“Πόνεσε πολύ το τρίποντο του Σπανούλη στο Ο.Α.Κ.Α. και η ανατροπή των τελευταίων λεπτών στο τρίτο παιχνίδι, αλλά χρειαζόμαστε ακόμα μία νίκη για να πανηγυρίσουμε. Θυμάμαι τη φάτσα του κοντού μετά το νικητήριο σουτ στο δεύτερο παιχνίδι και γουστάρω πολύ να κάνουμε την τρίτη νίκη το βράδυ της Κυριακής, θα έχει περισσότερη γλύκα εκεί μέσα” γράφει ο dp11.
Χάλασαν τον κόσμο ότι ο Βασίλης έκανε βήματα, πριν σουτάρει και τους προκαλέσει τα εγκεφαλικά, λες και ισχύουν διαφορετικοί κανονισμοί για τους δικούς μας παίχτες. Ότι δεν ανανεώθηκε ο χρόνος της επίθεσης, μετά από το σουτ του Πρίντεζη που έγλειψε τη στεφάνη, και δόθηκε ανάποδα η κατοχή της μπάλας μετά τη διεκδίκηση από τον Μάντζαρη και από τον δικό τους, δεν μετράνε… Υπό προϋποθέσεις, αυτά τα δύο λάθη μπορούν να δημιουργούν μέχρι και διψήφια διαφορά πόντων, πολύ σημαντική μέχρι και καθοριστική για ένα παιχνίδι που παίζεται στις λεπτομέρειες.
Όλα αυτά δεν μου προκαλούν πλέον καμία έκπληξη. Τους μάθαμε τόσα χρόνια, αυτούς και τα φερέφωνά τους. Εμείς πρέπει να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας, για να τους κερδίζουμε όλους, αντιπάλους και προστάτες. Γι’ αυτό είπα ότι πολύ γουστάρω να πάμε και να κάνουμε δεύτερη “κηδεία” στο Ο.Α.Κ.Α. την Κυριακή !
Το μουδιασμένο ξεκίνημα, που οφείλονταν σε μεγάλο βαθμό στο εξαιρετικά δυσάρεστο γεγονός της απώλειας του πατρός Πρίντεζη, μας κόστισε την ήττα στο πρώτο παιχνίδι της σειράς. Δεν θα σταθώ στην τελευταία φάση και στο φάουλ που έγινε στον Παπανικολάου, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι και αρνιέμαι πεισματικά να μοιάσω σ’ αυτούς. Δεν ήμασταν καλοί και χάσαμε, έτσι είναι η ζωή και το παιχνίδι.
Ούτε στο δεύτερο παιχνίδι ξεκινήσαμε καλά, αλλά στη συνέχεια πήραμε το πάνω χέρι στο παιχνίδι και με ηγέτη τον συγκλονιστικό Γιώργαρο γίναμε εμείς τα αφεντικά. Όμως, κάθε φορά που πηγαίναμε να ξεφύγουμε στο σκορ, κάτι γίνονταν και μας πλησίαζαν. Δεν ξέρω πόσο αντικειμενικός είμαι, αλλά έβλεπα διακριτικό σπρώξιμο από τους γκρίζους με πολλά και γρήγορα φάουλ στους δικούς μας παίχτες, που έδιναν στους αντιπάλους εύκολους πόντους από βολές. Το σκορ ήταν πολύ κλειστό και το πράγμα έδειχνε ότι θα κριθεί στις λεπτομέρειες, όπως και έγινε τελικά.
Στα τελευταία 10 δευτερόλεπτα απολαύσαμε το μεγαλείο αυτού του σπορ, που λέγεται μπάσκετ, αφού δύο μεγάλοι παίχτες έγραψαν ιστορία. Πρώτα ο Διαμαντίδης, που σκόραρε έξω από τη γραμμή του τρίποντου και έδωσε προβάδισμα στην ομάδα του, μόλις 8,3 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη, και μετά ο Σπανούλης που εκτέλεσε τους πράσινους με την τρίποντη βόμβα του τελευταίου δευτερολέπτου, αποφεύγοντας την πολύ καλή άμυνα του Καλάθη και σουτάροντας με το ένα χέρι και εκτός ισορροπίας. Ήταν μία από τις σπάνιες φορές που ξέσπασα, μόλις είδα τη μπάλα στο διχτάκι… Η απόλυτη λύτρωση για εμάς και μία μεγάλη δικαίωση για αυτόν τον τεράστιο παίχτη, που κοσμεί την ομάδα μας και ακούει τα “εξ αμάξης”, για αυτόν και την οικογένειά του, κάθε φορά που αγωνίζεται σε αυτό το γήπεδο.
