Καλά Χριστούγεννα και χρόνια πολλά σας εύχομαι, φίλοι και αδερφοί. Yγεία να έχουμε και πολλές επιτυχίες για τον ΘΡΥΛΟ της καρδιάς μας !

Καθώς η χρονιά που διανύουμε “μετράει μέρες” για να μας αποχαιρετίσει και, αν ήταν φαντάρος στη θέση της, θα φώναζε : “απολύομαι στραβάδια, δεν κοιμάμαι πια τα βράδια…” σκέφτηκα να θυμηθούμε όσα έγιναν μέσα στη χρονιά, με τίτλους και με δύο λόγια, όπως τα είδαμε σ’ αυτή τη στήλη, που έκανε ποδαρικό στις 14 Φεβρουαρίου μετά την ήττα από την Λεβάντε. Στην πρώτη ενότητα αυτής της ανασκόπησης, κορυφαία στιγμή είναι η κατάκτηση “back to back” της Euroleague από την ομαδάρα του μπάσκετ στο Λονδίνο, που μας έστειλε στον έβδομο ουρανό !

Αχ… Λεβαντίνα !

Ευτυχώς δεν είδα το παιχνίδι και γλίτωσα το εγκεφαλικό ή το καρδιακό επεισόδιο, έχω και μια ηλικία βλέπετε… Μία αποβολή, δύο πέναλτι, δύο δοκάρια, τρία γκολ και ένας γερμανός διαιτητής, απεσταλμένος της τρόικας για να μας ρίξει στα τάρταρα…

Και όμως… γυρίζει !

Πάντα έλεγα ότι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που δείχνει η τηλεόραση είναι οι…διαφημίσεις. Φίρμα έγινε τον τελευταίο καιρό ο Γαλιλαίος και μου θύμισε ένα δίστιχο στον τοίχο μιας ταβέρνας, που την είχαμε για στέκι στα φοιτητικά μας χρόνια… “Ο Γαλιλαίος πρόσταζε : βάλτε παιδιά να πιείτε, για να διαπιστώσετε ότι η Γη κινείται” !

Europa ήταν και… πάει !

Είναι κάποιες βραδιές που μοιάζουν ατελείωτες, καθώς σκέφτεσαι πόσο όμορφο ήταν το όνειρο που είχες ετοιμάσει στο μυαλό σου και πόσο σκληρή είναι η πραγματικότητα. Τα συναισθήματα και η λογική μπαίνουν στο μίξερ, δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις και όλα μοιάζουν τόσο μπερδεμένα…

Μία κρύο, μία ζέστη…

Ρε παιδιά, θα μας τρελάνετε εδώ ή θα μας τυλίξετε για έξω ; Τι πράγμα ήταν ετούτο πάλι σήμερα… Ξεκινήσαμε μια χαρά, με στρωτό παιχνίδι και πίεση ψηλά, με κατοχή μπάλας κοντά στο 70%, με πολλές ευκαιρίες και δύο γκολ στο πρώτο ημίχρονο, μπήκαμε νωθροί και ασύνδετοι στο δεύτερο, χάσαμε το κέντρο και πουλούσαμε εύκολα τη μπάλα, χάναμε όλες σχεδόν τις προσωπικές μονομαχίες και πηγαίναμε συνεχώς δεύτεροι στις διεκδικήσεις της μπάλας, η κατοχή έπεσε κάτω από το 50%, λες και περιμέναμε να φάμε το γκολ, όπως και έγινε…

Την άλλη Κυριακή…

Έχουμε διπλή γιορτή, γενέθλια και στέψη μαζί, όπως αρμόζει στον βασιλιά του ελληνικού αθλητισμού, στον ΘΡΥΛΟ. Σήμερα είχαμε τα προεόρτια, με μία κούπα στο βόλεϊ και με μία τεσσάρα στο…βόλεϊ δωματίου. Ξέρω ότι η μεγάλη πλειοψηφία βλέπει μόνον μπάλα και δεν ασχολείται με τη “σπυριάρα”, με τις σάλες και με τις πισίνες. Κακό είναι αυτό… Δικά μας παιδιά είναι και αυτά, έχουν φέρει τόσους ευρωπαϊκούς τίτλους και βοήθησαν να γίνει ακόμα πιο γνωστό το όνομα του Ολυμπιακού στην Ευρώπη, μας έχουν χαρίσει μοναδικές στιγμές και μας έχουν γεμίσει περηφάνια !

