Yπάρχει αληθινή φιλία ανάμεσα σε άνδρες και σε γυναίκες ;

Μη βιαστείτε, βέβαια, να με πείτε και «κόκορα». Ή επιβήτορα. Έχω κάνει σεξ με όλες μου τις φίλες, που είναι τρεις στο σύνολο. Και που ήδη μου φαίνονται πάρα πολλές αν συγκρίνω το νούμερο μ’ εκείνο των αρσενικών (καλών) φίλων μου που είναι πάνω – κάτω δεκαπέντε. Αυτό το 1:5 είναι σχεδόν τρομακτική αναλογία. Γιατί; Γιατί η θεωρία μου είναι πως ένας άνδρας και μια γυναίκα δεν επιτρέπεται/δεν γίνεται/δεν μπορούν να είναι φίλοι – σχεδόν ποτέ. Και είμαι απόλυτα οριζόντιος, κάθετος, εντός εκτός και επί τα αυτά στο συγκεκριμένο θέμα.

Πριν σηκώσετε το λίθο, πριν βάλετε εναντίον μου, θυμηθείτε: πόσους μήνες, ίσως και χρόνια, δεν έχετε χαραμίσει δίπλα σε έναν άνδρα ο οποίος σας έδινε την εντύπωση ότι ταίριαζε μαζί σας περισσότερο και από την πιο κολλητή σας, μέχρι που έκανε εκείνο το – ρομαντικό κατ’ αυτόν, σοκαριστικό κατ’ εσάς – outing σε μορφή ερωτικής εξομολόγησης; Πόσες φορές δεν προσποιηθήκατε κι εσείς οι ίδιες την εξομολογήτρα ή τη συμβουλεύτρα σ’ εκείνον τον πολίστα με το PhD στην Οικονομολογία, προσμένοντας τη στιγμή που θα περνούσε τη λεπτή κόκκινη γραμμή της φιλίας και θα χάρασσε ένα νέο μονοπάτι στη σχέση σας; Και, αλήθεια, πόσες φορές δεν προκαλέσατε τη διατάραξη εκείνης της λεπτής κόκκινης γραμμής με ένα «με συγχωρείς, ήταν τυχαίο» παραπάτημα;

ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ ΚΑΙ Ο ΔΑΡΒΙΝΟΣ

Ας είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας και ας συμφωνήσουμε σε κάτι: οι άνδρες και οι γυναίκες δεν είναι φτιαγμένοι για να γίνονται φίλοι. Είναι φτιαγμένοι για να ζευγαρώνουν. Το βιολογικό ένστικτο του ενός θα του λέει να ποτίσει τον κήπο της άλλης όσες ώρες κι αν περάσουν αναλύοντας τα γκομενικά της με άλλους κηπουρούς. Το βιολογικό ένστικτο της μιας θα της λέει να εξασφαλίσει ένα αποκλειστικό πότισμα από τον άλλο όσες ανοιξιάτικες περιπέτειες και ας της περιγράφει εκείνος σε εξωτικούς κήπους με passion fruit και πολύχρωμες ορχιδέες. Πιο πάνω, εκεί που γράφω ότι έχω μόνο τρεις φίλες στο σύνολο, εκεί πρέπει να ψάξετε την ουσία αυτού του κομματιού, στη σπανιότητα του φαινομένου – και όχι στο ότι κάποια στιγμή κοιμηθήκαμε μαζί. Στο κάτω – κάτω της γραφής δεν ήμαστε φίλοι και πριν το σεξ. Ούτε μεταφερθήκαμε από το στάδιο του «εραστές» στη νέα μας ιδιότητα αυτόματα τη στιγμή του οργασμού. Το σεξ ήταν η εκπλήρωση των όποιων ερωτικών διαθέσεων είχε ο ένας για τον άλλο. Και ήταν και το απόλυτο τεστ για το τι παραπάνω θέλαμε. Όταν αυτό που προμήνυε ερωτική σχέση δεν έβγαλε και τους υπόλοιπους άσους από το μανίκι του (ή επειδή δεν ταίριαζαν τα ζώδιά μας, Παρθένος εγώ, Δίδυμοι εκείνη, καμία αστρική τύχη…), είχαμε δύο επιλογές: ένα οριστικό «γεια» ή ένα όχι και τόσο οριστικό «μη χαθούμε, ε;»

