε και προσπεράσαμε (52-50) με το γκολ-φάουλ του Πρίντεζη.
Βλέποντας τον Hines να κάνει το πρώτο φάουλ στις αρχές της τέταρτης περιόδου, ένιωσα πολύ μεγάλη ανακούφιση. Ήμουν σίγουρος ότι τώρα, που θα γίνονταν μάχες σώμα με σώμα, από αυτόν θα ξεκινούσε η μεγάλη ανατροπή. Βλέποντας και τον Σπανούλη να παίρνει μπροστά και να κάνει διεισδύσεις μέχρι το καλάθι, όπως και τα εύστοχα σουτ του Άντιτς, του Σλούκα και του Πρίντεζη από την περιφέρεια, ξεχαρβαλώνοντας όλες τις ζώνες του Μαχμούτι και να ξεφεύγουμε με έξι πόντους (56-50), πήρα για πρώτη φορά μια βαθιά ανάσα…
Όμως, φευ… Οι Τούρκοι έκαναν καινούργιο σερί 0-7 και προσπέρασαν ξανά (56-57) εκμεταλλευόμενοι τα λάθη του Σπανούλη και, κυρίως, του Παπανικολάου που κυριεύτηκε από τον ενθουσιασμό του και πούλησε δύο φορές την μπάλα, την ώρα που ήμασταν έτοιμοι να καθαρίσουμε το παιχνίδι. Μόνον τότε φοβήθηκα πραγματικά, αφού η κλεψύδρα του χρόνου είχε αδειάσει και δεν υπήρχαν πλέον τα χρονικά περιθώρια για ηρωικές ανατροπές. Είναι άτιμο παιχνίδι το μπάσκετ και, όταν δεν εκμεταλλεύεσαι το momentum, μπορείς εύκολα να…βρεθείς κατηγορούμενος !
Τότε, ήρθε το τρίποντο του Acie Law από τη γωνία, την ώρα που η μπάλα έκαιγε και έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Ένα καλάθι που ήταν μαχαιριά στην καρδιά των Τούρκων, αφού δεν υπήρχε καμία περίπτωση να σπαταλήσουμε ξανά τη διαφορά των έξι πόντων (76-70) στα 82 δευτερόλεπτα που απέμεναν μέχρι να τελειώσει το παιχνίδι, όπως είχαμε κάνει στο τέταρτο παιχνίδι της σειράς…
Καταλαβαίνω απόλυτα το κλάμα και την ταραχή του Παπανικολάου, του ανθρώπου που μας κράτησε στο παιχνίδι, όταν οι υπόλοιποι είχαν στραβώσει τα…στεφάνια, και έβλεπε ότι από τα δικά του λάθη μπορούσε να χαθεί το παιχνίδι και να αποβεί μοιραίος για την ομάδα μας. Όμως, τέλος καλό, όλα καλά… Η συνέχεια θα γραφτεί σε λίγες μέρες στο Λονδίνο και τότε θα τα ξαναπούμε !
Υπάρχει και το ποδόσφαιρο
Έχουμε τρία θεματάκια για σήμερα : Μαρινάκης στου Ρέντη, μπουγάτσες στην Τρίπολη και Γιάννης κερνάει, Κώστας πίνει στην Κομοτηνή… Ξέχασα ότι έχουμε και το πρόβλημα με τη χολή του Μίτσελ, άλλο βάσανο και τούτο πάλι !
Άργησε πολύ να φωνάξει το αφεντικό και να στείλει αυστηρό μήνυμα στα παλικάρια μας… Αν θυμάστε, είχα γράψει ένα κείμενο με τίτλο “ξυπνήστε, ρεεεεεεε…” πριν λίγο καιρό. Αν ήμουν στη θέση του Προέδρου, θα είχα πάει από τότε και θα είχα βάλει χοντρή κατσάδα στους εφησυχασμένους, μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος, παίχτες της ομάδας μας. Μολονότι δεν είμαι σκληρός άνθρωπος και θεωρούμαι πολύ φιλεργατικός εργοδότης, ορισμένα πράγματα δεν τα ανέχομαι και πρώτα απ’ όλα την αδιαφορία και την έλλειψη σεβασμού προς τους πελάτες, ειδικά όταν πρόκειται για ανθρώπους που στερούνται βασικά πράγματα για να βλέπουν την ομάδα μας.
Το πρώτο πράγμα που χάθηκε, μετά την αποχώρηση του Ερνέστο, ήταν το καλό κλίμα και η αφοσίωση των παιχτών στις αγωνιστικές τους υποχρεώσεις, ανεξάρτητα από την εικόνα του πίνακα της βαθμολογίας. Η πειθαρχία είναι στοιχείο απαραίτητο σε κάθε ομαδική δραστηριότητα, ακόμα και μέσα στα σπίτια μας. Όταν καθένας νιώθει ότι μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει, όποτε και αν γουστάρει, τότε είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι τα πράγματα δεν θα πάνε καλά… Και επειδή οι παίχτες είναι μεγάλα παιδιά, αλλά δεν παύουν να είναι παιδιά, πιστεύω απόλυτα ότι ισχύει και για αυτούς αυτό που έλεγα κάποτε για τα δικά μου παιδιά και συνεχίζω να το λέω για τους μαθητές μου : τα παιδιά, ή θα τα πείσουμε ή θα τα χάσουμε !
