Είναι κάποιες βραδιές που μοιάζουν ατελείωτες, καθώς σκέφτεσαι πόσο όμορφο ήταν το όνειρο που είχες ετοιμάσει στο μυαλό σου και πόσο σκληρή είναι η πραγματικότητα. Τα συναισθήματα και η λογική μπαίνουν στο μίξερ και ανακατεύονται, φτιάχνοντας ένα εκρηκτικό μίγμα. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τίποτα, όλα μοιάζουν τόσο μπερδεμένα και όμως είναι τόσο απλά…
Υπάρχουν δύο λέξεις : οργάνωση και υπομονή, που λείπουν από την κουλτούρα μας και, δυστυχώς, λείπουν και από την ομάδα μας. Και όταν λέω “ομάδα” εννοώ τους πάντες : τον Πρόεδρο, την Διοίκηση, τους προπονητές, τους παίχτες, τους δημοσιογράφους, τους οπαδούς, εσάς και εμένα…
Αν και είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, δεν νιώθω καθόλου αισιόδοξος για το μέλλον. Το ένα λάθος διαδέχεται το άλλο και φοβάμαι ότι δεν είναι μακριά η μέρα που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε προβλήματα, ίδια ή και χειρότερα από αυτά που βλέπουμε γύρω μας. Έχει χαλάσει ο ψυχισμός του κόσμου, πληθαίνουν επικίνδυνα πολύ αυτοί που δεν είναι με την ομάδα, αλλά με την…άποψή τους, που τα βλέπουν όλα στραβά και δεν έχουν καμία διάθεση να αφήσουν αυτούς που κρατάνε τις τύχες της ομάδας στα χέρια τους να διορθώσουν τα λάθη τους και να την βάλουν στο σωστό δρόμο.
Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει καθαρό μυαλό, όλα γίνονται βιαστικά και χωρίς σχέδιο, κάτω από το βάρος της πίεσης που ασκεί η “κοινή γνώμη”, τα οπαδικά έντυπα και οι κραυγές της εξέδρας. Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά η κατάσταση μου θυμίζει εποχές Βγενόπουλου…
Θεωρώ την ηρεμία ως απαραίτητη προϋπόθεση για οποιαδήποτε επιτυχία, σε κάθε ατομική ή ομαδική δραστηριότητα, και τρομάζω στη διαπίστωση ότι δεν υπάρχει ηρεμία, σε όλα τα επίπεδα. Ακούω και διαβάζω τις απόψεις λογικών ανθρώπων και αναρωτιέμαι : μήπως είμαι τρελός και δεν μπορώ να σκεφτώ όπως σκέφτονται αυτοί ;
Προσπαθώ να καταλάβω πού κάνω λάθος και δεν μπορώ να το βρω… Όμως, δεν τολμώ να ζητήσω και βοήθεια από κανέναν… Φοβάμαι ότι θα αποτρελαθώ εντελώς… Το πρόβλημα δεν είναι στις διαπιστώσεις, σ’ αυτές λίγο-πολύ συμφωνούμε. Στις προτεινόμενες λύσεις είναι που δεν βρίσκουμε άκρη, αφού αυτά που θεωρούνται από πολλούς αυτονόητα και εύκολα, εμένα μου φαίνονται κινέζικα. Τελικά, η κρίση που βιώνει ολόκληρη η κοινωνία μας είναι πολύ πιο βαθιά απ’ όσο νομίζουμε και δεν είναι μόνον οικονομική και πολιτική. Είναι κυρίως πολιτισμική, είναι κρίση νοοτροπίας !
ΥΓ. Λυπάμαι που δεν σας έκανα σοφότερους… Δυστυχώς, φίλες και φίλοι, δεν έχω έτοιμες τις απαντήσεις στις απορίες σας. Έχω μόνον πολλά ερωτήματα και μεγάλη αγωνία…
dp11 – Δημήτρης Παπαχρήστος
