Λάγιος ο θεός, Λάγιος ισχυρός…
Από την ίδρυσή μας μέχρι και σήμερα, έχουν φορέσει την φανέλα μας πολλοί σπουδαίοι παίκτες, διαφόρων Εθνικοτήτων. Μεγάλα ονόματα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, όμως ελάχιστοι στο απόγειο της καριέρας τους και σε νεαρή ηλικία. Ένας από αυτούς, είναι ένας Ούγγρος εραστής της μπάλλας, που άφησε όλη την υφήλιο άφωνη με την -πανάκριβη- μεταγραφή του στον Ολυμπιακό μας. Ας φέρουμε λοιπόν το δεξί μας χέρι σε θέση προσευχής και ας αρχίσουμε , ειδικά οι παλαιότεροι: ”Λάγιος ο θεός, Λάγιος ισχυρός…”
Γεννημένος στις 24 Απριλίου του 1963 στην Βουδαπέστη, ο Λάγιος Ντέταρι πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στην Εθνική Ουγγαρίας το 1984 εναντίον της Σουηδίας. Στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, μέτρησε συνολικά 61 συμμετοχές και 13 γκόλ μέχρι το 1994. ‘Ελαβε μέρος στο Μουντιάλ του 1986 στο Μεξικό, όπου η Ουγγαρία απέτυχε να προκριθεί από την φάση των ομίλων, εν τούτοις ο Λάγιος σκόραρε στο 2-0 επί του Καναδά, το οποίο είναι και το τελευταίο μέχρι σήμερα γκόλ της Εθνικής Ουγγαρίας σε τελική φάση Μουντιάλ!
Μετά από μια επταετία (1980-1987 )στην Χόνβεντ Βουδαπέστης, όπου καταγράφει 72 γκόλ σε 134 συμμετοχές, έρχεται η πρώτη του μεταγραφή στο εξωτερικό, για λογαριασμό της γερμανικής Άϊντραχτ Φρανκφούρτης, αντί του ποσού των 1,6 εκατομμυρίων ευρώ (2 εκ. δολλάρια). Στο γερμανικό σύλλογο σκοράρει 11 τέρματα σε 33 συνολικά συμμετοχές. Οδηγεί την Άϊντραχτ στον τελικό του Κυπέλλου και στις 28 Μαϊου 1988 της δίνει το τρόπαιο, σκοράροντας το μοναδικό γκόλ του αγώνα κόντρα στην Μπόχουμ με απευθείας εκτέλεση φάουλ στην γραμμή της μεγάλης περιοχής. Το Κύπελλο αυτό είναι και το τελευταίο της Άιντραχτ μέχρι και σήμερα.
Κι έτσι, φτάνουμε στο καλοκαίρι του 1988. Ο Θρύλος έχει στην διοίκηση τον Γιώργο Κοσκωτά που μοιράζει (αμαρτωλά) λεφτά με την σέσουλα και αποφασίζει εν μια νυκτί να μας τρελλάνει ομαδικώς και οπαδικώς. Με μια συμφωνία -μαμούθ , ο Ολυμπιακός ντύνει στα ερυθρόλευκα τον παικταρά! Συνολικά το κόστος της μεταγραφής ξεπέρασε τα 8,5 εκατομμύρια ευρώ ( 17 εκ. μάρκα), καθιστώντας τον Λάγιος τον τρίτο πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη στον κόσμο της εποχής, μετά τους Μαραντόνα και Γκούλιτ. Την ημέρα της υποδοχής του στον Πειραιά, ακριβώς 25 χρόνια πριν, στις 13/7/1988 στην Πλατεία Κοραή, έχει δημιουργηθεί το αδιαχώρητο. Μαρτυρίες φίλων της εποχής μιλούν για πάνω από 50.000 λαού να προσμένει την επίσημη παρουσίαση του Μαγυάρου άσου. Ο κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται 10 ώρες πριν, για να δεί από όσο κοντύτερα τον ξανθομάλλη αρτίστα. Και όχι άδικα, μιας και μιλάμε για έναν ποδοσφαιριστή που είχε κινήσει το μεταγραφικό ενδιαφέρον ομάδων όπως η Μίλαν, η Ίντερ, η Μπάγερν και η Ρεάλ! Όταν λοιπόν ο Λάγιος άρπαξε το μικρόφωνο και με σπαστά Ελληνικά φώναξε ”Θρύλε θεέ μου, Ολυμπιακέ μου”, δοκιμάστηκαν οι αντοχές των τσιμέντων από τον εκστασιασμένο κόσμο μας που παραληρούσε μεθυσμένος από ευτυχία.