Κλωστή και… βελόνι !

Δεν πρόκειται να γίνω ράφτης, ούτε κάλτσες θα μπαλώσω, ούτε κουμπιά θα ράψω, ούτε ρεβέρ θα στριφώσω. Όμως, χρειάζομαι την κλωστή και το βελόνι για να ράψω το τέταρτο αστέρι του ΘΡΥΛΟΥ πάνω από το σήμα με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο… Μπορεί αυτό το πρωτάθλημα να το είχαμε σίγουρο από το καλοκαίρι, στο μυαλό μας, αλλά νιώθουμε διαφορετικά όταν τελειώνει και μαθηματικά, πέντε αγωνιστικές πριν το τέλος και ανήμερα των γενεθλίων του ΘΡΥΛΟΥ μας !

Ξυπνήστε, ρεεεεεεε..!

Αγαπητέ σενιόρ Χοσέ Μιγκέλ Γκονζάλεθ Μαρτίν ντελ Κάμπο (Μίτσελ), που το πλήρες σου όνομα θυμίζει τον αξέχαστο Νίκο Τσιφόρο που έγραφε : “ήταν και ένας Σπανιόλος με έξι βαγόνια όνομα, αδερφάκι μου”, φίλτατε Γιώργο Μπαρτζώκα : σφίξτε τα λουριά στα παλικάρια μας, γιατί θα σας πάρει και θα σας σηκώσει όλους μαζί… Κάναμε ντέρμπι τα παιχνίδια με την Κέρκυρα και με τον Κολοσσό… Τι χάλια είναι αυτά, ρε γαμώτο ;

Άχρωμοι, άοσμοι και άγευστοι…

Περίμενα καιρό το παιχνίδι κόντρα στον ΠΑΟΚ και ήθελα πολύ να το κερδίσουμε, να βουλώσουμε στόματα και να κόψουμε τον βήχα αυτών που πάτησαν στο αυγό και έφτασαν στον ουρανό… Είδα μία ομάδα που ξεκίνησε πολύ καλά, πίεσε ψηλά και έκλεισε τους χώρους, έβαλε τον αντίπαλο στην περιοχή του και προσπάθησε να πάρει κεφάλι στο σκορ, αλλά ξεφούσκωσε γρήγορα. Είχε την ευκαιρία να αποδείξει την ανωτερότητά της και έπρεπε να την αρπάξει από τα μαλλιά, αλλά δεν το έκανε…

Η ορχήστρα θέλει τον μαέστρο της

Ξέρω ότι δεν ανακάλυψα την Αμερική, με πρόλαβε ο Κολόμβος… Ούτε πρόκειται να σας κάνω πιο σοφούς, λέγοντας πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει ένας ηγέτης στην ομάδα μας. Όμως, ο χρόνος είναι σκληρός και αδυσώπητος για όλους, οπότε δεν θα μπορούσε να κάνει κάποια εξαίρεση για τον μεγάλο κοντό που έλαμψε στα Χανιά και μας βύθισε στη μελαγχολία… Δεν είμαι καθόλου χαρούμενος που δικαιώθηκα για αυτό που έγραψα, βλέποντας την ομάδα στα φιλικά του περασμένου καλοκαιριού, ότι χωρίς τον Ιμπαγάσα δεν έχουμε ομάδα !

