“Μεγάλη κουβέντα είχε πει ο Σάντος : όποιος φοβάται, να πάρει σκύλο. Το θυμίζω σε όσους κιότεψαν και πίστευαν ότι θα χάναμε με κατεβασμένα χέρια από την Ατλέτικο. Δεν καταδέχομαι να γράψω οτιδήποτε για τους οπαδούς του νεοσύστατου club “Ατλέτικο, Γιουβέντους και Μάλμε” που ιδρύθηκε την ημέρα της κλήρωσης των ομίλων του Champions League… αξίζουν μονάχα την περιφρόνησή μας” γράφει ο dp11 στο σημερινό του κείμενο.
Μπορεί να νιώθω για ακόμα μία φορά πολύ περήφανος για την ομάδα που αγαπάω, αλλά δεν πρόκειται να πάρουν τα μυαλά μου αέρα… Δείξαμε απόψε ότι έχουμε όλα τα φόντα να πάμε και φέτος καλά, αλλά χρειαζόμαστε αρκετή δουλειά ακόμα και, αν φιλοδοξούμε να καθιερωθούμε στα ψηλά σκαλοπάτια της Ευρώπης, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.
Ξέρετε ότι δεν ανήκω στους πανηγυρτζήδες και προσπαθώ πάντα να βλέπω περισσότερο τα στραβά και λιγότερο τα θετικά σημεία κάθε παιχνιδιού, αφού μόνον έτσι μπορούμε να προοδεύουμε και να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο. Το ευτύχημα είναι ότι την ίδια λογική δείχνει να έχει και ο Μίτσελ, με αποτέλεσμα να βλέπουμε πράγματα που κάποτε ανήκαν μόνον στον χώρο της φαντασίας μας.
Η ομάδα ξεκίνησε το παιχνίδι κόντρα στην πρωταθλήτρια Ισπανίας, που πριν 3 μέρες ταπείνωσε την πρωταθλήτρια Ευρώπης μέσα στο σπίτι της, με μία ενδεκάδα στην οποία υπήρχαν μόνον 4 παίχτες από το ρόστερ που είχε στην αρχή της προηγούμενης χρονιάς. Είναι σημαντικό το κατόρθωμα του Μίτσελ, που κατάφερε να φτιάξει ένα δεμένο και αξιόμαχο σύνολο, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Πατάμε στο χώμα… δεν πετάμε στα σύννεφα !
Μπορεί το ρόστερ της ομάδας να είναι αρκετά γεμάτο, αλλά οι επιλογές του Μίτσελ ήταν περιορισμένες ενόψει της πρεμιέρας του Champions League, καθώς προέρχονταν από τραυματισμούς αρκετοί παίχτες (Σαλίνο, Σιόβας, Μανιάτης, Ν’Ντιγκά και Φουστέρ), ενώ κάποιοι άλλοι ήρθαν την τελευταία μέρα των μεταγραφών στην ομάδα (Μιλιβόγεβιτς, Μήτρογλου και Γιαννούλης).
Μεσολάβησαν τα παιχνίδια των εθνικών ομάδων και αυτό ήταν ένα επιπλέον εμπόδιο για τον προπονητή, προκειμένου να δουλέψει όσο θα ήθελε με την ομάδα και να την βοηθήσει να βρει κάποια ομοιογένεια στο παιχνίδι της. Όμως, παρ’ όλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια, αυτή η ομάδα τα κατάφερε περίφημα…
Η τακτική προσέγγιση του παιχνιδιού ήταν ολόσωστη και οι αλλαγές βοήθησαν πολύ στην εξέλιξη του παιχνιδιού. Το αρχικό πάρτι των Μαδριλένων από την αριστερή τους πλευρά, κόπηκε όταν δόθηκε εντολή στον Μανιάτη να καλύπτει συνεχώς τον Ομάρ, και η μεταφορά του παιχνιδιού στη δεξιά πλευρά έφερε πρώτα τον Φουστέρ και μετά τον Γιαννούλη σε ρόλο υπασπιστή των προσπαθειών του Μαζουάκου.
Η προσθήκη του Ν’Ντιγκά, δίπλα στον συγκινητικό Μιλιβόγεβιτς, θωράκισε τον άξονα και ανάγκασε τους Ισπανούς να ψάχνουν με ψηλές μπαλιές τους επιθετικούς τους. Αν δεν είχε γίνει το λάθος στο κοντρόλ του Ν’Ντιγκά, που έδωσε την κατοχή της μπάλας στους αντιπάλους, και η ολιγωρία του Ομάρ στη φάση του δεύτερου γκολ, θα μπορούσαμε τώρα να μιλάμε για μία άνετη νίκη κόντρα σε έναν σπουδαίο αντίπαλο.