Το δυστύχημα είναι ότι έπεσε σε μια εποχή που αφενός όλα τα έσκιαζε η σκλαβιά του Βαρδινογιαννισμού που έλεγχε μέχρι και τα καρεκλάκια των γηπέδων και αφετέρου η αμαρτωλή διοίκηση Κοσκωτά που χρέωσε τον Θρύλο μας για πολλά χρόνια , μέχρι την έλευση του κυρίου Σωκράτη Κόκκαλη. Πρόλαβε βέβαια να σκοράρει με την ερυθρόλευκη 35 γκόλ σε 60 αγώνες, πολλά εκ των οποίων με την σπεσιαλιτέ του, τα χτυπήματα φάουλ. Οι κινήσεις του στο χορτάρι ήταν δαντελένιες και πραγματικά ήξερε το τόπι όσο ελάχιστοι ανά τον κόσμο. Χάρισε στον Θρύλο μας το πρώτο του Κύπελλο μετά από 9 χρόνια, στον τελικό στο ΟΑΚΑ,εναντίον του ΟΦΗ. Εκείνο το 4-2 ειναι και το πρώτο ματς που έζησα από κοντά το μεγαλείο του Ολυμπιακού μας δια ζώσης. Εκτός του γηπέδου να οργιάζει η μαύρη αγορά εισητηρίων και εντός ο Ντέταρι, πόσο όμορφα χρόνια!
Οι επόμενοι σταθμοί της ποδοσφαιρικής του καριέρας ήταν κατά σειράν οι Μπολόνια (42 συμμετοχές, 14 γκόλ), Ανκόνα (32 συμ, 9 γκόλ), Ξαμάξ (38 συμ, 12 γκόλ) και η Βουδαπέστη (17 συμ, 8 γκόλ) για να κλείσει την καριέρα του στην Ντουνακσέζι με 4 γκόλ σε 17 συμμετοχές, το 2000….
Η γενιά μου- είμαι γεννημένος το 1980- μεγάλωσε μέσα στα πέτρινα χρόνια και επομένως η έλευση ενός τέτοιου παικταρά μας είχε προκαλέσει φρενίτιδα ενθουσιασμού. Αν ο Κοσκωτάς δεν ήταν το αρχιλαμόγιο που αποδείχτηκε, ο Θρύλος θα είχε ήδη φτάσει σε τουλάχιστον έναν Ευρωπαϊκό τελικό. Παρόλα αυτά, είναι προτιμότερο να είμαστε οικονομικά υγιείς, παρά να κινδυνεύσουμε με διάλυση , όπως τα χρόνια που ακολούθησαν το ξεσκέπασμα του απατεώνα Κοσκωτά ,που έπαιξε με το όνομα του Θρύλου μας. Και ποιός ξέρει; ‘Ισως κάποια στιγμή βρεθεί κάποιος παίκτης που να κατορθώσει να ξαναμαζέψει 50.000 ανθρώπους για πάρτη του στο λιμάνι, ακριβώς σαν τον Ούγγρο της καρδιάς μας…..
ΥΓ: Στο βίντεο που ακολουθεί, προσπεράστε τον Χατζηβαζελίου και πηγαίνετε κατευθείαν στο 1:10 να γουστάρετε!
