Εδώ είμαστε!
Άργησα, έτσι? Μα τα 40 πρωταθλήματα και τις 2 Ευρωλίγκες όμως, δε τεμπέλιαζα!
Αφού προσπάθησα να συνέλθω από τον 5ο αγώνα με την Εφές (μου πήρε κανα-δυο μέρες), ξεκίνησα και τελείωσα ένα κείμενο ΑΡΚΕΤΑ μεγάλο, όρεξη να ‘χετε να διαβάζετε που λένε, που όμως… παραήταν του στυλ, “εμείς είμαστε και οι άλλοι όχι”, κάτι που όσο βάση και να ‘χει σε κάποια θέματα (ίσως και πολλά), δε ταίριαζε στην γενικότερη φιλοσοφία μου και έμεινε στα draft για ίσως κάποια μελλοντική μεγάλη επιτυχία που ίσως και να δικαιολογεί μια τέτοια έπαρση.
Πρέπει κάπου εδώ όμως να ομολογήσω, ότι είμαι εντελώς “αμερικανάκι” στα δυο πράγματα που κυριαρχούν στη ζωή μου τα τελευταία 20 χρόνια, το rock & roll και το basketball. Αυτοί έδωσαν «τα φώτα» τους σε αυτά και θέλοντας και μη, με αυτούς μεγάλωσα και πορεύομαι. Ξεκάθαρα, η πρόκριση στο F4 συνιστά ΕΠΙΤΥΧΙΑ από μόνη της. Η πρόκριση στο F4 την επομένη της κατάκτησης της διοργάνωσης, μεγαλώνει το όλο εγχείρημα της ομάδας, περισσότερο. Η πρόκριση στο F4 με έναν center μόνο και αυτόν να βλέπει τον κόσμο από το 1.96 είναι ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΑ επιτυχία και σχεδόν καταρρίπτει τους νόμους τους αθλήματος, ακόμη και αυτούς που οι φίλοι μου οι Αμερικανοί έφτιαξαν και τελειοποίησαν!
Το τελευταίο δεν είναι όμως παράσημο για το πέτο μας, αλλά ένα μεγάλο what if..? Επειδή όμως η πραγματικότητα και τα γκογκόβια των παιδιών αυτών, δεν επιτρέπουν “αν”, προχωρώ παρακάτω. Ήμουν πάντα της άποψης ότι το basketball δεν είναι (μόνο) άθλημα των ψηλών, όπως λέει το κλισέ. Βασικά, είμαι από τους φανατικούς υποστηρικτές της άποψης που λέει ότι: “Οι ΜΕΓΑΛΕΣ ομάδες, χτίζονται γύρω από ΜΕΓΑΛΑ guards!” και ‘κει ίσως και να κρύβεται η επιτυχία του Θρύλου στο να έχει τη δυνατότητα ενός repeat αυτή τη στιγμή. Γιατί (ευτυχώς) υπήρξαμε αρκετά έξυπνοι όταν έπρεπε να:
1. Διώξουμε ένα ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ αλλά ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ παίκτη.
2. Δώσουμε «γη και ύδωρ» και να χτίσουμε την ομάδα γύρω από τον ΚΑΛΥΤΕΡΟ Ευρωπαίο player αυτή τη στιγμή, εκτός ΝΒΑ.
3. Mαζέψουμε από την πιάτσα ό,τι καλύτερο σε rookies έχει βγάλει η μπασκετομάνα χώρα που ζούμε και το σπουδαιότερο, να έχουμε βάσιμες ελπίδες ότι θα κυριαρχήσουμε στα χρόνια που έρχονται.
Ο Βαγγελάκης δείχνει μέρα με τη μέρα και κυρίως τώρα που ΛΕΙΠΕΙ, ΠΟΣΟ mastermind και ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ είναι για αυτό το team! Point guard με την πρώτη λέξη highlighted!! Αν ήταν εδώ αυτή τη στιγμή, θα είχα ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ σιγουριά για την έκβαση του αγώνα με την CSKA! Dual core επεξεργαστής με full ισχύ, μέγκενη αμυντική, κρύο αίμα σχεδόν πάντα και (θα το πω και βρίστε με, παρόλο το νεαρό της ηλικίας του) ένας coach μέσα στο court. Είναι δεδομένο για μένα ότι ο Σπαν δε θα ‘χε τέτοια “κοιλιά” και extra βάρος στις πλάτες, με το Βαγγελάκη παρόντα… Και στον ημιτελικό με την “Αρκούδα” θα ‘ταν ο τύπος που ΣΙΓΟΥΡΑ θα χάλαγε το μυαλό του “Θεοδόση” (ΟΚ, δε θέλει και πολύ…), όσους Παπαλουκάδες και να τους βάλεις από δίπλα…
Ο Σλούκας, θα αναγκαστεί (με ολίγη από Κατσίβελη?) να γίνει ξανά μια combo force, αλλά δε τον φοβάμαι. Ξέρετε πολλούς σε αυτή την ηλικία με τόσες παραστάσεις πρωταθλητισμού, σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, ανά την Ευρώπη?! Επιμένω δε, ότι θα πρέπει να μπει στο rotation ο Πέρκινς και χαίρομαι ιδιαιτέρως που παίρνει καλό χρόνο συμμετοχής πια στην Α1 και έχει και καλή παρουσία επιπλέον. Είναι σίγουρα ο καλύτερος rebounder που διαθέτει η ομάδα (ξαναβρίστε με όσοι θέλετε), αμυντικό τοίχος και έχω την αίσθηση ότι αν χρησιμοποιηθεί στο F4, ίσως και να αποδειχθεί το «κρυφό όπλο» μας, ποιος ξέρει?
