Γιατί επιστρέφει ένας πρώην; 3 κύριοι λόγοι!!!;
Eίναι μαθηματικά βέβαιο ότι εκείνος κάποια στιγμη θα κάνει την κίνηση. To θέμα είναι τι κάνεις τότε.
Στον κινηματογράφο, η επιστροφή του πρώην σηματοδοτεί την αρχή του δράματος. Η ηρωίδα έχει ξαναχτίσει τη ζωή της πάνω σε γερά (νομίζει) θεμέλια, χαρωπή γυρίζει στο σπίτι της με δέκα σακούλες από το Saks Fifth Avenue και την ώρα που ψάχνει για τα κλειδιά της γνώριμοι κόμποι δακτύλων προβάλλουν και προσφέρονται να τη βοηθήσουν με τα ψώνια. Βρε καλώς τον Νίκο Ξανθόπουλο, σενιαρισμένο και κοστουμαρισμένο…
Έχει μόλις επιστρέψει από το Καράκας έπειτα από εκατόν τριάντα εφτά χρόνια ξενιτιάς, που δεν είχε φιλοτιμηθεί να στείλει ούτε καρτ-ποστάλ. Και τώρα θέλει να ξαναμπεί στη ζωή της. Ζητάει ένα ξεροκόμματο από το τραπέζι της, μια καθαρή πετσέτα, να κάνει ένα ντουσάκι στο μπάνιο της, ένα βαρύ γλυκό από τα χεράκια της -«γιατί, Στέλλα, στη Βενεζουέλα μπορεί να έχουν τους καλύτερους καφέδες στον κόσμο αλλά τούρκικο όπως τον κάνεις εσύ δεν μπόρεσαν ποτέ να μου φτιάξουν». Και θέλει βέβαια να δει επιτέλους το παιδί του (αγοράκι με ωραίες καστανές μπούκλες και μάτια κουταβιού που κρατάει ένα γάντι του μπέιζμπολ).
Ευτυχώς στην πραγματική ζωή τα πράγματα είναι πιο απλά. Ο πρώην συνήθως επιστρέφει με ένα friend request. Κι εκείνη με ένα μόνο κλικ ορίζει την τύχη της. Προσοχή όμως γιατί το κουμπάκι του Confirm κι αυτό του Not Now απέχουν ελάχιστα (άσε που το Not Now δεν είναι Ignore -μα πού χάθηκε η τίμια εκείνη εντολή;). Ναι, η επιστροφή του πρώην έχει γίνει πια παιχνιδάκι με όλες αυτές τις τεχνολογίες του Σατανά. Και η επιστροφή της πρώην, βεβαίως.
Αλλά στη βαρετά αργόστροφη κοινωνία μας είναι ακόμα ο άνδρας που κάνει την πρώτη κίνηση, οπότε οι ξαφνικές εμφανίσεις των αρσενικών στη ζωή των θηλυκών θα συνεχίσουν να είναι συχνότερες απ’ ό,τι το αντίστροφο. Τουλάχιστον μέχρι την εποχή που θα χαλάτε περισσότερα χρήματα από εμάς στα μπαρ κερνώντας αντροπαρέες. Ή που θα μας κάνετε δώρο διαμαντένια Playstation και θα τα συνοδεύετε με την ερώτηση «θέλεις να με παντρευτείς;» Το ζητούμενό μας όμως δεν είναι το ποιος χτυπάει πρώτος την πόρτα της άλλης αλλά το πώς στο διάολο υποτίθεται ότι πρέπει να αντιδράσει εκείνη σε αυτό το αναπάντεχο «νοκ-νοκ».