Τα είδες, Βαγγέλη ;

Λοιπόν, ποιος μίλησε για κίνητρα και άλλες τέτοιες αηδίες ; Αν δεν έχεις κίνητρο όταν παίζεις μπροστά στον κόσμο σου, σε ένα παιχνίδι που είναι “sold out” και έχεις απέναντι τον αιώνιο αντίπαλό σου, πότε θα έχεις ; Για αυτόν τον κόσμο και για τον μισό πληθυσμό της Ελλάδας, που περιμένει να του δώσεις χαρά, σκίζεσαι και πεθαίνεις μέσα στο γήπεδο. Λυπάμαι, αλλά πρέπει να το γράψω : η ομάδα μας είναι άρρωστη, πρώτα απ’ όλα στη νοοτροπία… Δεν είναι εικόνα Ολυμπιακού αυτή που βλέπουμε και, ειδικά, στα παιχνίδια κόντρα στον ΠΑΟΚ και στον βάζελο. Μία ομάδα χωρίς πάθος και νεύρο, χωρίς δημιουργία και ευκαιρίες, χωρίς αρχή και τέλος !

ΘΡΥΛΟΣ… παντού !

…για μένα, έναν πιστό υποστηρικτή της ιδέας που λέγεται “Ολυμπιακός”, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός ο τίτλος αυτού του κειμένου, λίγες ώρες μετά το τέλος ενός πρωταθλήματος που έφερε έναν ακόμα τίτλο στο ποδόσφαιρο και μία μέρα μετά την παλικαρίσια κατάκτηση του πρωταθλήματος και την ολοκλήρωση του tremble στο volley των ανδρών, μετά από το περήφανο double των κοριτσιών μας στο ίδιο αγώνισμα…

Τα… παιδιά του Ζεβεδαίου !

Φαντάζομαι ότι κάποια στιγμή σας έχουν υποβάλει την ερώτηση, σχετικά με αυτά τα παιδιά και τον πατέρα τους. Δεν ξέρω αν…είχε δώσει δικαιώματα η μάνα τους και τότε δεν υπήρχαν τεστ DNA. Όμως, αυτό δεν μας απασχολεί… αλλά μου ήρθε στο μυαλό, βλέποντας το πέμπτο παιχνίδι των play off της Euroleague κόντρα στους Τούρκους, και σκέφτηκα : άραγε, τα δικά μας παιδιά, αυτά που κέρδισαν τους Τούρκους και μας έκαναν ξανά περήφανους, ποιον έχουν πατέρα ; Είναι εύκολη η απάντηση, αγαπητοί μου φίλοι… Αυτά τα παιδιά έχουν πατέρα έναν μάγκα Πειραιώτη και το δείχνουν σε κάθε ευκαιρία !

Ευσεβείς πόθοι…

Καλά ήταν ησυχασμένοι οι “κοριοί”, αλλά βάλθηκαν να μας ανάψουν φωτιές πασχαλιάτικα… Πάτησα το “play” στη συσκευή που καταγράφει τις συνομιλίες των ανθρώπων που παρακολουθώ και έβγαλε είδηση, αποκαλύπτοντας την παρακάτω συνομιλία “του χοντρού και του λιγνού”. Ονόματα δεν λέμε και υπολήψεις δεν θίγουμε… το δημοσιογραφικό απόρρητο δεν επιτρέπει να γράψω περισσότερα. Γι’ αυτό, θα αρκεστώ να δώσω σε όλους τις καλύτερες ευχές μου, για καλό Πάσχα και για τρεις ερυθρόλευκες νίκες την επόμενη εβδομάδα.

Ανοίξτε τα… τρελάδικα !

Έγινε και το θρυλικό repeat, σας το είχα υποσχεθεί και συνηθίζω να κρατάω το λόγο μου… Ήταν ένα όνειρο που μόνον κάποιοι παλαβοί, σαν και μένα, το πίστευαν. Μόνον αυτή η ομάδα μπορεί να τα κάνει αυτά, να τελειώνει τα παιχνίδια και ψάχνουμε κάθε φορά να βρούμε ποιο τρελάδικο διανυκτερεύει… Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις κάποια πράγματα, να πεις στον άλλον πώς έγινε, αν δεν το έχει ζήσει ζωντανά. Έχει πολύ χοντρά “καρύδια” αυτή η ομάδα… χάναμε με 17 πόντους στην πρώτη περίοδο του τελικού και ήμουν σίγουρος ότι θα το ξανακάνουμε, αφού τα παιδιά με τα ερυθρόλευκα, αυτά που στον ημιτελικό της Παρασκευής έκαναν την…αρκούδα να μοιάζει με γατάκι, δεν συμβιβάζονται με την ήττα και δεν παραδίνονται ποτέ !