Είδαμε τελικά πως ταιριάζαμε σε πολλά. Αφήσαμε το χρόνο και τις διάφορες συνθήκες, τις δύσκολες, αυτές που κρίνουν τους ανθρώπινους δεσμούς, να ωριμάσουν τη σχέση μας σε μια αληθινή φιλία… Ορίστε λοιπόν η παράμετρος «σχεδόν» του αφορισμού που εξαπέλυσα πιο πριν: ένας άνδρας και μια γυναίκα δεν μπορούν σχεδόν ποτέ να είναι φίλοι. Σχεδόν ποτέ. Γιατί αν κάποια στιγμή εκφραστεί η ερωτική προδιάθεση και ακόμα καλύτερα εξαντληθεί – καλύτερα με αποτυχημένο σεξ παρά με απόρριψη – , τότε δεν είναι καθόλου απίθανο, απαλλαγμένοι από την ομίχλη της λίμπιντο μπροστά σε ένα κορμί του άλλου φύλου, να κατορθώσουμε να γίνουμε και φίλοι.

ΦΙΛΟΙ. ΦΙΛΟΙ, ΚΑΡΙΟΦΙΛΙ

Το θέμα μας όμως δεν είναι το πότε μπορώ εγώ να γίνω φίλος με μια γυναίκα. Αλλά το γιατί δεν έχει κανένα νόημα να προσποιούμαστε ότι είμαστε φίλοι. Ακόμα και να αφήσουμε τις γενετήσιες ορμές κατά μέρος, υπάρχουν χιλιάδες άλλοι λόγοι – και προκαταλήψεις, δεν λέω – που μας σπρώχνουν προς το κρεβάτι (ή τη χυλόπιτα). Ας σκεφτούμε το απλό: πόσους καινούργιους φίλους, ανεξαρτήτως φύλου, κάναμε από τότε που τελειώσαμε το σχολείο; Μάλιστα… Εμείς οι άνδρες αποκτάμε κολλητούς στα 12-13 μας και ξανά στα 60-65. Στο ενδιάμεσο διάστημα τεστάρουμε τους πρώτους και ονειρευόμαστε πού θα ξοδεύουμε τη σύνταξή μας παρέα με τους δεύτερους. Α! Και σπουδάζουμε, δουλεύουμε, παίζουμε 5Χ5, κάνουμε πολύ σεξ… Δεν βρίσκουμε χρόνο για νέους δεσμούς φιλίας – ελάχιστα προλαβαίνουμε να χαρούμε και αυτούς που ήδη έχουμε, εξάλλου. Και, κυρίως, δεν έχουμε την πολυτέλεια να σπαταλήσουμε μια γνωριμία με μια γυναίκα σε (άμπελο) φιλοσοφικές συζητήσεις, προβληματισμούς για τα προσωπικά μας και σιωπές που λένε περισσότερα και από τα λόγια – αυτά που ορίζουν πάνω – κάτω τη σοβαρή πλευρά της σχέσης μας με τους κολλητούς μας. Μετά την τρίτη φορά που θα βρεθούμε ενώπιος ενωπίω ο ένας με την άλλη, θα οπλίσουμε το όπλο μας και θα το ακουμπήσουμε επιδεικτικά πάνω στο τραπέζι. Μπορεί να το εκλάβει ως απειλή. Τότε θα φάμε χυλόπιτα. Μπορεί όμως να θελήσει να το χαϊδέψει. Τότε θα περάσουμε στο υπνοδωμάτιο να της δείξουμε πώς δουλεύει.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτό που μόλις περιέγραψα θα έπρεπε να είναι ο κανόνας αλλά δυστυχώς είναι η εξαίρεση. Αυτός ο μάταιος κόσμος είναι γεμάτος από αναποφάσιστα αρσενικά που ξοδεύουν μήνες από το χρόνο τους και ανέχονται άπειρα ψυχικά σκαμπανεβάσματα προσεγγίζοντας τα θηλυκά με τη «μέθοδο του φίλου». Δεν τους κατηγορώ, το έχω κάνει πολλάκις κι εγώ. Και αρκετές φορές πέτυχε κιόλας. Αλλά είναι τόσο μικρό το κέρδος όταν περάσει τόσος καιρός μέχρι να το πάρεις που τελικά είναι σαν να μην κερδίζεις απολύτως τίποτε. Άσε που πλάθεις με τη φαντασία σου τόσα και τόσο επικά σενάρια που την ώρα της εκπλήρωσης της ερωτικής επιθυμίας απλά πέφτεις από τα σύννεφα.

