“Φαντάζομαι ότι ξέρετε όλοι πότε λέμε: “πλάκωσαν και οι… γύφτοι”. Δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους, προς Θεού… αλλά δεν βρήκα κάτι άλλο, που να εκφράζει καλύτερα τις σκέψεις μου, μόλις τελείωσε το παιχνίδι της Λεωφόρου” γράφει ο dp11 στο σημερινό του κείμενο.
Έχει βγάλει μαλλί η γλώσσα μου… να λέω και να ξαναλέω τα ίδια και τα ίδια, αλλά τα αυτιά που πρέπει να τα ακούσουν είναι ερμητικά κλειστά. Σχεδιασμός ανύπαρκτος, ρόστερ ελλιπέστατο, νοοτροπία για τα μπάζα, προετοιμασία ερασιτεχνική… αλλά είμαστε πρώτοι στη βαθμολογία, επειδή οι άλλοι είναι ακόμα χειρότεροι και μας έκαναν το ένα δώρο μετά το άλλο. Κι εμείς, αντί να τους πούμε “ευχαριστώ” και να εξαφανιστούμε από μπροστά τους, προσπαθούμε να τους συναγωνιστούμε στην ανυπαρξία τους.
Πάμε να το παίξουμε μάγκες με τα… ψέματα, ξεχνώντας ότι οι ψευτόμαγκες φοράνε άλλα χρώματα και δεν χωράνε στη δικιά μας παρέα. Πάμε να πάρουμε το πρωτάθλημα με ένα τσούρμο που θέλει να λέγεται ομάδα και το μόνο που το κάνει να μοιάζει με ομάδα είναι ότι αυτοί που το αποτελούν φοράνε ομοιόμορφες στολές. Κανένα σύστημα και κανένας αυτοματισμός, παίχτες με υπεραναπτυγμένα “εγώ” και με ανύπαρκτο τον αγωνιστικό εγωισμό, χωρίς πάθος για τη νίκη και χωρίς σεβασμό για την ιστορία της ομάδας μας.
Μπήκαμε σε δύσβατα μονοπάτια…
Αυτό που με ανησυχεί και σχεδόν με τρομάζει, δεν είναι που μειώθηκε η διαφορά στη βαθμολογία και που πληγώθηκε το γόητρό μας. Είναι η αγωνιστική μας εικόνα που δεν είναι καλή, αμυντικά και επιθετικά. Σε ένα παιχνίδι υψίστης σημασίας, φάγαμε δύο γκολ που… αν τα τρώγαμε με τη σχολική ομάδα που έπαιζα στα νιάτα μου, θα είχα σκοτωθεί με τους συμπαίχτες και συμμαθητές μου. Κάναμε μάγκες τους ανύπαρκτους και αυτό δεν χωνεύεται με τίποτα, γαμώ την τρέλα μου !
Επειδή έχουν περάσει σχεδόν έξι δεκαετίες από την πλάτη μου και έχουν δει πάρα πολλά τα ματάκια μου, δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι το ενδεχόμενο να αποκλειστούμε την Πέμπτη, να κάνουμε και καμία στραβή με τον Αστέρα Τρίπολης (που να φάω τη γλώσσα μου) και να έχουμε λαϊκά δικαστήρια. Το κλίμα δεν είναι καλό, εδώ και πολύ καιρό… Ο κόσμος δεν είναι ευχαριστημένος από τη Διοίκηση, η εσωστρέφεια κερδίζει πόντους κάθε μέρα και δεν θέλει πολύ να μας πάρει από κάτω. Μην ξεχνάμε ότι έχουμε και ένα παιχνίδι στο Ο.Α.Κ.Α. για το Κύπελλο, που μπορεί να τινάξει στον αέρα τις όποιες ισορροπίες υπάρχουν ακόμα.