Πέρασαν οι εποχές που οι γονείς και οι δάσκαλοι τραβούσαν αυτιά… Πλέον πρέπει να είμαστε πειστικοί και όσο πρέπει αυστηροί, απέναντι στα παιδιά. Πρέπει να τους μάθουμε ποιες είναι οι υποχρεώσεις τους και να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι όποιος δεν είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του, δεν μπορεί να έχει και δικαιώματα. Εννοείται, δίνοντας πρώτοι εμείς το σωστό παράδειγμα και όντας συνεπείς στις δικές μας υποχρεώσεις…
Πάμε τώρα και στα σούργελα της κοινωνίας, στις μονίμως αδικημένες μυξοπαρθένες, σ’ αυτούς που βλέπουν φαντάσματα και τους φταίει πάντα το…κράτος των Αθηνών. Σ’ αυτούς που δεν μπορούν ποτέ να κοιτάξουν τη δικιά τους καμπούρα, σ’ αυτούς που ψάχνουν για δικαιολογίες και…έχουν σαρώσει όλους τους τίτλους με τις δηλώσεις τους. Πήγαν να πάρουν την πανηγυρική πρόκριση στην Τρίπολη και πήραν το…μακρύτερο, αφού, απ’ όσο ξέρω, όταν έχει κάποιος τέτοια χούγια πολύ δύσκολα μπορεί να απαλλαχτεί από δαύτα !
Η οργανωτική επιτροπή της Superleague άλλαξε και την ημερομηνία διεξαγωγής του μπαράζ, τρομάρα της, για την κατάληψη της έκτης θέσης (πόσο θα ήθελα να ποστάρω και…το γέλιο που ρίχνω, όσο το σκέφτομαι) ανάμεσα στο βάζελο και στην Ξάνθη, για να μην συναντηθούν οι οπαδοί των…δύο συνεταίρων στην Εθνική Οδό, καθώς θα έρχονται τα…καραβάνια του Βορρά για τον τελικό του Κυπέλλου. Τον ποιον, είπατε ; Μπορεί να έχουμε πολλά στραβά εμείς οι Έλληνες, αλλά σίγουρα δεν μας λείπει το χιούμορ…
Μεταξύ μας : καλύτερα να είχαν περάσει αυτοί στον τελικό, θα είχαμε να φάμε και καμία μπουγάτσα, ρε αδερφέ… Και, πέρα από πλάκα, οι Αρκάδες έχουν καλύτερη ομάδα και πιο έξυπνο προπονητή από δαύτους και, αν κατεβούμε χαλαροί και μπλαζέ στον τελικό, θα έχουμε θέματα… Ελπίζω αυτό να το έχουν καταλάβει όλοι μέσα στην ομάδα και να στρωθούν στη δουλειά, μέχρι το βράδυ της 11ης Μαΐου. Τα παιχνίδια δεν κερδίζονται με τις φανέλες και τα ονόματα, κερδίζονται με κατάθεση ψυχής μέσα στο γήπεδο. Η ομάδα μπάσκετ τους έχει δείξει καθαρά τον δρόμο !
Είχαμε και ματσάκι στην Κομοτηνή, χωρίς τον Μίτσελ στον πάγκο μας… Είδατε για πότε κατάφεραν και του έπρηξαν τη χολή του ανθρώπου… Ελπίζω να έχει γερό στομάχι, γιατί δεν τον βλέπω καλά, με εμάς που έμπλεξε… Περαστικά να είναι…
Βλέποντας την αρχική ενδεκάδα και την παντελή απουσία ακραίων επιθετικών από αυτήν, σε συνδυασμό με την απουσία του Χολέβα που μπορεί να τρέξει όλη την πλευρά και του Ιμπαγάσα που μπορεί να οργανώσει σωστά το παιχνίδι από τον άξονα, είπα μέσα μου : Θεούλη μου, τι είδους τουρλομπούκι θα δούμε πάλι σήμερα ;
Δεν έπεσα και πολύ έξω, αν και τα παιδιά προσπάθησαν για κάτι καλό… Θετική η παρουσία του Γκρέκο, όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω ο Λυκογιάννης, δύο τελικές πάσες ο Μανιάτης και, μάλιστα, μία με ωραία κάθετη μπαλιά και μία με σέντρα ακριβείας με το…κακό του πόδι, δύο πολύ όμορφα γκολ ο Μήτρογλου και εξαιρετικός ο Κάρολ. Με δεδομένο το αβαντάζ του 6-2 από το πρώτο παιχνίδι, θα έλεγα ότι δεν ήταν και άσχημα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξαν στιγμές που χασμουρήθηκα, βλέποντας το παιχνίδι. Ξέρουμε όλοι ότι η ομάδα χρειάζεται πολλή δουλειά και ενίσχυση με παίχτες…
Κλείνοντας αυτό το κείμενο, που είναι αλήθεια ότι μου βγήκε πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο περίμενα όταν ξεκίνησα να γράφω, θα ευχηθώ σε όλες και σε όλους να έχετε ένα καλό Πάσχα, με υγεία και με τη συντροφιά των δικών σας ανθρώπων… Όμως, δεν σας κρύβω ότι από τώρα τρέχει το μυαλό μου στο τριήμερο Παρασκευή-Κυριακή του Θωμά και όχι στο αρνί που θα σουβλίσω !
dp11 – Δημήτρης Παπαχρήστος
