Καλησπέρα, γαυρόνια μου. Προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου γύρω από την Εθνική μπάσκετ και το κάζο που αυτή υπέστη, την ίδια ώρα που δίνουμε μάλλον το τελευταίο μας ματς επί Σλοβενικού εδάφους κόντρα στους Κροάτες. Και όσο και αν έχω τρομερές ενστάσεις για τον Αντρέα Τρινκιέρι, δεν μπορώ να μην του αναγνωρίσω κάποια ελαφρυντικά….
Το πρώτο, αφορά στην απειρία του να κουμαντάρει ένα τόσο μεγάλο μπασκετικό μέγεθος. Διότι καλή και τίμια η μικρομεσαία Καντού της Ιταλικής Λίγκας, αλλά η Ελλάδα δικαιωματικώς ανήκε(ι?) στις 5 καλύτερες ομάδες του κόσμου. Πέραν της δικής του απειρίας, ”φορτώθηκε” τους Λημνιάτη-Παπανικολάου (λέγε με τίκ-μαν) που επίσης είναι τελείως άψητοι σε τέτοιες καταστάσεις, και το γλυκό ήρθε και έδεσε, που λένε. Και σα να μην ήταν αρκετά όλα αυτά, έκοψε δικαιολογημένα ίσως τον soft Βουγιούκα και πήρε τους Καββαδά-Μαυροκεφαλίδη , με τον Λουκά να είναι στην πρώτη του μεγάλη διοργάνωση από τις μαύρες τρύπες του τουρνουά, εν αντιθέσει με τον πιτσιρικά που ό,τι καλύτερο μπορούσε το εδωσε. Ακόμα και ο Μπράμος, εξαιτίας της εμμονής του Ιταλού, στο βάπτισμα του πυρός στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, εξ ανάγκης είχε τον επιπλέον φόρτο να κατεβάσει μπάλλα!!!! Ενώ την ίδια ώρα, πληθαίνουν οι φωνές που θέλουν τον Φώτση να επιβάλλεται ετσιθελικά στον ομοσπονδιακό μας τεχνικό από τον ”σωλήνα”. Τραγελαφικές καταστάσεις για την επίσημη αγαπημένη όλων των Ελλήνων….
Βέβαια, όλα αυτά ωχριούν μπροστά στον πρόστυχο πόλεμο που δέχθηκε ο μεγάλος αρχηγός ΚΑΙ του Θρύλου ΚΑΙ της Εθνικής- γελάω απλά με καγχασμό περί ”αρχηγού Φώτση”- Βασίλαρος Σπανούλης. Σύσσωμος σχεδόν ο κεκαλυμμένος αντικειμενικός Τύπος, έσπευσαν να πέσουν να τον φάνε, επειδή έκανε το λάθος να ηγηθεί , να υψώσει το ΠΕΛΩΡΙΟ μπασκετικό του ανάστημα που όμοιά του υπάρχουν μόνο στην άλλη όχθη του Ατλαντικού (εκεί που non call ΔΕΝ υπάρχει) και να γυρίσει σχεδόν μόνος του το ματς-τελικό με τους οικοδεσπότες από το -26 στο -6. με τί πρόσχημα, λέτε? Μα φυσικά με την πρωτιά του στα..λάθη. ΠΡΟΣΕΞΤΕ. Δεν εξετάζουν τα σαϊνια αν παίζει 35λεπτα συνεχόμενα , με απίστευτη πίεση, αν όλες οι μπάλλες περνούν από αυτόν ελλείψει άλλου αξιόπιστου σκόρερ, αν πηδάει στα ριμπάουν περισσότερο από τα 4άρια μας , αν σκίζεται στην άμυνα ενώ υπολείπεται σε ανάσες…Όοοοοχι, βέβαια. Απλά, να μειώσουν τον καλύτερο Ευρωπαίο παίκτη και κάτοχο repeat και οσονούπω 3peat για να καλυφθεί το απύθμενο ΚΟΜΠΛΕΞ τους απέναντί του.
Κι ερχόμαστε στον τρίτο παράγοντα. Δημήτρης Διαμαντίδης. Το αγαπημένο παιδί των media, μόλις στα 30 του έτη, αποφάσισε (και διέταξε????) να σταματήσει από την Ελλάδα. Προφανώς έχει χαμπαριάσει ότι έχει την απόλυτη ασυλία όπως και η ομαδούλα του και θεωρώντας την Εθνική τσιφλικάκι του, απλά αρνήθηκε να συμμετάσχει σε αυτήν. Τι και αν μεγέθη σαν τους Νοβίτσκι, Πάρκερ, Γκασόλ τρέχουν αγόγγυστα-εκτός τραυματισμών- στις Εθνικές τους ομάδες? Ο διάδοχος του Γκάλη (χααχχαχχαχχαχα πολύ πετυχημένο, δεν συμφωνείτε???) ήθελε να ξεκουραστεί από τις ντόπες των χόμπιτ, άρα όλα καλά! Ναι, αλλά με τέτοιο παράδειγμα από τον ”ηγέτη”, φτάσαμε στο σημείο νεοσσοί όπως οι Κουφός και Καλάθης να φέρονται με ανάλογο τρόπο και να απαξιώνουν την ύψιστη τιμή και ηθική υποχρέωση να συνεισφέρουν στο Εθνόσημο. Καταλαβαίνετε λοιπόν τις αλχημείες που έπρεπε να κάμει ο Τρινκιέρι για να αντιπαρέλθει όλες αυτές τις απαράδεκτες καταστάσεις….
Εν κατακλείδι , ο Ιταλός για μένα σαφώς και δεν έκανε καθόλου καλό τουρνουά, προπονητικά. ΑΝ όμως ασχοληθούμε με αυτό, χάνουμε το δάσος, που λέει ότι κάτι πολύ σάπιο επικρατεί στο βαίλειο της Εθνικής μπάσκετ. Και επειδή εσείς τουλάχιστον το ΞΕΡΕΤΕ καλά, στην ελληνική καλαθόσφαιρα βρωμιά=ΠΑΟ. Ας ψάξουν λοιπόν οι υπεύθυνοι τι στα κομμάτια συμβαίνει, πρίν καταλήξει η Εθνική μπάσκετ να αγωνίζεται μεταξύ συγγενών και φίλων, όπως συνεβαινε με την αντίστοιχη του ποδοσφαίρου την δεκαετία του 80 και τα πρώτα χρόνια του 90. Και κυρίως να απεμπλακεί η ομάδα από το αρρωστημένο εγωκεντρικό βαζελισμό της. Υπάρχει και η ψυχοθεραπεία,”κύριοι” Τράκη και Σωλήνα μου!!!!