Λένε ότι τα «καρύδια» δε παίζουν μπάσκετ και θα συμφωνήσω εν μέρει… Αλλά τότε αυτό το «μέταλλο του Πρωταθλητή» που έχει γίνει καραμέλα όλων πια, τι επί της ουσίας δηλώνει, αν όχι nuts? Παίδες, είμαστε πολύ τυχεροί που πάμε σε ένα ακόμη F4 και όντας εν ενεργεία Πρωταθλητές, ως το outsider..! Είναι ευνόητο το γιατί και μπορεί στις αρχές της χρονιάς ο Μπλατ να είπε (και να είχε και δίκιο, προσθέτω εγώ) ότι «δε θα βρει ο Ολυμπιακός κανέναν με τις πιτζάμες, φέτος», αλλά το refuse to lose mentality που έχει γίνει κτήμα της ομάδας, αποδεικνύεται πολύ γερή μαγιά και η μεγαλύτερη παρακαταθήκη (αν όχι η Mona Lisa) ενός πορνόγερου από τη Σερβία…!
Από την προηγούμενη Παρασκευή έως σήμερα, δεν υπάρχει προπονητής μεγάλου ή μικρού βεληνεκούς, εγχώριος ή μη, που να μιλά για το ποιόν αυτής της ΟΜΑΔΑΣ και να μην αναφέρει τη λέξη, «αρχ..»! Μόνο τυχαίο δεν είναι και σε αντίθεση με αυτό που έγραψα στην αρχή, ναι, αυτό είναι παράσημο! Είμαστε και «με τη βούλα» πια η team to beat και ήδη βλέπω ξινισμένα μούτρα που φανήκαμε συνεπής στο ραντεβού μας! Αν κάνατε εδώ το λάθος να πιστέψετε ότι το τελευταίο πήγαινε στη «συμπαθή» ομάδα των Αθηνών, σφάλετε. Μιλώ για τους Ρώσους (κυρίως) και μετά τους Ισπανούς, που ΣΙΓΟΥΡΑ δε θέλανε αυτό το ένα do or die παιχνίδι να είναι με εμάς ως αντιπάλους και αυτό το υπογράφω. Δε τρέφω αυταπάτες, η CSKA έχει και πάλι τα πάντα με το μέρος της. Over-sized πεντάδες, τον πιο έμπειρο (καλύτερο?) προπονητή σε F4 και διοργάνωση, παίκτες ικανούς να κάνουν πολλά παραπάνω από αυτό «το κάτι», (λογικά) πείσμα για «εκδίκηση» και ακόμη πιο λογικά (αν κρίνουμε από το σπρώξιμο όλη τη χρονιά, ειδικά στα ματς με την Caja…) καλές διαιτησίες. Στα γκάρντ λοιπόν, θεωρώ ότι υπερέχουμε. Δεν είναι και το πιο δύσκολο πράγμα στο κόσμο να τσιτώσεις τον Τεόντοσιτς και με έναν Παπαλουκά στη «δύση» του, πιστεύω (και εύχομαι να μη κάνω λάθος), δε σώζεται το πράμα. Στα φόργουορντ είμαστε «μία η άλλη» με πιο ευκίνητα τα δικά μας κορμιά, πιο βαριά των Ρώσων, οπότε μας μένει η κορυφογραμμή τους, που είναι και στα χαρτιά και στην πραγματικότητα, ότι καλύτερο υπάρχει στην Ευρώπη!
