Καλημέρα και καλή εβδομάδα!
Ελπίζω να μας πάει καλά και να τελειώσει ακόμη καλύτερα αυτή που μόλις ξεκίνησε… Πάει καιρός
από την τελευταία φορά που τα είπαμε “επισήμως”. Με κάποιο post δηλ, που να μιλάει εξολοκλήρου για έναν αγώνα. Υποσχέθηκα να αναρτήσω κάτι με το πέρας της σειράς, αλλά δε κρατιέμαι. Και αυτό γιατί οι «εσωτερικές διαμάχες» δίνουν και παίρνουν από την Παρασκευή το βράδυ λόγω της ηλιθιότητας στην οποία και υποπέσαμε.
Για να ξεκαθαρίζουμε κάτι εξαρχής: Η στήριξη σε αυτή την ομάδα, είναι ΔΕΔΟΜΕΝΗ. Επίσης ΔΕΔΟΜΕΝΗ θα πρέπει να θεωρείται και η κριτική. Το κάναμε πάντα και θα συνεχίσουμε όσο αναπνέουμε. Η λογική της “τυφλής υποστήριξης”, είναι κάτι που ανέκαθεν με ενοχλούσε. Όσο με ενοχλούν αυτοί που γιουχάρουν παίκτες και προπονητές στο γήπεδο, άλλο τόσο με ενοχλούν και αυτοί που σε κάθε τι, στρουθοκαμηλίζουν και δικαιολογούν.
Δεν ανακαλύψαμε τον τροχό τώρα φυσικά. Πολλά από αυτά που “αίφνης” γίναν αντιληπτά από μερίδα κόσμου και δημοσιογραφίσκων, εμείς τα φωνάζουμε από τον Δεκέμβρη. Και όχι, δε το υπενθυμίζουμε για λόγους “αξιοπιστίας” (και καλά…), αλλά για λόγους καθαρού ρεαλισμού. Τα κάναμε ΣΚ@Τ@, είναι official πια. Από τη στιγμή που δεν ανανεώσαμε με τον Ντούντα, η πρώτη και σημαντικότερη στραβή είχε ήδη πάρει θέση στο φετινό πλάνο της ομάδας. “Με πορδές, δε βάφεις αυγά” λέει η γιαγιά μου και στην περίπτωσή μας αυτό συνέβη. Το ότι καταφέραμε (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να κάνουμε ακόμη χειρότερες επιλογές με τις προσθαφαιρέσεις του roster και αυτή τη στιγμή να βρισκόμαστε ένα βήμα πριν το F4, με δυο ΜΟΝΟ Αμερικανούς να παίζουν επί της ουσίας, συνιστά επίτευγμα και όχι, τώρα δεν είμαι ειρωνικός. Δε ξαναμπαίνω (επίσης) στη διαδικασία να πω αναλυτικά τι και πως. Όποιος μας διαβάζει πρώτη φορά, ας ανατρέξει σε κείμενα παλαιότερα και θα δει (ΔΥΣΤΥΧΩΣ) να επαληθευόμαστε για όλα αυτά που τώρα ζούμε. Το μόνο που απομένει ίσως για “φωνή” από πλευράς μας, είναι να μη πάει χαμένη/καμένη και η επιλογή του Πέρκινς, αλλά και ‘δω όμως δε θα κάνω το λάθος να μπω σε διαδικασία και να επαναλάβω τα αυτονόητα… Γιατί και εγώ κουράζομαι και εσάς κουράζω… Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως? Δε νομίζω…
Όπως στρώσαμε θα κοιμηθούμε λοιπόν, αλλά ρε γαμώτο, ας το κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε πια. Όλοι μας πάθαμε εγκεφαλικά με το 4ο ματς της σειράς απέναντι στην Εφές. Και η αλήθεια είναι ότι από τη μια σκέφτομαι: “ΟΚ, αν ήταν να μας ξεπληρώσει η τύχη τα του περσινού τελικού, καλύτερα που ‘γινε τώρα και με αυτό το παιχνίδι”, από την άλλη σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να ΄ναι σύμπτωση και με γεμίζει με φοβίες για το τι μέλλει γενέσθαι.
