Επιτέλους!
Η μεγαλύτερη μαγκιά μας χθες (και αυτό το “μας”, περιλαμβάνει άπαντες, προπονητές-παίκτες-κόσμο) ήταν ότι την κρίσιμη στιγμή, κοιτάξαμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη! Είδαμε την αλήθεια κατάματα, με όσα καλά και κακά και αν είχε αυτή και θυμηθήκαμε αυτό για το οποίο είχε μαλλιάσει η γλώσσα πολλών εξ ημών καιρό τώρα… Το DNA μας!
Θυμηθήκαμε ότι είμαστε λέρες, λιμανήσιοι και αλήτες και όχι νερόβραστοι τρέντηδες (φλώροι κατά το κοινώς λεγόμενο). Θυμηθήκαμε ότι εκπροσωπούμε το «νταηλίκι» και τον τσαμπουκά και όχι την (κακώς εννοούμενη) ευγένεια για την οποία είναι «γνωστοί» οι οπαδοί της ομάδας των αστών και των Αθηνών. Και ΚΥΡΙΩΣ, κοιτάξαμε έστω και την τελευταία στιγμή προς την αυτονόητη κατεύθυνση… Τις ρίζες μας!
Μπήκαμε για πρώτη φορά από τον περασμένο Νοέμβριο (ναι, τόσο πίσω πάει το πράγμα), από το πρώτο jumpball στο ματς και όχι στα τελευταία λεπτά της 4ης περιόδου, με το μαχαίρι κυριολεκτικά στα δόντια (όπως έπρεπε)και αν ήμουν για κάτι σίγουρος από τις πρώτες στιγμές του αγώνα, ήταν ότι αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχει περίπτωση να το χάσουμε! Ακόμα και όταν αφήσαμε να κατέβει η διαφορά ασφαλείας στα τέλη του πρώτου ημιχρόνου, δείχναμε ολοφάνερα νεύρα με την πάρτη μας και όχι τον ωχ-αδερφισμό που μας διέκρινε εδώ και μήνες!
ΝΑΙ, ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ!
Δε πιάσαμε ταβάνι βεβαίως και είχαμε πολλά και χθες που θα μπορούσαμε να μαρκάρουμε ως ‘θολά’ στο παιχνίδι μας, αλλά ποιος τα χ#ζει τώρα όλα αυτά? Και δε το λέω γιατί δε με νοιάζει, αλλά γιατί αν σήμερα είμαι για κάτι πολύ χαρούμενος, είναι ότι φαίνεται την ύστατη στιγμή κυριολεκτικά, να ΞΥΠΝΑΜΕ (σκεφτείτε μόνο που θα βρισκόμαστε τώρα, σε αντίθετο αποτέλεσμα)!
Ναι, πιθανόν να έρθουν και μέρες που ο Παπ δε θα είναι ΤΟΣΟ “καυτός” για παράδειγμα, αλλά με τα βασικά και απλά του χαρακτήρα μας που επιτέλους δείχνει να ξαναβγαίνει στην επιφάνεια, δε μπορούμε να χάσουμε εύκολα και από κανέναν! Γιατί εμένα δε με νοιάζει να χάσουμε, με νοιάζει να πέσουμε σαν αυτό που είμαστε, ο Ολυμπιακός Πειραιώς και οι απερχόμενοι (θα δούμε…) Πρωταθλητές Ευρώπης! Γιατί αν με Σλούκα στα μέτριά του, Πέρο και Πριντ στα ίδια σταθμά, με Σερμαντίνι να παρακολουθεί από τον πάγκο και τον Πέρκινς εκτός αποστολής πάμε έτσι, προσωπικά μιλώντας, μου φτάνει και μου περισσεύει (με βάση τις κινήσεις μας και τους τραυματισμούς). Τον Σπαν δε τον αναφέρω καν, γιατί όσο «κακός» και να είναι, προσφέρει ΠΑΝΤΑ μέσα στο παιχνίδι, είτε σκοράροντας, είτε μοιράζοντας, είτε απλά με την παρουσία του στο court και να τον κοιτάνε οι αντίπαλοι!
Από το street basketball του περασμένου και κουραστικού χειμώνα πήγαμε στην street νοοτροπία, που ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΜΑΣ ΕΛΕΙΨΕ και είναι κύριο χαρακτηριστικό της ύπαρξής μας. Το ένα φέρνει τ’ άλλο σε αυτές τις καταστάσεις. Ο τσαμπουκάς, τον κόσμο που πιθανόν να ξενέρωσε. Ο κόσμος, την ηρεμία που χρειαζόταν να βρεθεί και όλοι μαζί, τις θύμησες ενός όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος.
Δεν έχω καμιά όρεξη να γράψω κάτι παραπάνω. Σήμερα το απολαμβάνω. Όχι γιατί προκριθήκαμε στο Top 8 (πράγμα διόλου εύκολο ή ευκαταφρόνητο). Ούτε γιατί μαζί με την Μπάρτσα είμαστε ΟΙ ΜΟΝΕΣ ομάδες με 8ετή συνεχή παρουσία! Αλλά γιατί είδα ξανά μάτι να γυαλίζει και την ομάδα έτοιμη ξανά να «τις παίξει», με οποιονδήποτε αντίπαλο και οπουδήποτε.
Για τη σειρά με την ομάδα του Γκόρντον, του Φάρμαρ και του Μαχμουτί , θα τα πούμε λίαν συντόμως. Κρατήστε όμως αυτό :
Μην αφήσετε να σας παραμυθιάσουν ξανά, αυτοί που σας έλεγαν ότι «η Μακάμπι είναι πεθαμένη» και «ο βάζελος είναι αρμάδα»!
ΥΓ: Γούσταρα πολύ το δίδυμο Χάινς-Πάουελ , ο πρώτος έκρυβε τα πολλά αμυντικά κενά που έχει αποδεδειγμένα ο δεύτερος, δίνοντάς του την ευκαιρία για το κάτι παραπάνω. Γιατί δεν ήταν μόνο οι 8 πόντοι, αλλά και τα 7 rebounds και η όλη διάθεση για άμυνα που έδειξε, έχοντας πίσω αυτήν την νταβραντισμένη backup-ιέρα! Και από την άλλη ο Κάιλ, αποφορτίστηκε αρκετά, πήρε βοήθειες στο χαμαλίκι και βρήκε τους χώρους που έψαχνε και μπορεί αποδεδειγμένα να εκμεταλλευθεί!
ΥΓ2: Κε Μινούτσι, δε σας χάλασε φαντάζομαι, ε?! Τα χαιρετίσματά μου στους φίλους σας σε CAS και νομικό τμήμα Ευρωλίγκας…
ΥΓ3: Δημητράκη, αλήθεια τώρα πες, μεταξύ μας είμαστε ρε «φίλε», μια χαρά δε σου κάθισε η Μπάρτσα?! Αν αποκλειστείς (το φυσιολογικότερο) όλοι θα λένε «μπράβο στην ομαδάρα και κοίτα που έφτασε», που να έμπλεκες τώρα με Λιμάνια, Γαύρους, Σπανούληδες και «Εξοχικά»..?! Εκεί δε θα είχες ούτε ΚΕΔ να καθαρίσει τη μπουγάδα, να σου ρίχνει και κάνα «συγγνώμη» που και που, άσε που θα κάθονταν και βαρύ το menu εν όψει τελικών (έχεις και Πυλαία μη ξεχνάς…), καλά δε τα λέω?
(Κοινό post με Red & White BasketBall Diaries)