Αυτό που εγώ «φοβάμαι» λοιπόν, είναι ο General που έχουν φέτος στον πάγκο. Και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα κάνει τα πάντα για να μη μας αφήσει να βρούμε ρυθμό, να μη «ζεσταθούμε» και να μη κάνουμε το παιχνίδι μας. Εδώ θα πρέπει να παίξουμε (επιτέλους) ένα match, που από το πρώτο jump ball έως την τελευταία κόρνα, το αμυντικό σκέλος θα πρέπει να είναι κολλημένο στα «κόκκινα». Δεν υπάρχει άλλη λύση στα μάτια μου, όσο και «απλό» πιθανόν να φαίνεται αυτό που γράφω τώρα… Δε θα μας αφήσει σε «χλωρό κλαρί» ο Μεσίνα! Δε θα έχουμε την άνεση ούτε για τον προσφιλή μας «διαγωνισμό τριπόντων», αλλά ούτε για το «σιγουράκι» που ακούει στο όνομα “transition”! Θα πρέπει να βρούμε ισορροπία κινήσεων και να το πάμε όσο πιο smoothly γίνεται. Χάσαμε το βασικότερο πυρηνικό μας σε σχέση με πέρυσι, την pick & roll άμυνα και θα χρειαστούν όλοι τώρα! Θα χρειαστεί ακόμη, πέρα από τύχη, να κάνουμε καλές/σωστές επιλογές. Νομίζω ότι ακόμα μια φορά key point θα είναι ο Law. Έχει όλο «το πακέτο» να κάνει τη βρόμικη δουλειά και με την βοήθεια του Σλούκα, να δώσει όλα αυτά που χρειάζεται ο Σπανούλης.
Είπα Σπανούλης? ΟΚ, Έβαλα όλες τις γραφιστικές μου ικανότητες (οι οποίες δεν είναι άσχημες από ότι ακούω) και έφτιαξα κάτι το οποίο όμως πάλι δε θα ποστάρω. Είτε για γούρι, είτε γιατί φοβάμαι ότι δεν είναι πρέπον… Έκοβα βόλτα προχθές στα Εξάρχεια και είδα κάπου μισοσβησμένο πια, εκείνο το cool σύνθημα των αναρχικών από την εποχή των Ξηρών και της 17Ν, που έλεγε «Αστοί, τρέμετε! Η Μοσχούλα είναι πάλι έγκυος!» και να το παραφράσω σε «Ζελέδες, τρέμετε! Η Ολυμπία είναι πάλι έγκυος!»… αλλά φοβήθηκα ότι θα μπλέξω και πιθανόν κάποιοι να μη πιάσουν το humor, οπότε και αυτό επίσης, έμεινε στα draft… Πάντως, για όλους εμάς που μεγαλώσαμε με Ιωαννίδη (δε τον πάω μία, αλλά έδεσε το όνομά του με το Θρύλο όσο λίγοι και είναι κάτω μόνο από τον Ντούντα), έχουμε τα γούρια και τους οιωνούς να μας συντροφεύουν σε κάτι τέτοια σκηνικά, σχεδόν ετσιθελικά πια…
Δε ξέρω αν έχω κάτι άλλο ή ακόμη και αν έχω, αν πρέπει να το γράψω και αυτό γιατί από την στιγμή που το εισιτήριο για Heathrow, σφραγίστηκε, αλλάζω απόψεις/views σε καθημερινό επίπεδο και με σχιζοφρενικό ρυθμό… Μόνο τα από πάνω έχουν τσιμεντώσει κάπως… Με τρώει όμως το χέρι μου να γράψω δυο πράματα και για τον coach. Νομίζω ότι έχω αποδείξει ότι το μόνο που με νοιάζει είναι η ομάδα να πετυχαίνει τους στόχους τους, αλλά και το αντίθετο να συμβαίνει, πραγματικά στα @@ μου. Δε κατεβαίνω για βουλευτής, δε διεκδικώ αλάθητα και δε πρόκειται στα 34 μου να αλλάξω τον τρόπο που σκέφτομαι για τα ΠΑΝΤΑ, γύρω μου. Όπερ και σημαίνει:
