Αυτό το άρθρο γράφτηκε πριν από έναν χρόνο, αλλά θα είναι πάντα επίκαιρο, όσα χρόνια και αν περάσουν, όταν το ημερολόγιο θα δείχνει την ημερομηνία της 8ης Φεβρουαρίου.
Σήμερα, Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012 στις 5 το απόγευμα, συμπληρώνονται τριανταένα χρόνια από εκείνο το τραγικό απόγευμα που ο θάνατος έστησε καρτέρι στα αδέρφια μας. Από εκείνη την αποφράδα μέρα που ο τεράστιος θρίαμβος έγινε ένας ατελείωτος θρήνος και το πανηγύρι για τη μεγάλη νίκη της ομάδας μας κόπασε, δίνοντας τη θέση του στην απέραντη θλίψη για τον άδικο χαμό τους…
Εικοσιένα νέα παιδιά, με ηλικίες από δεκατεσσάρων μέχρι σαράντα ετών, έγιναν θυσία στον βωμό της ανοργανωσιάς και της προχειρότητας, της ολιγωρίας και της εγκληματικής αδιαφορίας. Είκοσι παλικάρια και μια κοπελιά άφησαν την τελευταία τους πνοή στα σκαλοπάτια και στα τσιμέντα που είναι βαμμένα απ’ το δικό τους αίμα…
Δεν τους ξεχάσαμε και είναι σίγουρο ότι δεν θα τους ξεχάσουμε ποτέ. Θα τραγουδάμε για αυτούς στις εξέδρες του “Γ.Καραϊσκάκης”, θα μαζευόμαστε κάθε Φλεβάρη στον τόπο της θυσίας τους για να σταθούμε δίπλα στις μάνες, στους πατεράδες και στα αδέρφια τους, για να τιμήσουμε τη μνήμη τους και να φωνάξουμε : “αθάνατοι” κατά την εκφώνηση των ονομάτων τους.
Θα φωνάζουμε : “αδέλφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε”.
Θα φωνάζουμε : “Θρύλε θυμήσου, πρωταθλητή σε θέλουνε ακόμα και οι νεκροί σου”, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούργιοι παίχτες για ποια ομάδα αγωνίζονται και ποια ιστορία έχει η δοξασμένη φανέλα που φοράνε.
Ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να ξαναφέρουμε πίσω τα αδικοχαμένα παιδιά της “θύρας 7”, όπως ξέρουμε και ότι μας βλέπουν από τους ουρανούς. Μπορεί να έφυγαν από κοντά μας, αλλά είναι πάντα εδώ, βρίσκονται ανάμεσά μας, χαίρονται μαζί μας και αγωνιούν μαζί μας, κάθε στιγμή και κάθε λεπτό, όταν η ομάδα που αγάπησαν αγωνίζεται για να προσθέσει καινούργιες σελίδες δόξας στην ιστορία της…
Κάπως μας παρηγορεί που έφυγαν σε στιγμές μεγάλης χαράς, αλλά και μας στεναχωρεί αφάνταστα πολύ που δεν έζησαν για να χαρούν από κοντά τους θριάμβους που ακολούθησαν σ’ αυτά τα χρόνια της απουσίας τους. Νιώθουμε ορφανοί που δεν είναι πλέον κοντά μας, για να τραγουδάμε όλοι μαζί : είσαι στο μυαλό, κάτι μαγικό !
Επιτρέψτε μου, να γράψω και κάτι προσωπικό…
Ήμουν φαντάρος την εποχή που έγινε αυτή η ανεπανάληπτη τραγωδία. Ενημερώθηκα για το τραγικό συμβάν από την τηλεόραση του Κ.Ψ.Μ. (αρχικά των λέξεων “Κέντρο Ψυχαγωγίας Μονάδος”, για όσους δεν το ξέρουν) στο απόμακρο στρατόπεδο των Τεθωρακισμένων της Σάμου,. Ούτε τα γκολ της εξάρας δεν είδα και δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι, εκείνο το βράδυ. Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή μου τελείωσαν τα τσιγάρα και, ευτυχώς για μένα, ήταν θαλαμοφύλακας ένα από τα παιδιά του Κ.Ψ.Μ. και πήγε να μου φέρει ένα καινούργιο πακέτο.
Η θλιβερή είδηση ξύπνησε μέσα μου μνήμες από το πρόσφατο παρελθόν μου, αφού πριν καταταγώ στον στρατό, για να υπηρετήσω τη θητεία μου, ήμουν φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και δεν έχανα παιχνίδι της ομάδας μας στο στάδιο “Γ.Καραϊσκάκης”. Συνήθως πήγαινα στη θύρα 6, εκεί έμπαιναν τα φοιτητικά εισιτήρια, εκτός και αν δεν έβρισκα φοιτητικό εισιτήριο, οπότε αγόραζα σε όποια θύρα έβρισκα, είτε από τα εκδοτήρια του γηπέδου, είτε από τους μαυραγορίτες της πλατείας Ομονοίας που έκαναν χρυσές δουλειές εκείνα τα χρόνια.
Θυμήθηκα και ένα περιστατικό στην υπόγεια διάβαση, που οδηγούσε από την πλατεία του γηπέδου στην αποβάθρα του ηλεκτρικού. Υπήρχαν αστυνομικοί που άνοιγαν και έκλειναν την είσοδο, έτσι ώστε να μην δημιουργείται συνωστισμός στο υπόγειο. Όμως, μόλις τελείωσε ένα πειραϊκό ντέρμπι με τον Εθνικό (του Αρβανίτη, του Ελευθεριάδη, του πιτσιρικά ακόμα Μητρόπουλου, του Χατζηϊωάννογλου, του Καλκατέρα, του μακαρίτη Κρητικόπουλου και πολλών άλλων) έγινε το λάθος.
