“Ομάδα water polo, που παίζει χωρίς φουνταριστό, είδαμε στο πρώτο ημίχρονο. Η μπάλα γυρόφερνε έξω από την αντίπαλη περιοχή, αλλά μέσα δεν έμπαινε με τίποτα. Κανένας δεν έπαιρνε πρωτοβουλία να μπουκάρει, λες και… έχει φίδια εκεί μέσα” γράφει ο dp11 μετά το παιχνίδι κόντρα στην Ξάνθη.
Κουτσά-στραβά τα καταφέραμε και αυτή τη φορά. Προσωπικά, δεν τρέφω αυταπάτες… κάπως έτσι θα πάει το πράγμα μέχρι το τέλος της χρονιάς. Με τα γούρια και με την ψυχή στο στόμα θα είμαστε σε κάθε παιχνίδι, όποιος και αν είναι ο αντίπαλος. Η ομάδα δεν πείθει, δεν έχει ρυθμό στο παιχνίδι της, δεν είναι δουλεμένη και αυτό φαίνεται από μακριά… Θα μπορέσει να πάρει τους βαθμούς και τα παιχνίδια που χρειάζεται για να κόψει πρώτη το νήμα και να κατακτήσει τους τίτλους ;
Το σκέφτηκα πολύ, αν θα έπρεπε να γράψω κάτι… όπως συνηθίζω, μετά από κάθε παιχνίδι. Δεν είναι καθόλου εύκολο, πιστέψτε με. Όταν το παιχνίδι δεν έχει φάσεις και συγκινήσεις, όταν γίνεται σε άδειο γήπεδο και, αντί για τις φωνές και τα συνθήματα της εξέδρας, ακούγονται οι οδηγίες του αντίπαλου τερματοφύλακα προς την άμυνά του, ξενερώνεις στον μέγιστο βαθμό και κοιτάζεις κάθε λίγο το ρολόι για να δεις πόσο ακόμα θέλει για να τελειώσει το μαρτύριο. Θα δείξουμε καλύτερη εικόνα την Πέμπτη ;
Ειλικρινά, δεν ξέρω… και φοβάμαι ότι οι Αρκάδες μπορούν να μας κάνουν ζημιά. Έχουν αρκετούς καλούς παίχτες και είναι οργανωμένη ομάδα, γι’ αυτό χρειάζεται πολλή προσοχή και περισσότερα τρεξίματα για να καθαρίσουμε. Επιτέλους, ας δούμε κάποια προσωπική ενέργεια και όχι συνεχώς πασούλες γύρω-γύρω, για να έχουμε μία ανούσια κατοχή της μπάλας, χωρίς να κάνουμε φάσεις μπροστά στο αντίπαλο τέρμα.
Μία φορά αλλάξαμε γρήγορα τρεις πάσες, κάναμε μία πλαγιοκόπηση και ένα γύρισμα της προκοπής, για να βάλουμε το πρώτο γκολ. Μία φορά πήγαμε σε κατά μέτωπο επίθεση, πρεσάραμε έναν ξυλοκόπο και βάλαμε το δεύτερο γκολ… αφού ενδιάμεσα δώσαμε και μία ασίστ στους αντιπάλους, έτσι για να ζεστάνουμε τον Ρομπέρτο και να μην παίρνει τζάμπα το μεροκάματο !
Εκείνος ο Χάρα έτρεχε σαν την άδικη κατάρα… μία μπαλιά της προκοπής δεν πήρε και όταν έπαιρνε τη μπάλα ήταν ένα μίλι μακριά απ’ το τέρμα. Δεν ξέρω γιατί επιμένει σ’ αυτόν, αλλά μέχρι τώρα δεν έχει δείξει τίποτα αξιόλογο… εκτός από την ασίστ με το χέρι (στο παιχνίδι με τον Εργοτέλη) και από το γκολ με το βυζί στο Κύπελλο. Έχουμε και τραυματία τον άλλο, τον Μήτρογλου εννοώ… τουλάχιστον, αυτός ανακατεύεται λίγο στο παιχνίδι, μπαίνει μέσα στις φάσεις και σκοράρει με σχετική ευκολία. Τι διάολο έπαθε κι αυτός ;
Διαβάζουμε στα ρεπορτάζ ότι δουλεύουν τα στημένα στις προπονήσεις… Προχτές, ούτε μία φορά δεν καταφέραμε να απειλήσουμε και είχαμε πολλές ευκαιρίες να το κάνουμε, με κόρνερ και φάουλ σε καλές θέσεις, αλλά ο Τσόρι και ο Μαζουάκου έκαναν προπόνηση στην αντίπαλη άμυνα. Μόνον ο Φορτούνης κάνει καμία σέντρα της προκοπής με στημένη μπάλα… Αμάν πια, νοσταλγώ τον Χολέβα, ρε γαμώτο !
Τα μπλουζάκια που φορούσαν οι παίχτες πριν τον αγώνα και το πανό της “θύρας 7”, πίσω από τον Ρομπέρτο που κράτησε το μηδέν παθητικό στη φάση του 67ου λεπτού, με τις ευχές στον Μανιάτη δείχνουν ότι υπάρχει καλό κλίμα στην ομάδα. Όμως, αυτό δεν φτάνει… χρειάζεται να δείχνουμε πάθος και ψυχή μέσα στα γήπεδα. Τα λόγια είναι εύκολα, αλλά στις πράξεις τα χαλάμε. Περιμένουμε να δούμε πολεμιστές και βλέπουμε παίχτες που τελειώνουν το παιχνίδι χωρίς να έχουν λερώσει τις στολές τους. Κάποιος πρέπει να σκούξει, να φωνάξει και να τους ξυπνήσει… Ακούτε, σενιόρ Περέιρα ;
ΥΓ.1 Την Κυριακή χάσαμε το κύπελλο στο βόλεϊ και, όπως δείχνουν τα κουκιά, θα πάμε στους τελικούς του πρωταθλήματος με μειονέκτημα έδρας. Αφού συγχαρώ τους αντιπάλους, που ήταν καλύτεροι στη Σύρο και κέρδισαν δίκαια, θα κάνω μία ευχή : να κάνουν και αυτοί το ίδιο όταν θα πάρουμε το πρωτάθλημα !
ΥΓ.2 Τη Δευτέρα πήραμε το αίμα μας πίσω, κερδίζοντας άνετα στην Πυλαία (72-88), αν και παίξαμε χωρίς τον Σπανούλη, τον Petway, τον Κατσίβελη, τον Τσαϊρέλη και με εχθρική διαιτησία (21-3 βολές στο ημίχρονο και 31-12 σε ολόκληρο το παιχνίδι). Δεν μας έφταναν αυτά, τραυματίστηκε και ο Lafayette, ένιωσε ενοχλήσεις ο Σλούκας – ενώ την προηγούμενη βδομάδα είχε διάστρεμμα και ο Μάντζαρης – τη στιγμή που πήγαμε να ανασάνουμε με τις επιστροφές του Παπαπέτρου και του Αγραβάνη. Φαίνεται ότι κάποιος μας κάνει “βουντού”, αλλά ξεχνάει ότι αυτή η ομάδα έχει μάθει να παλεύει και θα παλέψει μέχρι το τέλος, ακόμα και αν χρειαστεί να παίξει με τον Χριστοδούλου και με τον Μουράτο.