ΓΙΑΤΙ ΤΟΥ ΔΙΝΕΙΣ ΣΗΜΑΣΙΑ;
Όπως θα γνωρίζετε από τις μηνιαίες συναντήσεις μας κοντά ένα χρόνο τώρα, δεν ήλθα σε αυτές τις σελίδες για να παίξω το ρόλο της δρα Ρουθ ή της κολλητής σας. Δεν έχω λύσεις στα προβλήματά σας. Ίσα-ίσα που μου αρέσει να τα διατηρείτε άλυτα γιατί μια κάποια διαστροφή τη διαθέτω, συνεπώς προτιμώ μια ελαφρά αβεβαιότητα να πλανάται στην ατμόσφαιρα ώστε να το παίζω πλεϊμπόι χωρίς να κινδυνεύω. Όσες έχουν τετράγωνη λογική και λύνουν κάθε γόρδιο δεσμό με την πρώτη τις κατατάσσω σε άλλη κατηγορία και σίγουρα δεν μπαίνω στη διαδικασία να «παίξω» μαζί τους γιατί θα βγω χαμένος. Σε μια τέτοια πρώην θα επέστρεφα ξανά μόνο αν κάτι θεμελιώδες συνέβαινε μέσα στην ψυχή μου. Αν την ήθελα οπωσδήποτε πίσω, δηλαδή. Και θα ήμουν, επίσης, προετοιμασμένος για το χειρότερο. Για τo «Ιgnore». Τι προσπαθώ να πω εδώ, μπας και σας γίνω με κάποιον τρόπο χρήσιμος στο πώς αντιμετωπίζεται η επιστροφή ενός πρώην; Ότι υπάρχουν επιστροφές και επιστροφές. Και υπάρχουν αποδοχές και αποδοχές.
Όταν ο άλλος επιστρέψει φορτωμένος με εκατό κατακόκκινα τριαντάφυλλα στην αγκαλιά του και τους αδελφούς Κατσάμπα να σας κάνουν καντάδα κάτω από το μπαλκόνι κι εσείς δεν ανοίξετε καν το παραθυρόφυλλο να δείτε ποιος είναι (προσοχή: μη ρίξετε κουβά με νερό γιατί αυτό είναι αντίδραση, όχι απόρριψη -θα έχει και συνέχεια), τότε το μήνυμά σας είναι σαφές: «Δεν θέλω να σε ξαναδώ». Είναι μια απόφαση που έχετε πάρει από πριν και που δεν θα αλλάξει ακόμα κι αν τα τριαντάφυλλα γίνουν πεντακόσια ή αν οι αδελφοί Κατσάμπα γίνουν Μπον Τζόβι.
Όταν όμως στην οθόνη του τηλεφώνου εμφανιστεί η ξεχασμένη καταχώριση «Το Μωράκι Μου» και σκεφτείτε έστω και για μια στιγμή να το σηκώσετε, έστω με θυμωμένο ύφος και κάποια ατάκα του τύπου «σου έχω πει να μη με ξαναπάρεις ποτέ τηλέφωνο» (το «ποτέ» μ’ εκείνο τον ιδιαίτερο επιτονισμό που δηλώνει την επίφαση ότι έχετε το πάνω χέρι), τότε το πρόβλημα μετατίθεται αυτομάτως στους δικούς σας ώμους. Και για να έχετε ακόμα την καταχώριση «Το Μωράκι Μου» μάλλον το πρόβλημα δεν το ξεπεράσατε ποτέ… Ναι, ξέρω: μια βοή ακούγεται τώρα από τις τάξεις των αναγνωστριών . Ένας ψίθυρος που μετατρέπεται σε οργιώδη κραυγή: «Άντε πάλι τα ίδια. Πάλι πάει να βγάλει τον ανδρικό πληθυσμό αθώο». Όχι, όχι, προς Θεού! Τα κάνουμε κι εμείς τα εγκλήματά μας -και όταν επιστρέφουμε με το ρόλο του «πρώην» πρόκειται βεβαίως περί επαχθούς εγκλήματος. Αλλά επιμένω: αυτή είναι απλά η πρώτη κίνηση. Αν δεν θέλετε να γίνετε συνεργοί, απλά μας αγνοείτε. Μη λέτε μετά ότι δεν σας είχαμε προειδοποιήσει.