Αυτοί είμαστε…

Δουλειά δεν είχα και δουλειά βρήκα, αφού βάλθηκα να ξεκαθαρίσω το ρόστερ της ποδοσφαιρικής μας ομάδας ενόψει της νέας αγωνιστικής περιόδου. Έχουμε 32 παίχτες, χωρίς να υπολογίζω τους μικρούς που δεν έπαιξαν φέτος στην πρώτη ομάδα, χωρίς να βάζω στην εξίσωση τον Σαλίνο και τα δύο παιδιά του Εργοτέλη, αλλά συνυπολογίζοντας τους δανεικούς και τους τρεις νεοαποκτηθέντες (Σάμαρη, Ολαϊτάν και Ντε Βινσέντι). Δεν είναι εύκολο, αλλά μ’ αρέσουν τα δύσκολα και είπα να γράψω τις σκέψεις μου…

Και όμως… η σειρά γυρίζει !

Ξέρω ότι τα πράγματα έγιναν πολύ δύσκολα πλέον, αλλά αυτή η ομάδα είναι φτιαγμένη για τα δύσκολα και έχει μία πρόκληση μπροστά της. Αρχίζοντας από το παιχνίδι της Τετάρτης, μπροστά στο ένθερμο κοινό του Σ.Ε.Φ., μπορούμε να ξαναγυρίσουμε τη σειρά στο Ο.Α.Κ.Α. και να κερδίσουμε τον “νυν υπέρ πάντων” αγώνα, οδηγώντας τη σειρά σε πέμπτο παιχνίδι. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και μερικές φορές το μετανιώνει την τελευταία στιγμή… Πιστεύω σ’ αυτή την ομάδα, που μας έχει χαρίσει απίστευτες στιγμές και περιμένω να μας χαρίσει ακόμα μία, κάνοντας την επική ανατροπή !

Ψηλά τα κεφάλια !

Δεν είναι εύκολο να συμμαζέψω το μυαλό μου και να γράψω για αυτά που έγιναν, για αυτά που δεν έγιναν και για αυτά που πρόκειται να γίνουν. Όμως, θέλω να μ’ αφήσετε να προσπαθήσω… έστω και αν έχουν μείνει μόνον 1:27 στο ρολόι, έστω και αν είμαστε τέσσερις πόντους πίσω στο σκορ, έστω και αν παίζουμε με την πλάτη στον τοίχο. Είμαστε ακόμα ζωντανοί, έχουμε τη μπάλα στα χέρια μας, μπορούμε να το παλέψουμε και να κάνουμε αυτό που φαντάζει σαν θαύμα. Δεν θα είναι η πρώτη φορά και, σίγουρα, δεν θα είναι ούτε η τελευταία… αφού οριστικό στη ζωή είναι μόνον το τέλος της !

ΥΓ. Σε λίγες μέρες θα ακολουθήσει και το δεύτερο μέρος της ανασκόπησης αυτής της χρονιάς, που θα ξεκινάει με τις μεταγραφικές αγωνίες και τα φιλικά παιχνίδια του καλοκαιριού και θα τελειώνει με την θριαμβευτική πορεία του πρώτου γύρου στο πρωτάθλημα, την πρόκριση στις 16 καλύτερες ομάδες του Champions League, το απίστευτο σερί των 23 νικών της ομάδας μπάσκετ και τον άδοξο αποκλεισμό της από τον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας.

dp11 – Δημήτρης Παπαχρήστος