Από κακή συνεννόηση των αστυνομικών, μπήκε πολύς κόσμος στον χώρο, γίναμε όλοι μία ανθρώπινη μάζα που κινούνταν μπροστά-πίσω και αριστερά-δεξιά, τα πλευρά μας δέχονταν τεράστια πίεση και πονούσαν, ήμασταν στον αέρα και δεν πατούσαμε στο έδαφος. Για αρκετή ώρα επικράτησε πανδαιμόνιο και ήταν η μοναδική φορά στη ζωή μου που σκέφτηκα ότι πλησιάζει το τέλος μου. Νιώθω πολύ τυχερός που βγήκα ζωντανός και αρτιμελής από αυτή την κόλαση.
Κάποτε πρέπει να σοβαρευτούμε σ’ αυτή τη χώρα. Παίζουμε συνεχώς με την τύχη μας και με τη ζωή μας, προκαλούμε τον θάνατο και, όταν γίνεται το κακό, βρίσκουμε την εύκολη εξήγηση ότι φταίει “η κακιά η ώρα”. Ότι φταίει το … ξερό μας το κεφάλι, η εγκληματική έλλειψη παιδείας και πολιτισμού, ο ωχαδερφισμός και ο ερασιτεχνισμός με τον οποίο αντιμετωπίζουμε ακόμα και τις πιο σοβαρές καταστάσεις, ούτε που περνάει από το μυαλό μας …
Πάμε όπως τότε και όπως πέρυσι !
Μιλάω για το αγωνιστικό κομμάτι του παιχνιδιού της Παρασκευής. Δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι ίδιος ο αντίπαλος και ήταν ίδιο το σκορ, τότε και πέρυσι. Εννοείται ότι δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι ότι μπορεί να επαναληφθεί κάποτε και η τραγωδία της 8ης Φεβρουαρίου 1981. Προτιμώ να χάσουμε έναν αγώνα, ένα πρωτάθλημα ή οτιδήποτε άλλο που έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο, παρά να μαυροφορεθούν και άλλες μανούλες. Επιτέλους, η υγεία και η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω από όλα, αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι …
Άλλοι 10 αγώνες έμειναν μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος. Δεν είναι ούτε λίγοι, ούτε πολλοί … Μετά από τα αποτελέσματα της τελευταίας αγωνιστικής, είναι πλέον και μαθηματικά βέβαιο ότι κρατάμε την τύχη στα χέρια μας : με νίκες σε όλους τους εναπομείναντες αγώνες, το πρωτάθλημα αποκτά το φυσικό χρώμα του και γίνεται ερυθρόλευκο. Μπορούμε και πρέπει να το κάνουμε !
Το παιχνίδι δεν θα είναι εύκολο. Δεν υπάρχει παιχνίδι, υπάρχει αγώνας και πρέπει να είμαστε σοβαροί, να παλέψουμε μέσα στο γήπεδο και να πάρουμε τους τρεις βαθμούς. Δεν επιτρέπονται πειραματισμοί και υπεροψίες, δεν υποτιμούμε κανέναν και ποτέ, μπαίνουμε με το … μαχαίρι στα δόντια και καθαρίζουμε. Δεν χρειάζονται μεγάλα λόγια και τα πανηγύρια μπορούν να περιμένουν, αν χρειαστεί, μέχρι τον τελευταίο αγώνα του πρωταθλήματος στο γήπεδο του Περιστερίου.
Δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι άλλο αποτέλεσμα… μονάχα η νίκη υπάρχει. Θα είναι τεράστιο έγκλημα να πετάξουμε στα σκουπίδια αυτό που κερδίσαμε με ιδρώτα και αίμα στην Τούμπα. Δεν επιτρέπεται να κάνουμε άλλα δώρα και όσα κάναμε μέχρι τώρα ήταν πάρα πολλά. Οι παίχτες πρέπει να σεβαστούν τον δικό τους ιδρώτα και να αφιερώσουν τη νίκη στα αδικοχαμένα αδέρφια μας.
Έχουμε τεράστια διαφορά ποιότητας από τον αντίπαλο, έχουμε ασύγκριτα πληρέστερο ρόστερ, είμαστε πολύ καλύτεροι από αυτούς και μένει να το αποδείξουμε μέσα στο γήπεδο. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι και αυτοί, όπως όλοι της γης οι … αδικημένοι, κοιμούνται και ονειρεύονται πώς θα μπορέσουν να μας κάνουν ζημιά. Πρέπει να τους ξυπνήσουμε και να τους δείξουμε πόσο σκληρή είναι η πραγματικότητα για αυτούς.
Το γήπεδο πρέπει να είναι κατάμεστο, να ξεχειλίζει από τον ενθουσιασμό του κόσμου και να γίνει “κόλαση” για τους αντιπάλους και για τους… κόρακες. Να ανταμείψουμε τα παιδιά μας για την αντρίκεια εμφάνιση και για τη νίκη που έφεραν από τη Θεσσαλονίκη, για τη μεγάλη χαρά που μας έδωσαν το βράδυ της Κυριακής. Να θυμίσουμε στους αντιπάλους, με τον τρόπο που μόνον εμείς ξέρουμε, ότι “εδώ είναι Πειραιάς, εμείς θα σας… (μην αρχίσω πάλι τα κουίζ) κι εσύ θα προσκυνάς” !