Και επειδή πολλά γράφτηκαν/ειπώθηκαν, από τις δυο κυρίαρχες τάσεις των φιλάθλων μας τούτες τις ημέρες, στο αν έφταιγε ο coach δηλ για το αποτέλεσμα ή όχι, θα πω μόνο τούτο (χωρίς βεβαίως να διεκδικώ το σωστό και το αλάθητο):
Με πάνω-κάτω 90 δεύτερα να απομένουν και 7 ολόκληρους πόντους μπροστά, η όλη διαχείριση δείχνει “τρικυμία εν κρανίω”. Και ναι, είμαι από αυτούς που θέλουν τον coach εκεί να βάζει το χεράκι του και όχι τους παίκτες. Εννοώ, ότι ακόμα και ο Σπαν να έμπαινε, οι πιθανότητες να κάνει λάθος ή να το διαχειριστεί σωστά είναι εντελώς ψυχανέμισμα του καθενός μας. Αλλά δεν είναι να το πάρεις πάνω σου και να πεις στους παίκτες σου τι θα πρέπει να κάνουν και όχι να το φανταστούν, ακόμα και αν το θεωρείς αυτονόητο… Δε φτάναν οι κατοχές για να γυρίσουν ματς οι Τούρκοι και όμως το πήρανε… Έπρεπε να τα κάνουν όλα σωστά, εμείς όλα λάθος και “πετύχαμε διάνα”. Η παθητικότητα που βγάζουμε στα τελευταία λεπτά και με εμάς προηγούμενους στο σκορ, έχοντας διαφορές ασφαλείας μάλιστα, είναι το λιγότερο εξοργιστική, πέρα για πέρα υπαρκτή και επουδενί τυχαία. Παραδείγματα? Πολλά, με πιο εύκολο αναφοράς εκείνο του παιχνιδιού με τη Σιένα στο ΣΕΦ. Άρα, οι πιθανότητες μιλάνε για δική μας αστοχία (μη πω κάτι άλλο) και όχι για τύχη από πλευράς Εφές. Δε ακουμπώ καν την εξίσωση για διαιτησία, γιατί παρόλο που ήταν οφθαλμοφανές ότι παίζαν έδρα, ο αγώνας χάθηκε ΞΕΚΑΘΑΡΑ από εμάς και μόνο. Όπως είπε και ο Πριντ (αν δεν κάνω λάθος), “Εμείς χάσαμε, δε κερδίσαν αυτοί”… Η δε δήλωση του Μπαρτζώκα περί “τυχερής Εφές”, είναι μια ακόμη ΑΚΥΡΗ που έρχεται να προστεθεί στις τόσες που έχει κάνει φέτος…
Ας είναι όμως, γιατί με όλα αυτά να συμβαίνουν, παραμένουμε μέσα στους βασικούς μας στόχους. Και βλέποντας τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε από δω και στο εξής (αν περάσουμε, που αν θέλετε τη γνώμη μου, ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ!) εκτός από το να ανεβάζω θερμοκρασία για την χαμένη ευκαιρία ενός repeat (δεν αποκλείω τίποτα μετά τα περσινά, αλλά κάτι τέτοιο φέτος θα είναι θαύμα μεγαλύτερο αυτού της Πόλης, μη γελιόμαστε), βλέπω ακόμη φως! Γιατί όποτε θυμόμαστε το DNA μας και δε παίζουμε μαλθακά, με όσα χίλια-μύρια επίκτητα μειονεκτήματα και αν έχουμε, είμαστε μέσα στο παιχνίδι ρε γαμώτο! Στο κάτω-κάτω και έτσι πως το βλέπω εγώ, τρία παιχνίδια απομένουν… Γιατί όσο και να βάζουν το παρεάκι του Παπαλουκά και του Τεόντοσιτς στο πάρτι από Ευρωλίγκα μεριά ετσιθελικά, γιατί όσο και να διαμαρτύρεται για αδικίες ο ΠΟΑ και ο επικεφαλής του, μια ομάδα δε θέλει κανείς εκεί (μαντέψτε πια…)! Ο Τσατσένκο, βγήκε και το ‘πε φόρα παρτίδα και αν ψάχνουν τα παιδιά για παράσημο, ας ξεκινήσουν από εκεί! Όσο και να θέλουν οι “αντικειμενικοί” να περάσουν “άλλα” στην κοινή γνώμη, η αλήθεια μιλάει από μόνη της και ο Ολυμπιακός παραμένει η πιο refuse to lose team, για τους αντιπάλους της… Δεν είναι μαλ@%@ να το ξεχνάμε εμείς οι ίδιοι και να μας το θυμίζουν αυτοί? Ας μη τους κάνουμε τη χάρη, ας πάρουμε την τελευταία και πιο γερή σφαλιάρα ως μάθημα (επιτέλους) και ας πάμε να κάνουμε αυτό που μπορούμε, όπως μπορούμε και όσο μπορούμε. Ας πατήσουμε στο κεφάλι την Εφές αρχής γενομένης και με τρόπο εξόχως πανηγυρικό όπως και πέρυσι, ας ξεπροβοδίσουμε τα παιδιά με την ευχή για ότι καλύτερο μπορούν.
Όπως λέει το moto στη φωτό, “This team is incredible..”. Πάμε ρε!
(OLBC Vs Siena, 30/03/2012)