Ακούω και διαβάζω ό,τι κυκλοφορεί στους κύκλους των οπαδών μας… είμαστε ένα καζάνι που βράζει και πρέπει επειγόντως να βρούμε τον τρόπο για να καλμάρουμε την κατάσταση. Πρέπει να ηρεμήσουμε και να ανασυνταχτούμε από αύριο κιόλας… δεν υπάρχει ούτε ώρα για χάσιμο. Αυτούς τους παίχτες και αυτόν τον προπονητή έχουμε, με αυτούς θα πορευτούμε μέχρι το τέλος της χρονιάς και περιμένουμε να συνέλθουν, για να σταθούν στο ύψος που απαιτούν οι περιστάσεις.
Στο παιχνίδι της Λεωφόρου δεν ήμασταν αυτοί που έπρεπε… Δεν έχω μάθει να ψάχνω για δικαιολογίες, ούτε να κρύβω τα σκουπίδια κάτω από το χαλί. Ξέραμε ότι θα συναντήσουμε μία εχθρική ατμόσφαιρα και θα έπρεπε να καταθέσουμε την ψυχή μας, να τα δώσουμε όλα για να φύγουμε με θετικό αποτέλεσμα. Δεν το είδαμε από τους παίχτες της ομάδας μας και αυτό είναι που μας ενοχλεί περισσότερο από την ήττα. Μπορεί να είμαι πολύ αυστηρός… αλλά, με τα δικά μου κριτήρια, μόνον τρεις παίχτες (Σιόβας, Μιλιβόγεβιτς και Μανιάτης) έδειξαν αυτά που είχαμε την απαίτηση να δούμε από όλους.
Ίσως, αν είχε σκοράρει ο Ντουρμάζ στη φάση του 47ου λεπτού, όλα να ήταν διαφορετικά. Όμως, η ιστορία δεν γράφεται ποτέ με υποθέσεις… χάσαμε και μας πονάει πολύ. Δεν επιτρέπεται να σκύψουμε τα κεφάλια, πρέπει να σφίξουμε τα δόντια και να συνεχίσουμε. Είμαστε ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ και δεν επιτρέπεται να παίζουμε όπως παίξαμε στη Λεωφόρο, στην Ουκρανία και πριν λίγες μέρες στο “Γ.Καραϊσκάκης” στο πρώτο παιχνίδι των προημιτελικών του Κυπέλλου.
Θα σας εξομολογηθώ κάτι, ρε μάγκες. Μου λείπουν πολύ, όπως λείπουν από όλους μας, οι παιχταράδες του πρόσφατου παρελθόντος… μου λείπει ο Τζόλε και ο Στολτίδης, ο Τζιοβάνι και ο Καρεμπέ, ο Ντάρκο και ο Μέλμπεργκ, ο Γκαλέτι και τόσοι άλλοι. Όμως, θα σας πω και την αμαρτία μου : μου λείπει και ο Μοντέστο και ο Χολέβας και ο άτυχος Φουστέρ, ακόμα και ο Αμπντούν… δηλαδή, κάποιοι παίχτες που μπορεί να υστερούσαν σε ποιότητα από αυτούς της προηγούμενης λίστας, αλλά έδιναν ό,τι είχαν και δεν είχαν για την ομάδα μας. Όταν βλέπω άψυχα πλάσματα να φοράνε τα ερυθρόλευκα, με πιάνει κατάθλιψη !
Εύχομαι να είναι η τελευταία φορά που πίνω παυσίπονα για το στομάχι, μέχρι να τελειώσω ένα κείμενο… Ήθελα να ξέρω : αυτοί που έχουν τις ευθύνες και είναι η δουλειά τους, τραβάνε το ίδιο ζόρι με εμάς που δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα περισσότερο από μία ικανοποίηση και από μία τόνωση της περηφάνιας που θέλουμε να νιώθουμε για την ομάδα που αγαπάμε ;
ΥΓ. Εύχομαι και ελπίζω να μην πάρουμε το πρωτάθλημα χάρη στο γκολ του Τσόρι, στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων… θα έχουν να λένε ότι ήταν εκπρόθεσμο. Τους δώσαμε το δικαίωμα να μιλάνε, ρε γαμώτο !