Στο τρίτο παιχνίδι, ξεκινήσαμε καλά και μετά πάθαμε black out, με αποτέλεσμα από το 8-2 της αρχής να βρεθούμε στο 11-19 και να κυνηγάμε το σκορ από νωρίς. Άστοχοι στα μακρινά σουτ, χωρίς καλή αμυντική ισορροπία, με τον Πρίντεζη μπλοκαρισμένο και το καλάθι να μοιάζει πολύ μικρό, έπρεπε να μπει στην εξίσωση ο εξαιρετικός Lojeski για να λύσει τον Γόρδιο Δεσμό και να ανατρέψει την κατάσταση, δίνοντας ισχνό προβάδισμα (22-21) στην ομάδα μας.
Η είσοδος του Hackett και του Strawberry βοήθησε την ομάδα, αφού έδωσαν πάθος και δύναμη, βάζοντας και τον κόσμο στο παιχνίδι. Όμως, οι φιλοξενούμενοι είχαν καλύτερες επιλογές και ήταν πολύ εύστοχοι στην επίθεση, με αποτέλεσμα να διατηρούν και να διευρύνουν το προβάδισμα στο σκορ, που έγινε 59-66 εξήμιση λεπτά πριν τη λήξη, ενώ την ίδια στιγμή ο Πρίντεζης δήλωνε αδυναμία να συνεχίσει το παιχνίδι, λόγω των ενοχλήσεων στο πέλμα του ποδιού του.
Οι βιαστικοί και οι ξερόλες έβγαλαν το πόρισμα: θα χάσουμε πάλι, είναι όλοι άχρηστοι, ούτε βολές δεν μπορούν να βάλουν, οι άλλοι τις βάζουν όλες (είχαν 15/15 μέχρι τότε). “Σταματήστε, ρε παιδιά” τους έλεγα, αλλά ποιος να ακούσει ; Άμα είχαμε υπομονή, εμείς οι Έλληνες, δεν θα φτάναμε ποτέ στα χάλια που έχουμε φτάσει !
Όμως, η μπάλα άρχισε να βαραίνει και οι αντίπαλοι είχαν 1/6 βολές στο αμέσως επόμενο διάστημα, οπότε με ένα κάρφωμα και ένα τρίποντο του Παπαπέτρου πλησιάσαμε στο καλάθι (64-66). Τότε σήμανε η ώρα του τεράστιου παίχτη που λέγεται Βασίλης Σπανούλης, ο οποίος πήρε την ομάδα στις πλάτες του και την οδήγησε στη νίκη, με εύστοχες βολές και με δύο τρίποντα, φορτώνοντας παράλληλα με τέταρτο και πέμπτο φάουλ τον Καλάθη. Το νερό είχε μπει στο αυλάκι και πρέπει να μείνει εκεί, μέχρι να έρθει η κούπα στο λιμάνι !
ΥΓ.1 Θερμά συλλυπητήρια στον Γιώργαρο που έχασε τον πατέρα του και δεν θα τον καμαρώνει πλέον από κοντά, αλλά θα τον παρακολουθεί πάντα από εκεί ψηλά.
ΥΓ.2 Θερμά συγχαρητήρια στις ομάδες του πόλο για την κατάκτηση των εγχώριων τίτλων, σε γυναίκες και άντρες. Περιμένουμε από την ομάδα των αντρών να μας φέρει στις 4 Ιουνίου από τη Βουδαπέστη και τη μεγάλη ευρωπαϊκή κούπα.
ΥΓ.3 Δεν έγραψα κάτι για τον χαμένο τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος στο ποδόσφαιρο, λόγω των ασφυκτικών επαγγελματικών μου υποχρεώσεων. Δεν ήμασταν καλοί στο Ο.Α.Κ.Α. και χάσαμε… Οι αντίπαλοι έδειξαν ότι το ήθελαν περισσότερο και οι δικοί μας έδειξαν να είναι εντελώς εκτός ρυθμού, μετά από έναν μήνα αγωνιστικής απραξίας.