Μπορεί να αγχωθήκαμε στο τέλος, αλλά δεν πρέπει να έχουμε παράπονο από τα παιδιά. Έτρεξαν και πάλεψαν μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του Προένσα, για να πάρουμε τη μεγάλη νίκη και να ξεκινήσουμε ιδανικά την ευρωπαϊκή μας περιπέτεια. Θέλω να πιστεύω ότι ο χρόνος θα είναι σύμμαχός μας και θα είμαστε πολύ καλύτεροι στη συνέχεια…
Όλοι στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων
Όσοι είδαμε το παιχνίδι, θαυμάσαμε ένα νέο παιδί που ήρθε χωρίς ιδιαίτερες περγαμηνές και στάθηκε πολύ καλά στο γήπεδο, τρέχοντας ατέλειωτα χιλιόμετρα και κάνοντας ελάχιστα λάθη. Για τον Σέρβο παιχταρά, λέω…
Όσοι δεν φοράμε παρωπίδες και δεν έχουμε κολλήματα, είδαμε έναν Μανιάτη να σκίζεται κυριολεκτικά, να καλύπτει χώρους και να τρέχει σαν παλαβός, κυνηγώντας κάθε μπάλα και κάθε αντίπαλο, να κλέβει τη μπάλα και να τη δίνει στον Κασάμι στο ξεκίνημα τη φάσης του τρίτου γκολ, να δείχνει πανέτοιμος και ακούραστος, σαν να μην πέρασε μια μέρα, από τον τραυματισμό που τον κράτησε για 16 ολόκληρες μέρες εκτός αγώνων και προπονήσεων.
Είδαμε τον κέρβερο Ρομπέρτο, να κρατάει το σκορ όταν χρειάστηκε να επέμβει… Είδαμε ξανά τον Μήτρογλου να κάνει αυτά που ξέρει καλά, δηλαδή να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα των αντιπάλων μας, να κάνει την κίνηση και να ξεγελάει τον αντίπαλο τερματοφύλακα στη φάση του πρώτου γκολ, να… κάνει μαλάκες τους αμυντικούς και να βγάζει τον Αφελάι αμαρκάριστο και φάτσα με το τέρμα στη φάση του δεύτερου γκολ.
Δεν υποτιμώ την προσφορά των υπόλοιπων παιδιών, ούτε παραβλέπω τα λάθη τους. Θα πρέπει να είναι κάποιος τυφλός για να μην βλέπει τις τεράστιες ικανότητες και τη μεγάλη προσφορά του Μαζουάκου, την επιβλητική παρουσία του Κασάμι, την ποδοσφαιρική ποιότητα του Τσόρι, τις έξυπνες κινήσεις του Αφελάι, την εμπειρία του Αμπιντάλ, την προσήλωση στο παιχνίδι του Μποτία, τις τεχνικές αρετές του Ομάρ, την φιλοτιμία του Φουστέρ και την ηρεμία που προσφέρει στην ομάδα η παρουσία του Ν’Ντιγκά.
Όμως, υπάρχουν και αρκετά πράγματα που… φωνάζουν και πρέπει να βελτιωθούν. Δεν είχε καθόλου σωστή αντίδραση το κεντρικό αμυντικό δίδυμο, και ειδικά ο Αμπιντάλ, στη φάση του πρώτου γκολ και ο Ομάρ δεν έπρεπε να αφήσει τη μπάλα να περάσει, στη φάση του δεύτερου γκολ που φάγαμε. Δεν επιτρέπονται λάθη σαν αυτό του Ν’Ντιγκά στο ξεκίνημα του δεύτερου γκολ και δεν μπορεί να χάνεται τόσο συχνά ο Αφελάι μέσα στο παιχνίδι. Ούτε επιτρέπεται να σουτάρει στα… περιστέρια ο Μήτρογλου από τόσο ευνοϊκή θέση, όπως έκανε στη φάση του 55ου λεπτού, μετά από την υποδειγματική μεταβίβαση του Ντομίγκεζ στην αντεπίθεση που επιχείρησε λίγο πριν φύγει από το παιχνίδι.
Έχω εμπιστοσύνη και στον Μίτσελ και στα παιδιά… θα δουλέψουν και θα διορθώσουν τα λάθη τους. Εμείς θα είμαστε εδώ, για να τους στηρίζουμε και στα εύκολα και στα δύσκολα βράδια… Θα είμαστε εδώ για να λέμε και τα ίσια και τα στραβά τους, όπως πρέπει να γίνεται σε όλες τις αγαπημένες οικογένειες !