•Με χάλασε πολύ που δείχνει έναν ρεβανσισμό ενάντια στον κόσμο που του έκανε κριτική. Θα βάλω μέσα σε αυτούς και όσους ασκήσαν κριτική κακοπροαίρετη ή κακόβουλη (αν και αυτό νομίζω έχει να κάνει με δημοσιογράφος και όχι φιλάθλους/οπαδούς). Αν έχει καταλάβει ότι βρίσκεται στον Ολυμπιακό, θα πρέπει να έχει επίσης πάρει γραμμή ότι όλα αυτά είναι μέρος «του παιχνιδιού». Ο γέρος μου είναι 60 χρονών και μου λέει ότι από τότε που θυμάται τον εαυτό του, οι Γαύροι πάντα έτσι ήμασταν, οπότε κομματάκι δύσκολο να αλλάξουμε τώρα… Στο κάτω-κάτω πληρώνεται για αυτό ενώ ο κόσμος, αντίθετα, πληρώνει… Να αναφέρω για άλλη μια φορά ότι τα όποια καφριλίκια, με βρίσκουν αντίθετο? Αν και δε το βλέπω σκόπιμο (κάποια πράγματα είναι ευνόητα), ας είναι, θα το (ξανα-)κάνω. Νομίζω όμως ότι δεν είχε φέτος, ούτε μια στιγμή την πίεση που είχαν προπονητές ορόσημα για το παγκόσμιο basketball όπως Γιαννάκης ή ο Γκέρσον (το αν τους γουστάρει ή όχι κανείς, είναι άλλο θέμα) και ότι θα πρέπει να έχει ένα “διαφορετικό” προφίλ. Όσοι είμαστε «κοντά» στο τμήμα, έχουμε και δει και καταλάβει και επιβεβαιώσει πράγματα που εμείς οι ίδιοι πάλι, λόγω της λατρείας για την ομάδα, δεν αφήνουμε να διαρρεύσουν. Προφανώς και είναι καλός προπονητής, όπως προφανώς είναι και άπειρος. Τα έχει πάει μια χαρά σε γενικές γραμμές και του ευχόμαστε ΟΛΟΙ να τα πάει ακόμη καλύτερα. Η επιτυχία της καριέρας του στο κάτω-κάτω, αφορά άμεσα την επιτυχία και καλή λειτουργία ενός τμήματος που κάποιοι από μας (αν όχι όλοι…) ΠΟΝΑΜΕ και δεν έχουμε αφήσει λεπτό, ξεκρέμαστο. Με το καλό λοιπόν, να γίνει ο ΠΡΩΤΟΣ Έλληνας προπονητής που θα κατακτήσει Ευρωλίγκα και με το καλό να συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε ο Ντούντα. Όλα αλλάζουν, εκτός από τον Θρύλο.
•Σε συνέχεια του τελευταίου, πραγματικά αναρωτιέμαι, αν έχει μείνει αυτό που λέμε «τσίπα» αν όχι επαγγελματική ηθική, σε όλους αυτούς που έχουν βγάλει «coach της χρονιάς» τον Πεδουλάκη (με το στανιό και από την επομένη του τελικού Κυπέλλου) κιόλας..? Ο ένας διαδέχτηκε μεν την ίσως μεγαλύτερη προπονητική φυσιογνωμία την τελευταία 20ετία, αλλά είχε όλη την άνεση να χτίσει – χωρίς κανείς (που να γνωρίζει το άθλημα) να του καταλογίσει κάτι. Πέσαν μπάτζετ, υπήρχε μια γενικότερη αίσθηση στους κόλπους τους ότι διανύουν «νέα εποχή», άρα και η πίεση ήταν ΣΑΦΩΣ ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ. Ο Μπαρτζώκας είχε μια ομάδα έτοιμη σε μεγάλο βαθμό, πρωταθλήτρια Ελλάδας και Ευρώπης μετά από 15ετία και έχασε Ντόρσι και Μάντζαρη, δυο εκ των ΒΑΣΙΚΟΤΑΤΩΝ πυλώνων της ομάδας που σάρωσε και παρόλες τις άστοχες (κατεμέ τουλάχιστον) επιλογές του, παρόλες τις μουρμούρες (εντός και εκτός…), κατάφερε να την φέρει στο F4, πράγμα που πολλοί μεγάλοι προπονητές δεν είχαν καταφέρει σε καπάκι χρονιά να κάνουν… Εννοείται ότι ούτε ο Μπαρτζώκας (ακόμη… εκτός αν γυρίσει με κούπα από το Λονδίνο, γιατί τότε αλλάζουν ΠΟΛΛΑ) είναι «ο coach της χρονιάς» , αλλά έλεος με τη σπέκουλα! Κάθε φορά λέω στον εαυτό μου: «Δε μπορούν να με εκπλήξουν πια, τα δει όλα» και κάθε φορά την πατάω! Δε πειράζει παιδιά, γίνετε τώρα πάλι CSKA, Barca, Real και προσευχηθείτε μη κάτσει «καμιά στραβή», γιατί εμείς έχουμε μπροστά μας, καλά να ‘μαστε, αρνάκι, τζατζίκια, κρασιά και καπάκι ένα τριήμερο τελικών…
Καλό Πάσχα σε όλους, με το καλό όλα και με την ευχή μια ακόμη Ευρωλίγκα να στολίσει τη βιτρίνα μας…Αλλά και αυτό να μη γίνει, ξέρετε τι λέει το συνθηματάκι έτσι..?
