“… για το κατακαημένο ελληνικό ποδόσφαιρο και για τη δύσμοιρη κοινωνία μας, που λούζεται αυτά που καλλιεργεί με τόση επιμέλεια. Οι εικόνες αίσχους και ντροπής από την αρένα της Τούμπας είναι εφιάλτης για όσους διαθέτουν στοιχειώδη παιδεία και πολιτισμό. Aυτό είναι το ποδόσφαιρο που ευαγγελίζονται οι όψιμοι “εξυγιαντές” του και πανηγυρίζουν με την κατάντια τους” γράφει ο dp11 στο σημερινό του κείμενο.
Θα πρέπει να είναι κάποιος αφελής αν περιμένει να μιλήσουμε για ποδόσφαιρο, μετά από όσα είδαμε απόψε στη ζούγκλα της Τούμπας. Ντροπή και αίσχος, είναι οι μόνες λέξεις που ταιριάζουν σ’ αυτό το θλιβερό θέαμα, σ’ αυτό το απίστευτο παραλήρημα που δεν είναι της δικιάς μου αρμοδιότητας, καθότι δεν είμαι ούτε κοινωνιολόγος, ούτε ψυχίατρος…
Μίτσελ : όλα αυτά που βλέπαμε δεν είχαν καμία σχέση με πολιτισμό…
Πού χάθηκε ο πολιτισμός για να βρεθεί στην Τούμπα, σενιόρ Μίτσελ ; Όταν όσοι μπορούμε, δεν αντιδρούμε που οι περισσότεροι γύρω μας θεωρούν μαγκιά να βρίζουν τους αντιπάλους και να ποδοπατούν, αντικειμενικά και μεταφορικά, ό,τι βρίσκουν μπροστά τους ; Όταν παίρνει η μπόρα και τους ζωντανούς και τους πεθαμένους και τις μάνες και τις αδερφές…
Όταν δεν έχουμε καταλάβει ότι ο αθλητισμός δεν είναι πόλεμος, όταν δεν έχουμε ούτε ιερό, ούτε όσιο. Όταν δείχνουμε σε κάθε ευκαιρία ποιος είναι ο πολιτισμός μας και η παιδεία μας. Όταν δείχνουμε ότι αυτή είναι η κοινωνία μας και, με μία μόνον κουβέντα, ότι αυτή είναι η κατάντια μας !
Λυπάμαι… δεν έχω θέση σ’ αυτό το έργο
… θέλω να σέβομαι τον εαυτό μου. Παρακολουθώ τα αθλητικά γεγονότα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, από τότε που ήμουν παιδάκι της προσχολικής ηλικίας και κοντεύω να κλείσω 6 δεκαετίες ζωής. Αυτό το κατάντημα που βλέπω γύρω μου, στο γήπεδο, στον δρόμο, στο καφενείο… δεν το φανταζόμουν ποτέ !
Νιώθω απέραντη θλίψη και, μολονότι προσπαθώ όσο μπορώ να αλλάξω κάτι, νιώθω και μεγάλη ενοχή… Δεν αρκούν οι προθέσεις και οι προσπάθειες του καθενός μας, το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει σε ό,τι κι αν κάνουμε… Αλήθεια, πόσο δύσκολο είναι να είμαστε πρώτα φίλαθλοι και μετά οπαδοί ;
Πόσο δύσκολο είναι να μάθουμε ότι και η νίκη και η ήττα είναι μέσα στο παιχνίδι ; Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβουμε ότι καμία νίκη και κανένας τίτλος δεν αξίζουν όσο αξίζει η αξιοπρέπεια, για εμάς και για τις ομάδες μας ; Πόσο απολίτιστος ή ψυχανώμαλος πρέπει να είναι κάποιος για να θέλει κάτι, με κάθε τρόπο, χωρίς να σέβεται ούτε τον εαυτό του, ούτε τον αντίπαλό του ;
Όχι, φίλες και φίλοι… δεν τα θυμήθηκα τώρα και ξαφνικά όλα αυτά. Όσοι από εσάς τυχαίνει να διαβάζετε τα κείμενα και τα σχόλιά μου, σίγουρα τα έχετε διαβάσει ξανά. Η καφρίλα δεν έχει χρώμα, δεν έχει πατρίδα, δεν έχει ομάδα…