Και υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να μην της παριστάνεις το φίλο επειδή απλά θες να τη ρίξεις στο κρεβάτι αλλά επειδή την έχεις καψουρευτεί. Κι εκείνη, αμέριμνη ή cockteaser (μικρή σημασία έχει), να σε οδηγεί στη μία ψυχική οδύνη μετά την άλλη, περιγράφοντάς σου με κάθε λεπτομέρεια πώς την πήρε ο ένας και πώς ο άλλος… Λένε για τις επενδύσεις ότι πριν προβεί κάποιος σε μια αγορά πρέπει να έχει ήδη αποφασίσει σε ποιο ποσοστό κέρδους θα βγει από το Χρηματιστήριο και, κυρίως, σε ποιο ποσοστό απωλειών. Χαλαρώνοντας αυτό το «στοπ» στο ρίσκο του κάθε φορά που η αγορά κινείται εναντίον του και ελπίζοντας πως «θα γυρίσει κάποτε», τελικά καταλήγει να χάνει τα πάντα. Πόσοι και πόσοι άνδρες δεν έμπλεξαν σε αυτό το ανόητο παιχνίδι της επένδυσης σε μια δήθεν φιλία χωρίς να ξέρουν ακριβώς τι ήθελαν να πάρουν από τη γυναίκα που είχαν απέναντί τους αλλά και – το χειρότερο – χωρίς να ορίσουν από πριν το πόσα θα άντεχαν από αυτήν…

ENTOURAGE

Δεν είμαστε μόνο οι άνδρες υπεύθυνοι. Η ανασφάλεια είναι η από εκεί ζωοδόχος πηγή στο παρασιτικό φαινόμενο της «δήθεν» φιλίας. Κάποιες γυναίκες έχουν την ανάγκη της «αυλής». Όταν αυτή αποτελείται από γκέι αποθεωτές, όλα είναι ισορροπημένα. (Δεύτερη εξαίρεση στον κανόνα: γκέι άνδρας με στρέιτ γυναίκα κάνουν μια χαρά φιλία). Όταν όμως αποζητάει την παρέα ανδρών, συνήθως επειδή για μια ανασφαλή γυναίκα οι φιλίες με άτομα του ιδίου φύλου μπορούν να αποδειχτούν εξαιρετικά σκληρές, το τοπίο αρχίζει να θολώνει.

Δεν θέλω να καταφύγω στη χιλιοδιατυπωμένη θεωρία ότι οι γυναίκες δεν μπορούν να κάνουν φιλίες μεταξύ τους – τουλάχιστον στο βαθμό που μπορούν οι άνδρες. Συμφωνώ ότι είναι κομματάκι πιο δύσκολο. Είναι και αυτή η καταραμένη η βιολογική προδιάθεση στην αναζήτηση του τέλειου αρσενικού για τη συνέχιση του ανθρώπινου είδους που προκαλεί πιο συχνά ζήλια και ανταγωνισμό και που, όταν τελικά το ανθρώπινο είδος συνεχίζεται, τις κάνει να αφιερώνονται σχεδόν αποκλειστικά στα παιδιά τους… Αλλά έχω δει υπέροχες φιλίες μεταξύ γυναικών τις οποίες έχω ζηλέψει ακόμα κι εγώ που διαθέτω μια συναρπαστική ανδροπαρέα, από αυτές που γίνονται σειρές στην τηλεόραση.

Τέλος πάντων, κατανοώ μεν γιατί πολλές γυναίκες νομίζουν ότι θα βρουν έναν καλύτερο εξομολογητή στο πρόσωπο ενός άνδρα, αλλά – κακά τα ψέματα – τα ενδιαφέροντά τους δεν θα είναι ποτέ τα ίδια. Και είναι αυτά τα απλά πράγματα, οι ποδοσφαιρικοί καβγάδες, η εκτίμηση ενός ατίθασου ζευγαριού ποδιών που ξεχύνεται κάτω από μια μίνι φούστα, τα πάντα αποτυχημένα tips για μια μετοχή που χτίζουν τις ανδρικές φιλίες – μαζί, φυσικά, με τα «σοβαρά» που ανέφερα πιο πάνω. Οι γυναίκες αργά ή γρήγορα τα βαριούνται όλα αυτά και αποχωρούν απ’ όσους ονόμαζαν φίλους τους τόσο καιρό, αναζητώντας μια νέα «αυλή». Θα ήταν καλύτερο να έψαχναν για πραγματικές φίλες αλλά αυτό είναι και ζήτημα ισχυρού χαρακτήρα.

Ας προσθέσουμε στα παραπάνω και τις αντιδράσεις των γύρω μας, το πόσο όλοι αμφισβητούν ότι δεν κρύβεται κάτι ερωτικό σε μια σχέση άνδρα και γυναίκας, και θα συνειδητοποιήσουμε πόσο δύσκολο είναι τελικά να μην πάει το πράγμα εκεί. Μερικές φορές έλκονται όντως και οι δύο, πιο συχνά μόνο ο ένας (για τον άλλο τίθεται απλά θέμα γούστου ή η ερωτική επιθυμία του είναι καλυμμένη μια χαρά από άλλες πηγές), πάρα πολύ σπάνια κανείς. Αλλά ακόμα και σε αυτή την τελευταία περίπτωση, το σκέφτονται. Δεν τους αφήνουν και τα πειράγματα των υπόλοιπων φίλων τους να μην αναρωτηθούν τι θα μπορούσε να γίνει… Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Αν δεν είσαι γκέι, δεν γίνεται να κάνεις φιλία με μια γυναίκα – δεν θες εξάλλου. Εκτός αν…

Η ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΣΤΟΝ ΚΑΝΟΝΑ

Ξαναπάμε στην αρχή αυτού του κειμένου. Εκεί που έλεγα ότι οι τρεις φίλες μου είναι πραγματικές φίλες. Με έχουν ξελασπώσει στα δύσκολα βρίσκοντάς μου δουλειά ή περνώντας στο πλευρό μου μια πολύ δύσκολη νύχτα, έχουμε ταξιδέψει στην άκρη της Γης, έχουμε ζήσει μαζί τα πιο ξέφρενα πάρτι μας. Μην ξεχνάτε την εξαίρεση στον κανόνα. Το «σχεδόν» στο «ποτέ». Όταν η χυλόπιτα είναι τόσο γερή που σε φέρνει στη θέση σου και παρ’ όλ’ αυτά θες ακόμα να είσαι κοντά στον άλλο (πολύ σπάνια περίπτωση). Όταν το σεξ έρθει στο προσκήνιο και μετά φύγει με γοργό ρυθμό από τη μέση (συνήθως χωρίς να πολυκάνει εντύπωση), τότε δεν έχεις πια να προσποιηθείς τίποτε. Αν έχεις λίγο χώρο στην καρδιά σου ακόμα – κι αν είσαι άτομο που ανοίγεται ειλικρινά – , μπορείς να ξεκινήσεις φιλία με ένα άτομο του άλλου φύλου. Χωρίς προβλήματα, πέραν του εκάστοτε δεσμού σου που θα γκρινιάζει στην αρχή, μέχρι να καταλάβει ότι αυτή είναι μία από τις «άλλες» περιπτώσεις – τις εξαιρέσεις. Αν το ερωτικό φεύγει όντως για πάντα; Ε, τα ξεκαθαρίσαμε αυτά. Δεν θες πια παρτενέρ στο κρεβάτι, θες φίλο. Αν τώρα γίνει κάτι, μια φορά στο τόσο, είναι πάντα «στο φιλικό». Ξέρεις, δεν μετράει…

Πηγή marieclaire.gr